ลานบนเกาะ

 ก่อนลูกสาวผมคลอด ระหว่างรอคุณแอ๊ดปวดท้องเข้าห้องคลอด ผมก็ถือโอกาสบันทึกเรื่องราวการรอคอยลูกสาวคนนี้ ดังนี้ครับ

        ลูกครบกำหนดคลอดตั้งแต่วันที่ ๒๐ พ.ย.๒๕ แต่ถึงวันเข้าจริงๆลูกก็ยังไม่อยากออกมาดูหน้าแม่-พ่อ จนถึงเมื่อวานนี้ ตอนหัวค่ำ แม่บอกพ่อว่ามีมูกเลือดออกมาและก็พอดีฝนตก ไฟฟ้าดับ รถของพ่อก็ยังซ่อมไม่เสร็จจึงต้องไปยืมรถของผู้จัดการบริษัทไทยประกันชีวิตให้ช่วยเพื่อเอารถไปตามลุงอ้น และให้ลุงอ้นไปตามป้านวล แล้วพ่อก็ขับรถของผู้จัดการเอามาคืน รอลุงอ้น ป้านวล แล้วให้ลุงอ้นพาพ่อกับแม่ไปโรงพยาบาล ปรากฏว่าเรามาถึงตึกคลอดเป็นเตียงแรก พอตกดึกก็เพิ่มอีก ๓ คนและผลปรากฏว่าคนที่มาทีหลัง ๓ คน คลอดเสร็จหมดแล้วยังเหลือแม่เพียงคนเดียวตามเดิม

อ่านต่อ »

บันทึกถึงลูกสาวฉบับนี้ ผมบันทึกให้ พินทุสร ทองตัน ลูกสาวที่น่ารักของผม การบันทึกในเบื้องต้นมีหน้าว่างตรงไหนอยากจะเขียนอย่างไรก็บันทึกไว้ ซึ่งมันเป็นวันแรกๆที่ได้มีลูกสาวตัวน้อย จึงไม่มีการระบุวันที่ แต่ก็ทราบได้ว่าบันทึกจากวันที่ลูกสาวออกมาลืมตาดูโลกเมื่อวันที่ ๒ ธันวาคม ๒๕๒๕
อ่านต่อ »

ผมนำบันทึกถึงลูกชายมาลงเป็นตอนที่ ๕ แล้ว แต่บันทึกนี้ยังไม่จบเกรงว่าผู้อ่านจะเบื่อ แถมยังมีบันทึกให้ลูกสาวอีกเล่มหนึ่งขนาดเท่ากัน จึงขอฟังความเห็นว่าจะให้นำเรื่องราวบันทึกให้ลูกสาวมาแทรกจะดีไหม หรือจะแยกเป็นอีกบันทึกหนึ่ง เพราะผมแยกบันทึกเป็นสองเล่มก็จริง แต่วันที่บันทึกจะต่อเนื่องกัน แต่วันนี้ขอนำบันทึกถึงลูกชายมาลงต่อก่อนนะครับ

อ่านต่อ »

๓ ตุลาคม ๒๕๒๕
บันทึกที่พ่อถึงลูก ชักจะล้ำมาทางด้านหน้ามากขึ้นทุกที และพ่อก็พยายามบันทึกทุกเดือน เมื่อวันที่ ๘ กันยายน ๒๕๒๕ ทวดของลูกถึงแก่กรรมไปแล้ว คนที่อาวุโสสูงสุดในครอบครัวของเราก็คือ ก้อโป๋
เมื่อวันที่ ๒๑๖ กันยายน ๒๕๒๕ พอ่ขึ้นไปสมัครสอบอัยการซึ่งเป็นบันไดอีกขั้นที่พ่อจะต้องปีน แต่คู่แข่งของพ่อมีประมาณ ๗๐๐ คน และมีตำแหน่งว่างประมาณ ๑๐๐ ตำแหน่ง พ่อก็มีแต่ความหวังว่าจะสอบให้ได้ และเดือนนี้พ่อก็จะขึ้นไปรับพระราชทานประกาศนียบัตรจากในหลวง คราวนี้คงสมใจปู่-ย่า เพราะปู่-ย่าจะได้เข้าไปนั่งดูพ่อรับพระราชทานฯอย่างใกล้ชิด
วันนี้ลูกกลับจากพังงาและงอแงมาก ลูกเริ่มงอแงตั้งแต่อยู่ที่พังงาแล้ว ซึ่งพ่อสรุปเอาว่าเนื่องจากพ่ออุ้มจี้ปูเป้ จี้ป๋อมแป๋ม มากกว่าลูก ซึ่งมีเหตุให้ลูกต้องเรียกร้องความสนใจจากพ่อ-แม่ โดยการร้องไห้งอแง พ่อสังเกตจากการที่เมื่อลูกร้องพอพ่อโอบกอดจูบลูก ลูกจะยิ้มแฉ่งพ่อก็ได้แต่ส่ายหน้า เฮ้อ..ไอ้ลูกคนนี้ อ่านต่อ »

ผมเพิ่งนึกได้ว่าลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง คือลืมถ่ายรูปมาลงบันทึก จะเอารูปที่ถ่ายติดไว้ในบันทึกมาให้ดูด้วย แต่ภาพเสียเยอะเนื่องจากโดนน้ำท่วมหาดใหญ่ น้องเนติ์เขาเอาสมุดเล่มนี้ไปด้วยตอนเรียนปริญญาตรี แต่ก็ยังคงมีสภาพให้เห็น ก็เลยตั้งใจว่าภาพที่ติดไว้ในสมุดตรงกับเหตุการณ์ช่วงใดก็จะโพสต์ไว้ที่บันทึกนั้นนะครับ เช่นภาพน้องเนติ์ตัวเปื้อนเลือดก็จะอยู่ในบันทึกแรก เป็นต้น อ่านต่อ »