หมอเจ๊เรียนโลก

เมื่อวันที่มีโอกาสเข้าไปเมืองกรุงเพื่อร่วมประชุมเกี่ยวกับงานนโยบายที่เกี่ยวกับแรงงานในระบบที่กระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคมดูแลอยู่ ทำให้ฉันมีโอกาสได้ไปสัมผัสเมืองกรุงในอีกแง่มุมหนึ่ง ซึ่งก็ทำให้เกิดคำถามที่ ณ เวลานี้ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ใครช่วยตอบหน่อยได้ไหม

จริงๆวันนั้นเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ระหว่างรอเวลาเดินทางกลับกระบี่ ฉันเดินออกจากที่พักจะไปที่สวนจตุจักร

ระหว่างเดินทอดน่องชมแผงหนังสือเก่าที่มีวางอยู่ตามรายทางเป็นระยะสลับกับร้านให้เช่าพระอยู่นั้น ฉันก็เห็นลุงผู้พิการคนหนึ่ง กำลังเดินอย่างช้าๆเพื่อมุ่งไปในทิศทางที่ฉันกำลังเดินไปนะแหละ

ฉันเดินตามหลังแกไปจนถึงทางแยกซอยเล็กๆที่เป็นทางต่างระดับกับฟุตบาทในช่วงนั้น ฉันจึงช่วยเสริมความสะดวกในการเดินของแกด้วยการจูงมือนำแกเดินไปช้าๆด้วยกัน

ที่ว่าช้าๆก็เพราะว่ากว่าหนึ่งย่างเท้าที่แกจะเดินต่อไปได้นั้น แกจะต้องคอยขยับเท้าไปทีละนิ้วสองนิ้วเพื่อเคลื่อนกายค่ะ

แกทำให้ฉันชื่นชมในความแกร่งที่มี ฉันเชื่อว่าแกมีใจที่มั่นคง เชื่อมั่นว่าแกพึ่งตัวเองได้ แกจึงอาจหาญในการมาเดินท่ามกลางฝูงชนมากมายในวันนั้นตามลำพัง  เป็นการเดินอย่างช้ามากๆนะคะ

ฉันเดินไปและเดินกลับมาแล้ว แกยังเดินไปได้ไม่ถึง 10 เมตรจากจุดที่ฉันได้ช่วยเหลือแกเลยค่ะ

หลังจากช่วยคุณลุงแล้ว ฉันก็เดินต่อมา และก็เห็นความเคลื่อนไหวหนึ่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน ความเคลื่อนไหวนั้นเกิดบนพื้นฟุตบาทข้างหน้า จ้องไปอย่างตั้งใจ ฉันจึงเห็นว่าความเคลื่อนไหวที่เห็นนั้นเกิดจากชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งฉันคาดว่าอายุไม่เกิน 25 ปีนะคะ ความเคลื่อนไหวที่ฉันเห็นไกลๆนั้น เกิดจากเขากำลังคลานไปตามฟุตบาทค่ะ

ท่านคงคิดว่าเรื่องธรรมดาใช่ไหมที่จะเห็นภาพอย่างนี้ แต่ฉันคิดว่านี่น่าจะเป็นอะไรที่ธรรมดาไม่ใคร่เห็นกันนะค่ะ สิ่งที่ชายหนุ่มคนนี้กำลังทำ และการได้พบคุณลุงคนข้างต้น ทำให้ฉันเกิดคำถามที่ยังหาคำตอบไม่ได้ค่ะ ใครก็ได้ช่วยตอบหน่อยได้ไหม

การที่ชายหนุ่มคนนี้เขาต้องคลานไปตามฟุตบาทก็เพราะขาขวาของเขาขาดเหนือเข่าค่ะ ที่บริเวณเหนือเข่ามีผ้ายืดสกปรกหน่อยคาดอยู่โดยรอบค่ะ แรงมือของเขา 2 ข้างคือแรงหลักที่ทำให้เขาเคลื่อนที่ไปได้ ในมือซ้ายมีขันใบน้อยๆถืออยู่ด้วยค่ะ มือขวาช่วยขยับขาให้เคลื่อนตัวง่าย

ดูภาพเขาเอาเองละกัน ตอนฉันถ่ายภาพเขานั้น ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวและระแวง จึงได้แต่ถ่ายห่างๆด้วยกล้องที่คุณภาพไม่เท่าไรอ่ะค่ะ

ความรู้สึกฉันตอนนั้นมันถามฉันว่า นี่เป็นคุณภาพที่สังคมไทยได้ดูแลผู้พิการหรือนี่ ดูเหมือนเราจะได้ช่วยเขาแล้วด้วยการให้ขาเทียม ( เดาจากร่องรอยของการมีผ้ายืดที่เข่า)

แต่แล้วทำไมการให้ความช่วยเหลือแก่เขา จึงมีผลลัพธ์ที่ทำให้เขายังต้องใช้ชีวิตอย่างพิกลพิการอีกเล่า

คนวัยหนุ่มขนาดนี้ไม่มีทางหาเลี้ยงชีพด้วยวิธีอื่นอีกแล้วหรือ สังคมเรามันแย่ สอนให้คนหนุ่มๆยอมแพ้จนทำกับตัวเองขนาดนี้เลยหรือ

« « Prev : รักที่ฝากไว้ให้คนรุ่นหลัง

Next : อีกมุมหนึ่งจากสวนจตุจักร » »