หมอเจ๊เรียนโลก

แม่จ๋าแม่ วันนี้ฉันคิดถึงแม่เป็นพิเศษค่ะ ตื่นเช้าขึ้นมาก็นั่งทบทวนว่า เคยทำอะไรกับแม่บ้าง 

แม่จ๋าแม่ ฉันจำได้แล้วว่า เราสองคนแม่ลูก แทบไม่ได้เล่นด้วยกันนานมาก เราได้แต่ต่างคนต่างทำงาน จริงๆเลยนะแม่นะ แม่ไปขายของต่างจังหวัด ฉันนั้นก็ช่วยญาติทำงานอยู่ที่บ้านที่ไปอาศัยเขาอยู่ พอเริ่มจะรู้วิธีจะอยู่อย่างไรก็ต้องย้ายออกไปอยู่หอพักด้วยเข้ามหาวิทยาลัยได้ แล้วตอนนั้นนะแม่ แม่ก็ป่วยซะนี่ ทำให้ฉันไม่มีโอกาสได้ดูแลแม่เลย มีแต่พ่อที่ประเสริฐสมชื่อของพ่อใช่มั๊ยแม่ ที่คอยดูแลเฝ้าแม่จนแม่นั้นจากฉันไป พ่อกลัวว่าฉันจะเศร้าจนเรียนต่อไม่ได้ พ่อปิดเรื่องของแม่ไว้ จนสอบกลางภาคเสร็จแล้วจ๊ะแม่ จึงบอกให้ฉันรู้

แม่จ๋าแม่ ตอนโตฉันได้อยู่กับแม่น้อยมากๆเลยนะ แต่ฉันก็รักแม่ค่ะ รู้ว่าแม่รักฉัน รู้ว่าสิ่งที่แม่ให้นั้น แม่ทำอย่างสุดฝีมือ ขอบคุณนะแม่นะ ที่ทำให้ฉันเรียนรู้ แม่นั้นเป็นครูให้ฉันในหลายเรื่องด้วยกัน

แม่จ๋าแม่ ขอบคุณที่แม่ให้ฉันเกิดมา ทั้งๆที่สุขภาพแม่ ไม่ใคร่ดีเท่าไร มีฉันคนหนึ่งแล้ว หมอจึงบอกห้ามแม่ไม่ให้มีลูกอีกคนใช่มั๊ยแม่จ๋า

วันนี้เป็นวันของแม่นะ ฉันขอบอกนะแม่ ว่าฉันรักแม่ค่ะ ฉันให้สัญญาค่ะแม่ว่าฉันจะใช้ความรู้ที่แม่เป็นผู้ให้บทเรียน ดูแลหลานของแม่ให้เป็นอภิชาตบุตรเหมือนที่แม่เลี้ยงฉันให้เป็นฉันได้อย่างดีและมีความสุขในวันนี้นะคะแม่ขา

แม่จ๋าแม่ ตั้งแต่เกิด ฉันไม่เคยเห็นหน้ายายสักครั้งเลยนะแม่ ปู่ย่าก็ไม่เคยเห็น เห็นแต่หน้าของตาแต่ผู้เดียวจริงๆ วันนี้ในตอนเช้าได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งทำให้คิดถึงยายขึ้นมา ยายนั้นนิสัยอย่างไรฉันนึกไม่ออกเลยค่ะ ดูเหมือนแม่ไม่เคยเล่าเรื่องยายให้ฟังเลยอ่ะ หนังสือนี้ทำให้นึกถึงคนแก่ทั้งหลายที่ช่วยดูแลเด็กค่ะแม่ขา

เวลาผู้ใหญ่ดูเด็ก มักจะคิดไม่ถึงว่าเด็กมีความรู้สึกแฝง ไม่คิดว่าเด็กจะจำแลงความรู้สึกได้เป็น

หนังสือที่อ่านวันนี้ อ่านแล้วคันใจยิ่ง แต่ก็เป็นเรื่องจริงในเชิงของพัฒนาการเด็ก วันนี้จึงขอเอามาเล่า ให้แม่ได้หัวเราะด้วยกัน พร้อมกับจะขอให้ว่าที่แม่หรือยายที่ผ่านเข้ามาระวัง อย่าทำเวลาเป็นยายเป็นแม่ค่ะ

เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้ ครอบครัวในบ้านเล็กแห่งหนึ่ง มีลูกชายอยู่แค่หนึ่งคน ที่พ่อแม่นั้นเป็นคนประคบประหงมมาตลอด แม่นั้นระวังลูก คอยผูกเวลาคอยย้ำ การฝึกลูกน้อยให้ทำกิจกรรมประจำวันค่ะ การดูแลที่ย้ำฝึกให้ไม่พ้นเตรียมลูกไว้ก่อน เพื่อผ่อนปัญหาเข้าโรงเรียน

หนึ่งเรื่องที่เพียรฝึกให้ คือ เรื่องการขอสระอีไม้โท และ ฉอสระอีไม้เอก เพื่อไม่ให้ลูกน้อยขนเอาผ้าเหม็นๆกลับบ้านตอนไปเข้าโรงเรียนแล้ว

วันหนึ่งพ่อแม่เกิดเรื่องต้องไปทำธุระเรื่องใหญ่ แล้วก็ไม่มีใครที่จะฝากฝังการดูแลลูกได้ พ่อขอให้แม่ไปฝากคุณยายข้างบ้านให้หน่อย เพื่อจะได้เกี่ยวก้อยแม่ไปกับพ่อได้ค่ะ แม่จึงไปฝากฝังคุณยายให้ช่วยดูแลลูก พร้อมบอกคุณยายไปว่าให้เน้นเรื่องฉอสระอีไม้เอกเป็นพิเศษให้ด้วย คุณยายท่านแสนดีรับปากไม่ต้องเป็นห่วง แม่จึงได้หายห่วงและจากไปทำธุระได้ค่ะ

เช้าของวันต่อมา เมื่อเวลามาถึงตารางที่แม่เคยดึงให้ลูกฉอสระอีไม้เอก แม่พาลูกเข้าส้วม ยืนรอให้ลูกปลดปล่อย รออยู่นานลูกก็ไม่ปล่อยซะที แม่สงสัยจึงถาม ทุกวันลูกปล่อยทันที แต่ทำไมวันนี้ ไม่ปล่อยซะทีละลูก เป็นอะไรไปลูก บอกหน่อยแม่อยากจะรู้ ลูกตอบยังงี้ค่ะแม่ ช่วยแปลให้ฉันรู้หน่อย ว่ามันหมายความอย่างไร

ลูกชาย “มือแม่สู้มือยายไม่ได้คับ”

แม่ “มันผิดกันยังไง”

ลูกชาย “ มือแม่ไม่สั่น เหมือนยายยยยยยยยยค๊าบ”

แม่จ๋าแม่รู้มั๊ย เมื่อฉันได้อ่านมัน ฉันขำก๊ากเลยแหละ คนเขียนเขาทะลึ่งน่าร๊าก แล้วเลยนึกถึงแม่ ว่าเราไม่ได้สนุกด้วยกันมาตั้งนานน๊านนาน จึงหยิบมันมาเล่าแม่ มาขำด้วยกันวันนี้

เอ! จะดีมั๊ยแม่ ถ้าเราเอาไปเล่าคนอื่นให้เขาได้ขำก๊ากเหมือนเราอ่ะ

แม่ว่าดีใช่ไหม งั้นฉันเอาไปเล่านะแม่ แต่ก่อนฉันจะไปขอมอบของขวัญให้แม่ก่อนค่ะ มีความสุขมากๆ นะแม่ที่รักของฉัน ฉันคิดถึงแม่ค่ะ ฉันรักแม่ค่ะแม่ขา

อะไรนะค่ะแม่ขา แม่ว่าอะไรนะแม่ อ๋อแม่บอกว่า ของขวัญชิ้นนี้นั้นขอให้ฉันนำไปมอบให้แม่ทุกคนด้วยเหรอค่ะ ได้เลยค่ะแม่ที่รักเจ้าขา ขอรับบัญชาค่ะแม่ ฉันจะนำไปมอบผ่าน G2K ให้แม่ทุกคนที่ผ่านมาเยี่ยมบันทึกฉันค่ะ

ฉันขอบอกอีกครั้งว่าฉันดีใจและภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่ค่ะ ฉันรักแม่ค่ะ

« « Prev : เรื่องของน้องเน…คนขาใหญ่

Next : ไม่น่าหายไป…แต่ก็หายไป » »