หมอเจ๊เรียนโลก

ยังไม่ได้เห็นช้างเผือกที่สรรค์สร้าง แล้วปรามาสว่าเป็นช้างชอบเดินถนนยางมะตอย นอนเมือง เกลียดป่า เป็นอคติอย่างยิ่ง  จึงแขวนความคิดคำนึงไว้

เก็บเกี่ยวทำความเข้าใจสิ่งดีๆที่อาจารย์ภูมิใจเสนอ เป็นไปเพื่อสร้างช้างเผือกเยี่ยงใด เมื่อทำหน้าที่วิทยาจารณ์ จะได้แบ่งปันประสบการณ์ที่ก่อประโยชน์ ให้นิสิตไปสู่ความเป็นช้างเผือกได้สมปรารถนาแห่งตน

ฟังแล้วเห็นการฝึกนิสิตไปในทิศดั่งการฝึก มนุษย์ที่เติบโตในป่าเขา ชำนาญเรื่องห้อยโหน จนได้ฉายา “เจ้าป่า” ให้เรียนรู้วิถีคนเมือง โดยเฉพาะคนเมืองชั้นสูง ในเรื่อง “ทาร์ซาน” ยังไงยังงั้น

เมื่อต้องการให้เป็นคนเมือง ใช้ชีวิตแบบคนเมืองได้ นิสิตปีแรกจึงได้ใช้ชีวิตอยู่ที่จุฬาสยาม ซึ่งทำให้พวกเขา ได้มีประสบการณ์อยู่ร่วม และเรียนรู้ความต่างของชีวิตคนเมือง(กรุง) กับคนต่างจังหวัด

ต้องการทราบผลของการอยู่ร่วม อยู่รวมในสังคมที่แตกต่าง อาจารย์จึงใช้วิธีประเมินผล ซึ่งก็ไ้ด้คำตอบ นิสิตจุฬาน่านอีคิวเป็นเลิศ สมดั่งใจผู้ฟูมฟัก จึงสมควรแล้วที่นำเสนอและบอกเล่าความภูมิใจออกมา

ก้าวที่หนึ่งผ่านไปได้ ก้าวสอง สาม สี่ เป็นยังไงอาจารยไม่ได้เล่าให้ฟังจึงยังไม่เข้าใจพอที่จะแจมในบทบาทที่อาสามา

สิ่งที่ทาร์ซานสอนคือ การอยู่ป่าทำให้ได้ฝึกฝนจนทักษะหลอมรวมในจิตวิญญาณเป็นสัญชาตญาณ สามารถดึงทักษะที่จะทำให้อยู่รอดออกมาใช้ได้ทุกเมื่อ  พลาดบ้าง ดีบ้าง แต่ก็อยู่รอดได้อย่างทรนง  จะอยู่ป่าหรืออยู่เมือง ทาร์ซานจึงยังคงลักษณะเด่นแห่งทักษะและสัญชาตญาณตน เมื่อเติมทักษะเมืองยิ่งเติมเต็มให้อยู่ป่าและป้องกันตัวได้จากวิถีวัฒนธรรมที่รุกรานป่า ทำให้ป่ายังเป็นป่า สิ่งมีชีวิตในป่าก็อาสามาร่วมด้วยช่วยกันรักษาป่า มีสัตว์ทุกตัวเป็นเพื่อน รู้จักเลือกและนำพาวิถีคนเมืองเข้าไปผสมวิถีป่า

หวังในใจว่าจะได้เห็นวิถีแห่งการพัฒนานิสิตให้มีความเด่นเฉพาะตน ต่อยอดทุนทักษะที่นิสิตมีอยู่ก่อน จึงลุ้นว่าจะได้ฟัง แต่ก็ไม่ได้ฟัง คุยสักพัก พ่อครูกับอ้ายเปลี่ยนก็ปรากฏกายขึ้น นั่งพักสนทนาต่อครู่หนึ่งจึงย้ายเข้าเมือง มีอาหารให้เติมท้องมื้อเย็นเพียบถึง 7 เมนู

กินไปคุยไป อิ่มแล้วกลับโรงแรม คนเมืองน่านนอนเร็ว 2 ทุ่มไปแล้วหาที่แลกตังค์ยาก บรรยากาศกลางคืนแถบถนนที่พัก  มีแสงสีของไฟหน้าร้านผ้าพื้นเมือง โรงแรมที่นับว่าหรูแห่งเมืองงดงาม ผสมกับความเงียบของตลาด กลายเป็นเสน่ห์แบบ…น่าน..น่ะซิ

เช็คอินกัน 2 ต่อ ต่อแรกเก็บกระเป๋าเข้าห้องพัก ต่อสอง ตั้งวงโสเหล่และเช็คอินที่ห้องพ่อครู  วิเคราะห์วิจารณ์ตกลง รุ่งขึ้นใครจะช่วยงานใคร จัดชั่วโมงบิน ใครบินก่อน บินหลัง บินขึ้นยังไง ลงจอดยังไง ใครบินแล้วหาลานจอดไม่ได้ ใครช่วยใคร ทีแรกถูกจัดตัวไปอยู่กลุ่มพี่ตึ๋ง รู้สึกว่ากลุ่มพี่ตึ๋งมีคนเยอะแล้ว จึงย้ายตัวเองมาอยู่อีกกลุ่ม ขอทำหน้าที่หัวตอ มอบอ้ายเปลี่ยนเป็นหัวหลักของกลุ่ม…อิิอิ สมาชิกกลุ่มมีผู้ใดบ้าง อ้ายเปลี่ยนเล่าไว้แล้ว

นิสิตฝากคำถามปึกใหญ่มาให้พ่อครู ดร.ฝนรับใส่ย่ามมาก่อนไปกินข้าวกัน  บ้างบอกว่าทึ่งกับคำถามที่มีมากมาย บ้างทึ่งกับความสามารถตั้งคำถาม ไม่ทึ่งได้ยังไง คำถามระดับเซียนทั้งนั้นที่ส่งมาให้ตอบ  บ้างบอกว่าคำถามไม่ใคร่ต่าง

ส่วนตัวเองแปลกที่รู้สึกหลังอ่านคำถามว่า จับต้องทุนทักษะที่เด็กมีมาจากบ้านและต่อยอดไว้อย่างไรไม่ได้  เกิดคำถามว่าจุฬาสยามทำอะไรไว้ ความอยากรู้อยากเห็น อยากลองของเด็กจึงห่างตัว ก็ในคำถามทั้งหมดที่ได้อ่านนั้น หาคำถามในเชิงปรึกษาฮาวทูทางการเกษตรแทบไม่มี ปราชญ์ทางด้านการเกษตรมาถึงที่แล้วแท้ๆ  หรือว่าเด็กได้รับการหลอมด้วยความรู้เรื่องไกลป่าจนหัวบวมสายตาเบลอแล้วหว่า

ได้เห็นพื้นที่จุฬาน่านชัดๆวันรุ่งขึ้น มองจากอาคารประชุมไปสุดสายตา เห็นพื้นที่สีเขียวที่แตกต่างจากสถาบันผลิตเกษตรกรแห่งอื่น สนามมีหญ้าเต็มทุ่ง ไม้ต้นไม่ใหญ่ยืนแซมประปรายเรียงรายบนขอบถนน พื้นที่โล่งตา ไม่เห็นเส้นทางน้ำที่เตรียมไว้ใช้ทำเกษตร น่าจะซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง

ความโล่งทำให้เห็นสัตว์เคี้ยวเอื้องหญ้าอยู่บ้าง เหลียวหาโรงเรือนเลี้ยง พื้นที่แปลงที่เป็นเอกลักษณ์ของแหล่งผลิตผู้รู้ด้านการเกษตร อ้าว ไม่เห็น นึกไปว่าพื้นที่ดังว่าอาจจะถูกจัดสรรค์อยู่ในที่หลบมุมเช่นกัน

รอสักครู่นิสิตก็ทะยอยมา มีจุดเด่นบางประการให้เห็น บ้างพาตัวมาดูแล อำนวยความสะดวกคณาจารย์ที่รักก่อนเพื่อนมาถึง  บ้างคอยสรรค์สร้างเสียงหัวเราะในกลุ่มเพื่อน  ทั้งหมดเข้าแถวเดินขึ้นห้องอย่างเป็นระเบียบ อืม เด่นในเรื่องเอื้ออาทร รู้จักสำรวมกับผู้ใหญ่ ถือว่า โอเคแหละน่า  ได้ไปเห็นความเือื้ออาทรของเด็กๆอีกครั้งตอนพลบค่ำเมื่อพวกเขารวมกลุ่มกันไปยืนชวนผู้คนแบ่งปันทรัพย์เพื่อนำไปเป็นทุนฝึกตนทำประโยชน์ให้สังคม เห็นความร่าเริงแห่งวัยเมื่อละจากไปมีพื้นที่และเวลาของตน  ทั้งกลุ่มคละกัน มีทั้งหญิงและชาย

« « Prev : เยือนน่าน (๓)

Next : เยือนน่าน (๕) » »