หมอเจ๊เรียนโลก

กลับจากเวียดนามแล้วได้นอนค้างในเมืองกรุงคืนหนึ่ง เช้าบินกลับมาบ้าน ไม่ทันจะได้ทำอะไรสักเท่าไร ก็มีบัญชาให้เข้าไปร่วมประชุมกับบรรดาบอร์ดทั้งหลาย อืม…รู้สึกว่าตอนพาตัวเข้าไปนั่งประชุม…มันโคลงเคลง…ไหวๆ..ไม่เพลีย..ไม่เหนื่อย..แต่ดูเหมือนว่ากายมันปฏิเสธการทำงานอยู่นะ….

ตอนที่เข้าไปนั่ง…การประชุมเริ่มไปแล้วบ้าง…ฟังๆเรื่องราวแล้ว…อืม…บางเรื่องที่กำลังคุยไม่เห็นมีอะไรที่จะต้องให้เราเข้ามาด่วนเลยนี่นา….อ้าว…แล้ววันนี้จะคุยอะไรกันหรือจึงสำคัญ…ขนาดใครขาดก็ไม่ได้….

มองไปตรงหน้า…คนนั่งตรงหน้าเป็นหัวหน้ากลุ่มการพยาบาลคนใหม่…กำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่….กระซิบถามเลขาฯ…วันนี้มีอะไรสำคัญหรือ…..เรื่องที่คุยกันอยู่มีแต่เรื่องก่อสร้างนี่นา…..เลขาฯตอบมาว่า…จะทบทวนการเตรียมเรื่องสำหรับรับการประเมินคุณภาพจากสรพ…..ให้เอาหนังสือเย็บเล่มที่ประเมินตัวเองส่งไปให้สรพ.มาทวนกัน….

อ้อ..จำได้แล้วก่อนเข้ากรุงไปเวียดนาม…หนังสือเล่มนี้เขาให้มาแล้ว…ขอตัวออกไปหยิบมาดีกว่า…ยังไม่ได้อ่านเลย….วันนี้จะประชุมให้ความเห็นยังไงหว่า…คิดในใจ…อิอิ

ได้หนังสือมาแล้ว…การคุยกันเรื่องก่อสร้างจบลงแล้ว…ก็มีการติดตามเรื่องของการจัดการระบบเตือนภายในเพื่อให้สามารถจัดการเรื่องฉุกเฉินของคนไข้ได้ทันการ…

สุดท้ายได้ข้อสรุปนัดหมายวัน…ซ้อมแผนการจัดการอัคคีภัยภายในร.พ.ดูกันว่าเวลาเกิดเรื่องขึ้น..จะย้ายคนไข้ได้ทันแค่ไหน..มีความปลอดภัยอย่างไรแค่ไหน…ความสัมพันธ์เชื่อมโยงระหว่างทีมไหลลื่นดีไหม….อีกวันที่ได้….ซ้อมการช่วยเหลือชีวิตฉุกเฉิน ณ จุดต่างๆที่ไม่มีหมอ ไม่มีพยาบาลอยู่ประจำการเลย อย่างเช่น หน่วยตรวจ CT  หน่วยทันตกรรม หน่วยกายภาพบำบัด…และอีกหลายๆหน่วย….

ลงเอยวันนัดที่เดือนธันวาคม..ทั้งน๊านเลย

คุยกันต่อกับเล่มของการประเมินตัวเอง…แหมๆ….ได้คุยกันไม่นานนี่นา..คิดในใจว่า…ไม่เห็นต้องให้ตูมาประชุมเลย..ที่แท้ก็แค่จะจูนว่า…วันรุ่งขึ้นจะมีการชี้แจงแผนยุทธศาสตร์ให้งานต่างๆไปทำแผนปฏิบัติการในระดับปฏิบัติของปีงบใหม่กัน…ก็แค่ขอความเห็นจากทีมบอร์ดยืนยันว่า…จะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนแผนยุทธศาสตร์ที่ร่างเสนอขึ้นมา….บอร์ดส่วนใหญ่สรุปกันว่า…เอาอย่างนั้นแหละ…ง่ายๆดี….

เจ้านายถามแค่คำเดียว…พรุ่งนี้ประชุมกี่โมง…..ทำให้รู้สึกเอะใจ…ที่ไม่มีความเห็นจากผู้บริหารสูงสุดของร.พ.ซะเลยว่า..เห็นด้วย..หรือเห็นต่าง…กับข้อเสนออย่างไรบ้างไหม…

มีคำถามที่ผุดขึ้นมาเหมือนกัน…ว่าอย่างไหนดีกว่ากัน…สำหรับคนเป็นาย….ระหว่างรับรู้สิ่งที่เสนอมา…แล้วไม่ออกความเห็น…กับ….รับรู้แล้วออกความเห็น….

แล้วก็จบลงด้วยคำตอบบอกตัวเองว่า…อย่าหาคำตอบเลย…เรียนรู้ต่อไป…เดี๋ยวรู้เอง…

การบริหารเป็นเรื่องสไตล์ของการจัดการของแต่ละผู้คน…

เรียนรู้เอาไว้แล้วค่อยสรุป…อย่างไหนดีหรือไม่ดี….ดีหรือไม่ดีในที่นี้หมายถึง….ความพึงพอใจของเรา….หรือ….ความพึงพอใจต่อผลลัพธ์…หรือทั้งสองอย่าง…ค่อยสรุปเอาละกัน

นี่ก็แวบคิดขึ้นมาอีกแล้ว….สมองนี่ทำงานเร็วจริงๆ…เดี๋ยวแวบคิด..เดี๋ยวแวบคิด…การรู้เท่าทันความคิดของตัวเอง…เป็นเรื่องยากนะขอบอก

รุ่งขึ้นอีกวัน มีภารกิจช่วยน้องๆตรวจคนไข้ที่ห้องประกันสังคม  สรุปผลงานตัวเองว่าการเจอคนไข้ในวันนี้ทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร…ดูเหมือนร่างกายยังไม่พร้อมพอ…แต่ดีกว่าวันที่ผ่านมา….สมองมันเลยพากลับไปที่ปฏิสัมพันธ์แบบอัตโนมัติเดิมได้อีก….

มีอะไรที่เปลี่ยนไป..ดีกว่าเดิมในบางระดับเช่นกัน…สิ่งที่เปลี่ยนคือยังให้เวลาได้คุยประเด็นอื่นๆกับคนไข้ในเรื่อง “การป่วย”  ผสมผสานไปกับ”การเป็นโรค”…..คนไข้จะรู้สึกดีหรือเปล่า..ไม่รู้เหมือนกัน…

รู้ก็แต่ว่าเมื่อคุยไปแล้ว…คนไข้บางคนไม่รู้เลยว่า…ที่พยาบาลและหมอๆตรวจอะไรบางอย่างให้เขาไปนั้น….สุขภาพเขาเป็นอย่างไร…จำกันได้ก็แต่….อ้อ…พยาบาลไปบอกอย่างนั้นอย่างนี้ และมีคำแนะนำให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้…ซึ่งเขาก็ทำตาม…

แต่……..สิ่งที่ไม่ได้สัมผัสเลยก็คือ….มีเป้าหมายอะไร….คำตอบมีแต่บอกว่า….เมื่อรู้ก็อยากทำตามที่บอก…ทำเพราะกลัว….ส่วนใหญ่จะบอกว่า…กลัวอ้วน….แต่พอถามว่า…กลัวอ้วนทำไม….ไม่เห็นจะมีคนที่บอกได้เลยว่า…เหตุใดจึงกลัว…และจะปฏิบัติตามคำแนะนำไปทำไม….ตอบกันไม่ได้ซะมากเชียว

เรื่องนี้เป็นสัญญาณบอกเรื่องกระแสว่ามีอิทธิพลมากมาย….ยุคของกระแส…ที่ไหลเชี่ยวกราก….ทำให้ผู้คนที่มีแรงต้านน้อย…พาตัวคล้อยตาม….ใครที่มีแรงมากหน่อย…ก็ต้านไปจนเกิดปัญหา…จนหมดแรงที่จะต้านโน่นแหละจึงจะยอมตามกระแส…..มิน่า….ผู้คนจึงนิยมทำอะไรให้มีเรื่องของการแห่ทำ….

เกิดคำถามขึ้นอีกแล้ว….แห่ทำ..สร้างความรู้อะไรได้บ้างหนอ….ในด้านบวกๆอ่ะนะ

ตรวจคนไข้ไปได้ไม่ถึงชั่วโมงก็มีโทรศัพท์มาบอกว่า วันนี้เช้ามีประชุมติดตามงานที่มีการ CQI  ตอบเสียงตามไปว่า อยู่ที่ห้องตรวจ เสียงตามก็เลยหายไป  ปกติเวลามีเวทีนี้ไม่ใคร่จะมีการตามตัวฉันไปเข้าด้วยหรอก แต่ว่าวันนี้มีการตามมาอย่างนี้เป็นสัญญาณบ่งว่า ต้องการให้ไปร่วม

ตรวจๆคนไข้ไปจนเกือบเที่ยง ก็ขอตัวไปร่วมประชุม….เข้าไปก็พอดีกับมีเรื่องราวของการให้คำปรึกษาเพื่อกำหนดตัวชี้วัดให้กับทีมงานหนึ่ง…..ฟังแล้วก็….เฮ้อ…จับรายละเอียดวัดกันยิบเลยอีกแล้ว……

ว่าจะั่นั่งฟังเงียบๆ….เปลี่ยนใจเข้าไปแจม….แนะนำให้ลองใช้ตัวเลขรายงานในระบบที่มีอยู่แล้ว..ทำกันอยู่ทุกเดือนอยู่แล้ว…..มาเชื่อมโยงความสัมพันธ์กันแค่ใช้ข้อมูลตรงจุดตั้งต้นและสิ้นสุดของเส้นทางเดินของคนไข้เปรียบเทียบกันก็น่าจะทำให้ผลที่ต้องการวัดชัดขึ้นได้แล้ว โดยไม่ต้องย้อนกลับไปที่รายละเอียดของคนไข้แล้วเก็บใหม่….ไม่รู้ทำไมพยาบาลชอบตัวเลขกันซะจริงเชียว…แปลกใจ

ไปร่วมแล้วก็เลยโยนโครมโจทย์ใหญ่ที่ยังไม่เห็นเรื่องราวของคุณภาพว่าดำเนินการอย่างไรกันอยู่ของโรค 4 โรคสำคัญที่ติดอันดับ top five ขององค์กร….โยนลงไปแล้วมีคนอึ้ง…สุดท้ายก็ยอมรับว่า…อืม…ไม่เห็นข้อมูลจริงๆนะแหละ….

ตกลงกันว่าจะให้ทุกส่วนไปรวบรวมเรื่องราวมาใส่ตะแกรงร่อน…ให้ได้จับเชื่อมโยงได้ว่า..อะไรทำได้ดีแล้ว อะไรทำได้เกินคาด อะไรที่ไม่ได้ตามคาด และอะไรที่ควรปรับปรุง…..

งานเข้าตัวแล้วซิ….เมื่อทั้งเวทีหันมาบอก…พี่มาช่วยดูให้หน่อย….

เอาก็เอา…ลองดู…แลกกันกับการให้พวกเขาลงค้นหาหลักฐานเชิงประจักษ์มาคุยกันก่อนละกัน….

งานนี้นัดหมายเริ่มกันเดือนธันวาคม…อีกแล้ว…..

ถือว่าทำงานวันนี้ฉันพบความสำเร็จนะเมื่อเทียบกับการได้ไปร่วมประชุมอยู่ด้วยแค่ 60 นาที….สำเร็จในเรื่องที่ทำให้กลุ่มคนปฏิบัติสำคัญกลุ่มนี้ได้หันมามองผลลัพธ์งานที่ยังเป็นจุดอ่อนขององค์กรแล้วให้ความสำคัญกับมันในการค้นหาเพื่อหาจุดพัฒนากันต่อไป

บ่ายมีประชุมต่อเรื่องแจ้งร่างแผนยุทธศาตร์ กระซิบบอกคนที่เป็นแกนหลักก่อนไปร่วมประชุมว่า พี่ได้อยู่ช่วยแค่บ่ายสองนะน้อง เพราะว่าจะต้องเข้ากรุงไปประชุมต่อ  อยู่ฟังได้สักครู่ก็แค่ได้ช่วยชี้ให้ช่วยกันดูความเชื่อมโยงระหว่างยุทธศาสตร์กับวิสัยทัศน์….และร่วมตัดสินใจ

สิ่งที่ไม่ได้เห็นเพราะเผ่นออกมาเสียก่อนก็คือเรื่องการนำตัวชี้วัดเข้ามาเชื่อมโยงเพื่อวัดผลสำเร็จของยุทธศาสตร์ ไม่รู้ว่ามีการส่งคืนความเข้าใจให้ผู้ปฏิบัติได้รับรู้ว่างานลักษณะไหนของใครที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับตัวชี้วัดแต่ละตัวขององค์กรแค่ไหน…..ก่อนเผ่นก็ไปกระซิบบอกคนดำเนินการให้สนใจเชื่อมตรงจุดนี้ให้เกิดความเข้าใจ……แล้วก็พาตัวเผ่นมาสนามบิน…จวนเวลาจริงๆเกือบตกเครื่องไปเลยเชียว

นอนอยู่เมืองกรุง 2 คืนที่โรงแรมอมารีแอร์พอร์ต  ไม่ได้โทรหาใคร เพราะว่าติดพันงานปรึกษากันเรื่องของการสรุปผลงานโครงการมหกรรมความรู้เบาหวานในกลุ่มตัวแทนจากร.พ.ทุกๆภาค

2 วันที่ได้ไปทำงาน ได้งานเป็นข้อสรุปร่างระดับความสามารถของระบบการบริการเบาหวานของเมืองไทยไว้โชว์ความสามารถของทีมสุขภาพในบ้านเรา และไว้สำหรับเป็นภาพฝันเดินหน้าต่อไปเพื่อคนเบาหวานผู้น่ารัก

การนัดพบกันในคราวนี้เป็นการชวนเครือข่ายมาพบกันเพื่อติดตามความคืบหน้าที่ทำงานกัน มีการเล่าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ฟังแล้วเห็นภาพของสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นมาแล้วมากมาย เป็นภาพของการผลิบานเหมือนข้าวตอกที่แตกผัวะผะๆหลังจากโรยเมล็ดข้าวโพดลงไปคั่วบนไฟยังไงยังงั้นเลยเชียว….มีความสุขกับการได้เข้าร่วมเวทีอย่างนี้มากมาย

กว่าการประชุมจะจบลงก็เวลาบ่ายแล้ว กินข้าวแล้วก็เผ่นมาที่สุวรรณภูมิ รอขึ้นเครื่องกลับบ้าน ระหว่างที่นั่งรอก็ควักเอาตำราประเมินตัวเองที่ติดไปด้วยขึ้นมาอ่าน อ่านไปแล้วเจอเรื่องราวที่ทำให้เอ๊ะอยู่หลายจุดทีเดียว

บางผลงานดูเหมือนไม่คืบหน้า ทั้งๆที่ลงมือทำกันอยู่นั่นแล้ว บางเรื่องที่ไม่เน้น ทำอย่างสบายๆ กลับมีผลที่ดีกว่า จึงตั้งใจว่ากลับไปทำงานแล้วจะสืบดูว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลังที่ชวนชื่นชมบ้าง

ไปกรุงเทพฯคราวนี้ ติดมือไผ 2 เล่มไปด้วย เจอกับน้องมด เภสัชกรคนสวยแห่งเมืองสมุทรสาครที่ได้พี่ครูต้อยไปร่วมเป็นจิตอาสา ก็เลยฝากเจ้าเป็นไผ๑ ผ่านมือเธอไปให้พี่ครูต้อย ส่วนเจ้าเป็นไผ๒ ก็มอบให้น้องสาวผู้สดใสอยู่เสมอ น้องนาฎ เภสัชกรร.พ.ท่าศาลาไปอ่าน

น้องมดเธอมาเล่าว่า พี่ครูต้อยเป็นจิตอาสาดีเด่นของเมืองสมุทรสาครเชียวนะ และเธอเพิ่งขอรางวัลให้ผู้ว่าราชการจังหวัดมอบให้พี่ครูต้อยก่อนมาไม่กี่วันนี่เอง เสียดายที่จำชื่อรางวัลไม่ได้ค่ะ  ได้ข่าวก็เลยเก็บมาเล่าต่อว่า ชาวลานเรามีคนดังอีกคนแล้ว

ยินดีด้วยนะคะ พี่ครูต้อย สำหรับความดีของพี่ที่ได้รับการเผยแพร่ให้สังคมได้รู้

« « Prev : เริ่มรู้ตัวว่าเป็นคนหนังบางแฮะ

Next : กล่อมประสาทกันหน่อย » »