ในระหว่างที่พ่อครูโยนโจทย์ให้เด็กๆถาม มีอีหนูคนหนึ่งโดนอาจารย์ถีบลงเหว ส่งไมค์ให้ถามในบัดดล อีหนูถามว่า “พ่อครูมีที่ดินเป็นของตัวเองใช่ไหม” ถามย้ำอยู่หลายคำ เมื่อพ่อครูตอบทันควัน ผมมีที่ดินครับ แล้วรอคอยคำถามต่อ อีหนูก็อึ้ง
อ่านต่อ »
เมื่อยังเป็นเด็ก จะมีเรื่องเล่าประทับใจกับมนุษย์อยู่ป่าที่เข้ามาอยู่เมืองอยู่ 2 เรื่อง เรื่องหนึ่ง คือ ทาร์ซาน เป็นเรื่องที่มีจุดเด่นด้านความกล้าหาญที่ป่าสอน ทักษะชีวิตที่ป่ามอบให้ เมื่อเข้าไปอยู่เมือง ทักษะเหล่านี้ก็ส่งเสริมให้ยิ่งเห็นคุณค่าของป่า รับรู้ความรักป่าที่ซ่อนอยู่ในจิตวิญญาณของตน เมื่อมีข่าวว่าวัฒนธรรมแห่งป่าถูกรุกราน มนุษย์ผู้ห้าวหาญผู้นี้ก็จะพาตัวกลับไปปกป้องทันควัน บางครั้งการพาตัวไปปกป้องก็ทำให้พลาด บางครั้งก็เป็นฮีโร่ของสัตว์ป่า อ่านต่อ »
ยังไม่ได้เห็นช้างเผือกที่สรรค์สร้าง แล้วปรามาสว่าเป็นช้างชอบเดินถนนยางมะตอย นอนเมือง เกลียดป่า เป็นอคติอย่างยิ่ง จึงแขวนความคิดคำนึงไว้
เก็บเกี่ยวทำความเข้าใจสิ่งดีๆที่อาจารย์ภูมิใจเสนอ เป็นไปเพื่อสร้างช้างเผือกเยี่ยงใด เมื่อทำหน้าที่วิทยาจารณ์ จะได้แบ่งปันประสบการณ์ที่ก่อประโยชน์ ให้นิสิตไปสู่ความเป็นช้างเผือกได้สมปรารถนาแห่งตน อ่านต่อ »
เมื่อได้ยินเรื่องของการเกษตร ในหัวคิดและหัวใจรู้สึกจั๊กจี้ ด้วยว่ากี่ทีกี่ทีกี่ครั้ง ก็มักจะได้ยินคำว่า “เศร้ากับแรงงานเกษตรกรไทย”….. “สงสารชาวนา”…..”มีแต่จะจนลงๆ เมื่อทำการเกษตรต่อๆมาหลายชั่วคน”……”ขายนา ใช้หนี้”……”ขายที่ หนีเข้าเมือง” ไปน่านคราวนี้ก็ได้ยินคำเหล่านี้อยู่เหมือนกัน เมื่อบัณฑิตคืนถิ่นคือช้างเผือกที่จะกลับสู่ป่า ในขณะที่ชะตาของเกษตรกรที่สังคมกรอกหูอยู่ทุกวันเป็นดังว่าข้างต้น ชวนให้อยากรู้ว่านิสิตคิดอย่างไรอยู่
อ่านต่อ »
ที่ตกปากรับคำไปน่านด้วย เมื่อพ่อครูโยนโจทยขึ้นบล็อก มีเบื้องหลังซ่อนเร้นอยู่เหมือนกัน หนึ่งในนั้นเป็นการลงทุนเพื่อการดำเนินชีวิตให้ได้ดียิ่งๆขึ้นไป ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนไว้ว่า ยิ่งเรียนรู้ก็ยิ่งมีชีวิตที่ดี เป็นธรรมชาติที่ยิ่งฝึก ยิ่งได้ ยิ่งมีความสุข เป็นอิสระ เป็นโอกาสแห่งตนกับการได้อยู่ร่วมกันได้อย่างมีสันติสุขในสังคมและในโลก เป็นจริยธรรมตามคติของพุทธศาสนาที่ยิ่งฝึก ก็ยิ่งได้ โดยเฉพาะการได้ฝึกศีล สมาธิ และปัญญา อันเป็นเรื่องที่พึงฝึกตนเต็มสุดความสามารถให้ไปถึงได้ อ่านต่อ »