หมอเจ๊เรียนโลก

ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมามีงานเข้ามาให้เดินทางไกล ไปไกลถึงภาคเหนือ เป็นงานที่ใจสั่งมาว่าให้ทำๆ ก็เลยใจง่ายลงมือทำตามที่มันเรียกร้อง แล้วใจที่ง่ายก็ส่งให้ไปพบพานกัลยาณมิตรหลายๆท่านค่ะ คำพูดที่นำมาบอกต่อไปนี้ก็ได้มาจากเพื่อนเช่นกันค่ะ เธอส่งอีเมล์ให้มาไว้เตือนใจ

เมื่อปีกของเราไม่รู้ว่าจะบินอย่างไร เพื่อนคือของขวัญ­ ผู้ซึ่งพยุงให้เรายืนขึ้นด้วยเท้า เพื่อนทำให้เรารู้สึกดีกับการร่วมรับรู้ ยอมรับ จริงใจ ที่ทำให้เรามีอิสระในการที่จะแสดงความคิดเห็นความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทุกสิ้นวันนั้นไร้ความหมายไปเลย เมื่อเราได้สัมผัสซึ่งกันและกัน ร่วมกันมองโลกในแง่ดี ร่วมกันปฏิบัติดี เราจึงมีวิถีที่วิวัฒน์ยิ่งๆขึ้น

บันทึกนี้เป็นบันทึกที่ขอจดจารเพื่อบอกเพื่อนว่า ขอบคุณสำหรับทุกนาทีที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันที่เมืองเหนือทั้ง 3 เมืองค่ะ ขอบคุณสำหรับเสียงปลุกในทุกๆ เช้าของสาวน้อยใจงาม อ่อนโยน และเจ้าตัวน้อยสี่ขาขี้เหงาขี้อ้อน

ขอบคุณสำหรับความเห็นที่ได้แลกเปลี่ยนในวงสนทนา

ขอบคุณสำหรับกระจกเงาที่มีชีวิตผู้ที่หมุนวนเข้ามาช่วยส่องให้มองเห็นสังคม พฤติกรรมของคน ภาษาของความสัมพันธ์และอีกหลายๆอย่าง

ขอบคุณการเป็นสังฆะดีๆที่ให้น้ำหล่อเลี้ยงใจให้ชุ่มชื่น

ขอบคุณเจ้าภาพผู้เป็นกัลยาณมิตรที่ให้โอกาสทองในการเรียนรู้โลกของสังคมหนึ่งที่มีลักษณะเฉพาะของตนเองว่าเป็นอย่างไร

ขอบคุณกัลยาณมิตรที่ไว้วางใจให้ทำงานที่เอาชีวิตการงานของท่านเป็นเดิมพัน

ขอบคุณประสบการณ์ที่เชียงราย

ขอบคุณบรรยากาศดีๆในทุกๆที่ของเมืองเหนือที่ไปเยือน

ขอบคุณสาวน้อยใจงามที่ทำให้ได้มีพี่สาวคนใหม่อีกคน

ขอบคุณที่ให้พื้นที่สำหรับการพิสูจน์ใจตน

ขอบคุณที่ได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนเรียนรู้การพัฒนาตน

ขอบคุณหนุ่มใจงามและครอบครัวที่เอื้อเฟื้อความสะดวกตลอดเวลาที่อยู่เมืองเหนือและนำพากับความในใจที่มี

ขอบคุณหนุ่มใจงามผู้ใจหนุ่มกว่าวัย ที่ส่งเสียงมาให้รับรู้ว่า มีใจให้กัน

ขอบคุณผู้มากวัยวุฒิกว่าที่ส่งเสียงมาคุยด้วยความคิดถึงกัน

ขอบคุณทุกอย่างที่มอบให้ค่ะ

« « Prev : พิพากษาตัวเองรึเปล่าที่ไม่กล้าเขียน

Next : วันนี้แม่ลูกชวนกันดูหนัง » »