ลานบนเกาะ

บันทึกถึงลูกสาวฉบับนี้ ผมบันทึกให้ พินทุสร ทองตัน ลูกสาวที่น่ารักของผม การบันทึกในเบื้องต้นมีหน้าว่างตรงไหนอยากจะเขียนอย่างไรก็บันทึกไว้ ซึ่งมันเป็นวันแรกๆที่ได้มีลูกสาวตัวน้อย จึงไม่มีการระบุวันที่ แต่ก็ทราบได้ว่าบันทึกจากวันที่ลูกสาวออกมาลืมตาดูโลกเมื่อวันที่ ๒ ธันวาคม ๒๕๒๕

หน้าแรกผมบันทึกไว้ว่า

๐๒.๐๐ น. ห้องผ่าตัดเปิดเพื่อเตรียมเครื่องมือ
๐๒.๓๕ น.เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลตะกั่วป่าเข็นคนไข้หญิงเข้าห้องผ่าตัด
๐๒.๕๕ น.นายแพทย์ชูศักดิ์ เริ่มลงมือกรีดหน้าท้องคนไข้
๐๓.๑๓ น. ไชโย! หญิง เสียงดังพร้อมกันลอดออกมาจากห้องผ่าตัด เด็กตัวแดงๆแผดเสียงร้องจ้า ท่ามกลางความตื่นเต้นดีใจของคนที่รอนอกห้องผ่าตัด
๐๓.๑๘ น.พยาบาลห่อตัวเด็ก พอออกจากห้องผ่าตัด แฟลชก็แวบขึ้นครั้งหนึ่ง ป้าของเด็กพาเด็กไปล้างตัวที่ตึกสูติกรรม
๐๕.๐๓ น.แม่เด็กถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด ปลอดภัย พ่อเด็กวิ่งขึ้นวิ่วลงระหว่างตึกสูติกรรมกับห้องผ่าตัด
นี่คือบันทึกเรื่องราวของ ด.ญ.พินทุสร ทองตัน ที่มีพี่ชื่อ ด.ช.เนติกร ทองตัน มีแม่ชื่อ “พันทิยา” และพ่อชื่อ “บัณฑูร”

อีกหน้าหนึ่งผมบันทึกว่า “บันทึกเพื่อลูก” มีข้อความว่า
“ไชโย หญิง” เสียงพยาบาลในห้องผ่าตัดร้องออกมาพร้อมๆกัน จนเสียงลอดออกมาข้างนอก ขณะที่แม่กำลังสลบด้วยฤทธิ์ยา และพ่อยืนดูอยู่หน้าห้องผ่าตัดผ่านกระจก พ่อดีใจจนพูดไม่ออก พ่อได้แต่หวังว่าคราวนี้ลูกพ่อน่าจะเป็นหญิง พ่อแอบเปิดพุงแม่ดูสะดือตอนดึกๆเห็นสะดือหงาย ตอนแม่ท้องลูกเนติกร พี่ชายของลูก สะดือแม่คว่ำ มีหลายคนทายว่าเป็นชายและก็จริง และเมื่อถึงคราวนี้พ่อก็ชักจะแน่ใจว่าลูกพ่อคนนี้เป็นหญิง เวลาพ่อไปสมัครสอบอัยการและเมื่อขึ้นไปตรวจร่างกายที่กรุงเทพฯและไปว่าความที่ตรัง พ่อจึงหาซื้อเสื้อผ้าที่ใช้สำหรับเด็กหญิงและมีสีชมพู สมัยพี่ของลูกส่วนใหญ่เป็นสีฟ้าเพราะแม่ชอบสีฟ้า มาคราวนี้เป็นสีชมพู พ่อเห็นว่ามันน่ารักสำหรับเด็กผู้หญิง
ลูกรู้ไหม เวลาพ่อไปว่าความต่างจังหวัด ในขณะที่ลูกอยู่ในท้องแม่ไม่กี่เดือน พ่อไปเดินหาซื้อเส้อผ้ามาฝากพี่เนติ์ ปรากฏว่าเสื้อผ้าของเด็กผู้ชายหายากจริงๆ กว่าจะได้มาแต่ละชุดต้องหาแล้วหาอีก แต่ในขณะเดียวกัน เสื้อผ้าสวยๆงามๆของเด็กผู้หญิงมีอยู่เต็มไปหมด พ่อเดินดูแล้วยังนึกว่า คราวนี้ถ้าได้ลูกสาว พ่อจะซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้ลูกเยอะแยะเชียว
ตอนที่พี่ของลูกได้กำหนดคลอด พ่อต้องไปว่าความที่จ.สุราษฎร์ธานีและสงขลา แม่ของลูกร้องไห้จะตามไปจนพ่อใจอ่อนยอมให้แม่ไป เมื่อพ่อขับรถไปถึงหาดใหญ่ เราออกไปหาซื้อของ แต่ตอนนั้นเรายังไม่แน่ใจว่าจะได้ลูกหญิงหรือลูกชาย เลยซื้อทั้งตุ๊กตาและของเล่นอื่นๆ ปรากฏว่าเมื่อคลอดก็เป็นพี่เนติ์ ตุ๊กตาตัวนั้นก็ยังคงอยู่ในถุง พ่อก็เฝ้าภาวนาว่าลูกของพ่อคนนี้ขอให้เป็นหญิงทีเหอะน่า ตุ๊กตาตัวนั้นจะได้มีเพื่อน และแล้วพ่อก็สมหวัง ใครต่อใครก็สมหวัง ขนาดคุณปู่คุณย่าอยู่ถึงพังงา มีกิจธุระก็ยังอุตส่าห์มาดูลูกตอนประมาณ ๑ ทุ่มของวันที่ ๒ ธ.ค.นี้ และต้องกลับไปกลางคืนทั้งๆที่ทางเปลี่ยว ลูกเป็นความสมหวังของทุกๆคนโดยเฉพาะพ่อกับแม่ แล้วลูกล่ะ…โตขึ้นมาจะทำให้พ่อกับแม่สมหวังหรือเปล่า…

อีกหน้าหนึ่งของบันทึก เป็นแบบสำเร็จรูปให้กรอกข้อมูล ผมกรอกข้อมูลและลงลายมือชื่อกันทั้งผม คุณแอ๊ด คุณหมอชูศักดิ์ พยาบาลก็มีป้าสมพร ป้ามุกดี ป้านิดา ป้าพิมพา และป้าภา เลยถ่ายภาพมาให้ดูกัน

น้องนิวคลอดโดยการผ่าตัด ผมใช้กล้องเพนเทกซ์ถ่ายภาพจากด้านนอกห้องผ่าตัด ถ่ายภาพตั้งแต่ผ่าตัด เอาน้องนิวออกจากท้อง โดยใช้แฟลช แต่ภาพออกมาเสียหมดเพราะชัตเตอร์มีปัญหามันไม่สัมพันธ์กับแฟลช ภาพเสียทั้งหมดเสียดายมาก แต่มีอยู่ภาพเดียวที่ผมนึกสนุกถ่ายจากแสงไฟห้องผ่าตัด ตั้งความเร็วชัดเตอร์ที่ ๓๐ หน้ากล้อง ๕.๖ ได้ภาพประวัติศาสตร์มาภาพเดียว เลยเอามาอวด…

บันทึกหน้าจะเป็นบันทึกที่ผมบันทึกในระหว่างรอคลอดจนกระทั่งเหตุการณ์หลังออกจากห้องคลอด คุณแอ๊ดเข้ามาที่ห้องพิเศษแล้วทำเอาผมใจแป้วเพราะเล็บมือเล็บเท้าคุณแอ๊ดเขียวหมดแล้ว….

« « Prev : บันทึกถึงลูกชาย(๕)

Next : บันทึกถึงลูกสาว๒ » »