ลานบนเกาะ

ผมนำบันทึกถึงลูกชายมาลงเป็นตอนที่ ๕ แล้ว แต่บันทึกนี้ยังไม่จบเกรงว่าผู้อ่านจะเบื่อ แถมยังมีบันทึกให้ลูกสาวอีกเล่มหนึ่งขนาดเท่ากัน จึงขอฟังความเห็นว่าจะให้นำเรื่องราวบันทึกให้ลูกสาวมาแทรกจะดีไหม หรือจะแยกเป็นอีกบันทึกหนึ่ง เพราะผมแยกบันทึกเป็นสองเล่มก็จริง แต่วันที่บันทึกจะต่อเนื่องกัน แต่วันนี้ขอนำบันทึกถึงลูกชายมาลงต่อก่อนนะครับ

อ่านต่อ »

๓ ตุลาคม ๒๕๒๕
บันทึกที่พ่อถึงลูก ชักจะล้ำมาทางด้านหน้ามากขึ้นทุกที และพ่อก็พยายามบันทึกทุกเดือน เมื่อวันที่ ๘ กันยายน ๒๕๒๕ ทวดของลูกถึงแก่กรรมไปแล้ว คนที่อาวุโสสูงสุดในครอบครัวของเราก็คือ ก้อโป๋
เมื่อวันที่ ๒๑๖ กันยายน ๒๕๒๕ พอ่ขึ้นไปสมัครสอบอัยการซึ่งเป็นบันไดอีกขั้นที่พ่อจะต้องปีน แต่คู่แข่งของพ่อมีประมาณ ๗๐๐ คน และมีตำแหน่งว่างประมาณ ๑๐๐ ตำแหน่ง พ่อก็มีแต่ความหวังว่าจะสอบให้ได้ และเดือนนี้พ่อก็จะขึ้นไปรับพระราชทานประกาศนียบัตรจากในหลวง คราวนี้คงสมใจปู่-ย่า เพราะปู่-ย่าจะได้เข้าไปนั่งดูพ่อรับพระราชทานฯอย่างใกล้ชิด
วันนี้ลูกกลับจากพังงาและงอแงมาก ลูกเริ่มงอแงตั้งแต่อยู่ที่พังงาแล้ว ซึ่งพ่อสรุปเอาว่าเนื่องจากพ่ออุ้มจี้ปูเป้ จี้ป๋อมแป๋ม มากกว่าลูก ซึ่งมีเหตุให้ลูกต้องเรียกร้องความสนใจจากพ่อ-แม่ โดยการร้องไห้งอแง พ่อสังเกตจากการที่เมื่อลูกร้องพอพ่อโอบกอดจูบลูก ลูกจะยิ้มแฉ่งพ่อก็ได้แต่ส่ายหน้า เฮ้อ..ไอ้ลูกคนนี้ อ่านต่อ »