ลานดงหลวง

เรื่องที่ผมบันทึกต่อไปนี้ เป็นเรื่องเล็กๆธรรมดาเท่านั้น ไม่ใช่ใหญ่โตสำคัญอะไรมากมาย เพียงผมอยากบันทึกความรู้สึกดีดีของผมท่ามกลางสังคมที่มีความหวาดระแวงกัน

ผมไปทำงานลำปาง น้องๆจัดให้ไปพักรวมกันชานเมืองตางดาวขวามือในรูปนั้น เจ้าของเป็นคนจังหวัดน่าน มีโรงแรมที่น่าน ที่แพร่ และที่ลำปางนี่ เป็นสตรีขีรถเบนซ์ป้ายแดงจอดอยู่สองคัน ดูท่าทางเป็นคนเก่งคล่อง ราคาที่พักก็ไม่แพง ผมชอบเพราะติดทุ่งนาที่เขียวขจี

มีอาหารเช้าบริการ ส่วนอาหารกลางวันและเย็นนั้น หากินเอาเอง หากจะให้โรงแรมทำให้ก็ได้ แต่ราคาผมว่าสูงไปหน่อย มื้อเย็นผมจึงชอบเดินไปกินที่อื่น ความจริงเราก็มีรถสองคัน สามารถเอาไปเข้าเมืองลำปาง จะกินอะไรก็มีทั้งนั้น ปกติผมเป็นคนเกรงใจคน จึงไม่อยากไปออกปากของยืมรถจากน้องๆ ชอบเดินเอาดีกว่า

วันนี้เหมือนหลายวันที่ผมไม่กินข้าวเย็นที่โรงแรม แต่เดินไปกินที่ร้านข้างถนนซึ่งมีคุณยายมาทำอาหารขาย แม้ว่าคุณภาพจะสู้ที่โรงแรมไม่ได้ แต่ราคาถูกและอยากจะช่วยให้คุณยายมีรายได้ ระหว่างกินผมก็คุยกับคุณยายไปเพื่อทำความเข้าใจวิถีชีวิตคุณยาย

เสร็จแล้วก็เดินไปซื้อของใช้ที่ร้าน 711 ริมถนนสายหลัก ไกลจากที่พักประมาณ ครึ่งกิโลเมตร ระหว่างเดินไปนั้น ถนนมืดมิดลงแล้ว มีไฟบ้างเป็นช่วงๆมีรถเก๋งส่วนตัวผ่านไปหลายคัน บางคันมีป้ายแดงด้วย เมื่อทำธุรเสร็จแล้วก็เดินกลับที่พัก เดินกลับมาเพียงไม่กี่นาทีก็มีมอเตอร์ไซด์ขับสวนทางไป แล้วมอเตอร์ไซด์คันนั้นก็วกกลับมาหาผม

คุณลุงมาหยุดหน้าผมแล้วก็มองผมอย่างจริงจังปากก็ถามว่า อาจารย์….ใช่ไหม ผมงง งง ลุงถามอีก คราวนี้ผมเข้าใจแล้วว่าลุงคงเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นอาจารย์อะไรสักคนหนึ่งที่ลุงท่านนี้รู้จักดี ผมเลยตอบว่าไม่ใช่ครับ…ลุงยิ้มๆแล้วก็ขับกลับออกไป

เดินกลับที่พักอีกไม่กี่ก้าวก็มีมอเตอร์ไซด์อีกคันมาด้านหลังแล้วมาจอดใกล้ๆ ถามว่า จะไปไหนครับ ผมเดาเจตนาชายชาวบ้านท่านนี้ได้ ดูการแต่งตัวที่รกรุงรังเหมือนทำงานมาหนักทีเดียว ผมยิ้มตอบแล้วบอกว่าจะเดินกลับที่พักที่โรงแรมครับ ชายชาวบ้านท่านนั้นออกปากว่าไปด้วยกันไหมล่ะ ผมออกปากว่า ขอบคุณครับ ผมอยากเดินออกกำลังกายครับ…ชาวบ้านท่านนั้นยิ้มให้แล้วก็บอกว่า นึกว่าจะไปด้วยกันผมผ่านตรงนั้นพอดี… ผมขอบคุณชาวบ้านท่านนั้นยกใหญ่

ผมตื้นตันใจที่พบเหตุการณ์เช่นนี้ น้ำใจชาวบ้านช่างเหลือล้นจริงๆ ผมไม่ได้คิดว่าจะพบสิ่งดีดีเช่นนี้ บนถนนมืดๆ สองข้างทางเป็นนาและบ้านชาวบ้าน พร้องบางจุดมีขยะทิ้งส่งกลิ่นเหม็น ทำไมมีผู้มีน้ำใจเช่นนี้ แต่เอ รถเก๋งผ่านไปตั้งหลายคันไม่เห็นแสดงน้ำใจเช่นนี้เลย แต่นี่เป็นมอเตอร์ไซด์เก่าๆกับชายชาวบ้านที่รกรุงรัง

แค่นี้ท่านก็คงเข้าใจความรู้สึกของผมนะครับ

ขอบคุณคนลำปาง

ขอบคุณชาวบ้านท่านนั้น

« « Prev : น้ำค้างบนใบข้าว..

Next : ความสวยในความขัดแย้ง.. » »