หมอเจ๊เรียนโลก

การไปเหนือคราวนี้อยากเดินทางช่วงบ่ายหลังเรียน ๔ส.๒ เสร็จแล้ว สิ้นสุดเวลาเรียนของบ่ายวันที่ ๑๐ มิถุนายน ๒๕๕๓ จึงขอติดรถของผู้ร่วมชั้นเรียนไปขึ้นแท๊กซี่ที่ริมคลองประปาเข้าไปที่อิมแพ็คเมืองทองธานีซึ่งกำลังมีงานชวนเที่ยวทั่วไทยในราคาถูก

วันนี้แท๊กซี่พารถวิ่งเลียบไปทางคลองประปา ก็เลยได้มีโอกาสเห็นชีวิตในอีกพื้นที่ของเมืองทองธานี บนเส้นทางที่รถวิ่งมีต้นยี่โถปลูกเรียงรายไว้เป็นทิวแถวบนเกาะกลางถนน เห็นต้นยี่โถแล้วนึกถึงคำบอกเล่าของแม่ยกที่บอกว่ากลิ่นยี่โถไล่หนูได้ขึ้นมาได้ สังเกตต้นใบแล้วก็เห็นว่าเป็นไม้ที่ไม่ใคร่มีใบร่วงในหน้าแล้งอย่างนี้ด้วย น่าสนใจว่ามันเป็นไม้ประดับทนแล้งหรือเปล่า เห็นขนาดต้นแล้วคาดเดาว่าไม้ชนิดนี้เป็นไม้ยืนต้นโตช้าที่น่าปลูกไม่เบาเหมือนกัน

ทิวทัศน์มุมหนึ่งทางด้านหลังของเมืองทองธานี

เดินเที่ยวงานอยู่เป็นครู่ก็นึกเบื่อ จึงตัดสินใจเดินทางไปสถานีขนส่งหมอชิตเพื่อดูตารางเดินรถเพื่อวางแผนเวลาของวันรุ่งขึ้น ได้ข้อมูลว่ารถเชียงใหม่ส่วนใหญ่วิ่งช่วงเช้า (ช้าที่สุด ๑๐ โมงเช้า) และวิ่งช่วงเย็น (เร็วที่สุด ๖ โมงเย็น) มีเพียงบริษัทเดียวที่บอกว่ามีรถวิ่งบ่าย ๒ โมงครึ่ง

เห็นเวลายังไม่ดึกนัก จึงเดินโต๋เต๋ชมสถานที่ก่อนกลับ เดินไปเดินมาจึงรู้ว่าที่นี่เป็นตลาดย่อมๆด้วย  มีร้านขายสินค้าจำพวกเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ของเล่น มือถือ เครื่องประดับ ราคาติดดินให้เดินชมเรียงรายอยู่ริมทางเดินเข้า-ออกด้านหน้า มีร้านสะดวกซื้ออยู่ด้วยร้านหนึ่ง มีร้านเสริมสวยแอบอยู่ในซอกเลกของแผงๆหนึ่งด้วยแน่ะ

เพิ่งรู้ว่าที่เข้าไปในหมอชิตแล้วทำไมเห็นแต่แท๊กซี่ก็วันนี้เอง เขาจัดลานจอดรถเมล์ไว้ที่โซนด้านข้าง ด้านหน้าจัดไว้เป็นคิวแท๊กซี่ส่งคนขาเข้า ด้านหลังจัดไว้เป็นคิวแท๊กซี่รับคนขาออก

วันนี้ไม่มีนัดหมายกับใครที่ไหน  รถเมล์ที่จอดอยู่ล้วนเป็นต้นสายแล้วก็มีหลายสาย ขากลับตัดสินใจกลับรถเมล์ อยากรู้อารมณ์เมื่อได้ใช้บริการรถเมล์กลางคืน อยากสัมผัสประสบการณ์แบบชาวบ้านในสถานการณ์ที่อากาศร้อนแล้งอย่างนี้ในยามค่ำคืนดูหน่อย

ตัดสินใจแล้วก็ไปเมียงมองหารถเมล์สายปากเกร็ด แต่ไม่เห็นเลย ถามกระเป๋ากับคนขับรถของรถสายหนึ่งที่จอดรออยู่ ได้คำตอบว่า “ผมก็ไม่รู้ถามนายสถานีดีกว่า”  นายสถานีให้คำแนะนำว่า “คุณขึ้นรถเมล์ฟรีนั่งไปลงจตุจักร แล้วขึ้นรถสาย ๕๒ ต่อไป…..”

มองหารถฟรีที่แนะนำแล้วขึ้นนั่งรอ สายตาก็ปะกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอใส่กางเกงขาสั้นนำสมัย ศีรษะมีหมวกทรงสวยปีกกว้างครอบอยู่ ผมยาวสลวยดูดีไม่น้อย นั่งก้มตัวอยู่บนพื้นที่เป็นลานสถานี ท่าทางกำลังค้นอะไรบางอย่างอยู่

บรรยากาศยามค่ำคืนหนึ่งของป้ายรถเมล์ในสถานีขนส่งหมอชิต

ภาพที่เห็นดึงดูดสายตาให้มองต่อ มองตามมือเธอไปก็พบว่าเธอกำลังค้นกระเป๋าเดินทางใบย่อมที่ข้างตัวเธออยู่  เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ฉันก็เห็นควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งรอบตัวเธอ เธอก้มลงค้นบุหรี่มาจุดแล้วสูบนี่เอง

ความสะดุดใจกับรูปลักษณ์เหมือนสาวญี่ปุ่นของเธอ ทำให้มีหลายคำถามผุดขึ้นมาในสมองฉัน เธอมาทำอะไรที่นี่ เธอเป็นคนต่างชาติหรือคนไทย เธอปลอดภัยอย่างไรกับการมานั่งอยู่ที่นี่  คิดไปตามประสาคนเพศเดียวกัน ฯลฯ ทีเดียว

แล้วก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงเข้าไปหาแล้วพาตัวนั่งลงพูดคุยกับเธอ เห็นคนที่เดินไปมาดูเฉยๆเมื่อเห็นเธอและปฏิสัมพันธ์นั้น  นายสถานีและกระเป๋าที่เดินไปมาบางคนเหลือบตาดูเธอ บางคนก็ทำงานของตัวไปไม่มองเธอเสมือนว่านี่คือเรื่องปกติของแต่ละวัน ภาพที่เห็นจึงเหมือนบอกฉันว่าเธอเป็นคนคุ้นเคยของผู้คนในสถานที่แห่งนี้

เมื่อภาพตรงหน้าโดนบดบังจากคนหลายคนที่เดินขึ้นลงที่ชานชาลารถก่อนรถเมล์ฟรีจะวิ่งออกจากท่า  ฉันก็เบนสายตาเข้ามาในรถ ผู้คนที่ใช้บริการรถมีจำนวนพอประมาณ ไม่ถึงกับมีคนยืนหรอกค่ะ แค่ที่นั่งทุกที่มีคนนั่งเต็มเท่านั้น

ถึงแม้จะไม่มีคำตอบให้ได้รู้ว่าหญิงสาวที่เห็นมาทำอะไรที่สถานที่แห่งนี้ ฉันก็พอได้คำตอบว่า ผู้คนที่เดินทางเข้าออกที่นี่ เป็นคนทำงานเป็นส่วนใหญ่ ไม่ใคร่มีชาวบ้านธรรมดาๆ

รถเมล์ฟรีที่ได้นั่ง วิ่งแป๊บเดียวก็ถึงสถานีจตุจักร ยืนรอสาย ๕๒ อยู่อีกชั่วเวลาหนึ่ง บรรยากาศที่สถานีจตุจักร มีคนหนาแน่นพอใช้

ป้ายรถเมล์บางป้ายมีคนนั่งอยู่ประปราย ที่ป้ายมีแสงสว่างสอดส่องอยู่บ้าง

เมื่อรถมาเทียบท่าก็พบว่ารถสายนี้คนไม่แน่น มีที่นั่งว่างด้านหน้าทั้งแถบ รถวิ่งเร็วใช้ได้ ค่าโดยสาร ๘ บาทตลอดสาย มีคำแนะนำอย่างปรารถนาดีเขียนไว้ที่หน้ารถว่า “เผื่อเวลาไว้สักนิด เมื่อรถติดจะได้ไม่ผิดเวลา…ขอบคุณครับ”

รถวิ่งมาได้เรื่อยๆสบายๆ อากาศบนรถไม่ร้อน เดี๋ยวนี้รถเมล์เขาทันสมัย มีพัดลมโคจรติดหลังคารถเป็นระยะ มีพัดลมเป่าหน้ารถใกล้หน้าต่างทั้ง ๒ ข้างให้ด้วย  แถมด้วยมีลมระบายเข้าออกทางหน้าต่าง

สภาพด้านหน้าของรถเมล์นี้เปลี่ยนไปจากยุคที่ฉันเป็นนักศึกษาอยู่ในเมืองกรุง

เมื่อรถวิ่งมาถึงบิ๊กซี แจ้งวัฒนะ ฉันพาตัวลงที่ป้าย เดินเล่นเรื่อยเปื่อยขึ้นสะพานลอยที่ทอดยาวไปถึงหน้าห้าง ระหว่างเดินมองลงมาบนถนนก็เห็นรถวิ่งขวักไขว่อยู่หนาแน่นพอประมาณทีเดียว  ดูเหมือนถนนแจ้งวัฒนะแห่งนี้ ไม่เคยหลับเลยตลอด ๒๔ ชั่วโมงเลยนะนี่

ถนนแจ้งวัฒนะ ยามค่ำคืน มีรถสัญจรหนาแน่นไม่แพ้กลางวัน

ระหว่างที่เดินทอดน่องบนสะพานลอยที่มีคนเดินผ่านไม่มากนักแห่งนี้  แสงไฟที่ส่องผ่านด้านหลังทำให้เห็นเงาที่ทอดนำหน้า มองตามเงาไปก็เห็นแม่ค้า ๒-๓ รายวางสิ่งของแบขายอยู่บนพื้น สินค้าที่นำมาวางขาย ก็เป็นแค่ของใช้ประจำบ้าน และเสื้อผ้าราคาถูกเท่านั้นเอง   ประสบการณ์ชีวิตของวันนี้ทำให้เข้าใจเวลาทำงานของคนติดดินมากขึ้นไม่น้อยเลยเชียว

ทุกอย่างมีเบื้องหน้า และมีเบื้องหลัง ไม่ลงมาสัมผัสของจริงก็ไม่รู้อารมณ์คนที่อยู่กับมันหรอก

๑๐ มิถุนายน ๒๕๕๓

« « Prev : ไม่ใช่เรื่องสมมติ

Next : ก็ลองดู » »