หมอเจ๊เรียนโลก

หลัง ๑๗ น. บรรดานักศึกษาก็รวมตัวกันเพื่อไปพบรุ่นพี่ ๔ส๑ ในงานรับน้องใหม่ที่รุ่นพี่จัดให้  บ้างตัดสินใจนำพาตัวเองไปด้วยรถส่วนตัว บ้างตัดสินใจไปด้วยรถบัสส่วนกลาง ทะยอยกันเดินทางไปตามความถนัดของเส้นทาง มีจุดหมายปลายทางอยู่ที่การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย บางกรวย

มีหลายคนในรุ่นข้องใจว่า ทำไมจึงไปจัดซะไกลจากสถาบันฯ จนเมื่อไปถึงงานจึงมีคำเฉลย ก็ประธานรุ่น ๔ส๑ คนใหม่ทำงานอยู่ที่นี่ไง สถานที่ที่จัดต้อนรับโอ่โถง สะดวกสบาย รุ่นพี่ ๔ส๑ ร่าเริงกันมาก สัมผัสได้ถึงความใกล้ชิดสนิทสนมที่ทุกท่านมีต่อกัน

มีหลายคนในรุ่น ๔ส๒ ที่รู้จักรุ่นพี่มาก่อนด้วย ส่วนใหญ่ที่รู้จักก็ด้วยเคยผ่านการเรียนหลักสูตรของสถาบันฯมาก่อนก็มี มีกิจกรรมด้านการงานด้วยกันมาก่อนก็มี

รุ่นพี่ต้อนรับด้วยการสวมพวงมาลัยดอกรักให้คนละพวง ให้เสื้อแจ๊กเก็ตตัวบะเริ่มคนละตัว ให้เสื้อสีชมพูยี่ห้อแตงโมตัวบะเริ่มด้วยคนละตัว เ้อ เกิดมาเป็นคนตัวเล็กนี่ลำบากเรื่องเสื้อผ้าจริงๆ

งานสนุกอีตรงที่ให้แนะนำตัวเองนี่แหละ ตื่นตาตื่นใจกับประสบการณ์ที่แต่ละคนมีผ่านมา สลับหน้้าที่ในเรื่องแนะนำตัวกันระหว่างคน ๒ รุ่น รอบแรกให้รุ่นพี่แนะนำตัวให้รุ่นน้องรู้จักก่อน รอบหลังครูหยุยจี้ตัวให้คุณสุชาติกับคุณติ๋วแนะนำรุ่นน้อง

เอาละซีคราวนี้คุณต้นกับคุณตุ๋ยตื่นเต้นกันเชียว ก็เรียนกันมา ๓ สัปดาห์ ยังรู้จักกันไม่ครบทุกคนเลย ยังจำชื่อจริงกันไม่ได้เลย แต่ทั้ง ๒ คนก็เก่งสมเป็นมืออาชีพ ตามสัมภาษณ์กระซิบถามก่อนแนะนำตัวแต่ละคนจนผ่านไปด้วยดี

เมื่อถึงคิวเวียนมาที่ฉันให้แนะนำตัว ตอนลุกขึ้นพูด รู้ตัวว่าพูดลิ้นพันกันนะ บอกออกไปว่าตื่นเต้นค่ะ ไม่ได้แนะนำตัวอะไรมาก แค่บอกว่าเป็นหมอเด็ก ทำงานด้านชุมชน เป็นกลุ่มเฮฮาศาสตร์ที่เข้ามาร่วมเรียนด้วย ได้ยินเสียงอุทานแว่วๆจากโต๊ะของบรรดาด๊อกเตอร์ในรุ่น ๔ส๑ ฮือฮาว่า ที่แท้สายครูบานี่เอง

อัยการชาวเกาะของชาวเฮก็มาร่วมรับน้องด้วย น้องฑูรเดินทางตรงมาจากภูเก็ต คุณโฆษิต ลูกศิษย์ของแม่ยกพาตัวไปนั่งคุยด้วย ฉันเองได้แค่เดินไปทักทาย คุยด้วยไม่นานก็แยกตัวกลับพร้อมกลุ่ม ถึงแม้กำหนดการของงานดำเนินไปจนถึง ๔ ทุ่มก็ตาม

ที่ฉันแยกตัวกลับพร้อมกลุ่มเพราะมีรถรับ-ส่งแค่รอบเดียว และคนส่วนใหญ่กลับกับรถรวมทั้งพรรคพวกที่พักแห่งเดียวกัน มาทราบภายหลังว่า เมื่อกลุ่มนี้กลับกันแล้ว ในงานก็คงเหลือรุ่นน้องอยู่ไม่กี่คน มีพี่จุกกับพี่อู๊ด ๒ คนที่อยู่กันเหลือเป็นกลุ่มสุดท้ายของรุ่น ๒

กลับถึงโรงแรมก็โทรนัดหมายกับพี่ตึ๋ง ขออาศัยรถไปสวนป่าด้วย นัดหมายเวลากันเรียบร้อยก็เก็บของแล้วเข้านอน

รุ่งเช้าเดินทางมาที่สถาบันพระปกเกล้าเวลาเกือบ ๙ โมงแล้ว เพิ่งรู้ว่าวันนี้วิทยากรคือ คุณชวน หลีกภัย บุคลิกของท่านสมเป็นครูทีเดียวแหละ ถ้าไม่เคยได้เห็นมาก่อนว่า เป็นคนใจดีละก็ ฉันว่ามาดที่ได้เห็นฉันไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยหรอก

เรื่องราวที่คุณชวนเล่าให้ฟังมีหลายมุมทีเดียวที่น่าสนใจ มีการโต้แย้ง เติมต่อหลายเรื่องราวในช่วงของการเปิดเวลาให้ถามจากบรรดานักศึกษา แต่ฉันไม่ได้อยู่รอจนหมดเวลาจึงไม่ได้ฟังทั้งหมด

พาตัวลงมากินข้าวที่ศูนย์อาหารแล้วก็ออกจากสถาบันฯไปพบพี่ตึ๋งที่อาคารฝึกอบรม ERCT ที่คลอง ๖ ปทุมธานี ระยะทางที่เดินทางไปนั้นอยู่ในราวไล่ๆกับการเิดินทางบนทางด่วนไปสุวรรณภูมิยังไงยังงั้น ไปถึงจุดหมายปลายทางโชเฟอร์ที่นำไปหลุดเสียงออกมาว่า “มาไกลเหมือนกัน”

๒๓ เมษายน ๒๕๕๓

« « Prev : คืนฟ้าฉ่ำ

Next : ดับไฟคุยกันที่สวนป่า » »