ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร จะรู้ไปทำไม
ก่อนจะมีงานให้ทำที่เมืองเหนือ ฉันตกลงกับกัลยาณมิตรคนหนึ่งว่า เราจะไป ณ ที่แห่งหนึ่งด้วยกัน เธอตกปากรับคำฉันได้ไม่กี่วัน ก็มีเสียงติดต่อมาถามความสมัครใจในการไปทำงาน หลังจากนั้นเจ้าภาพตัวจริงก็ติดต่อมาจนมีการตกปากรับงานกัน ตอนที่เจ้าภาพติดต่อมา มันมีคำว่า เอ๊ะ! เกิดขึ้นในใจ เอ๊ะแล้วก็แวบคำถามว่า ทำไมเจ้าภาพเลือกฉัน ทั้งๆที่แค่เคยเห็นหน้ากันครั้งเดียว แล้วก็ไม่เคยคุยกันเลย
ในคืนหนึ่งที่ได้พบกับเจ้าภาพที่ชวนเชิญให้ไปเมืองเหนือก่อนเวลาที่คาดไว้ เธอมีคำพูดบอกเล่าที่ทำให้อุทานว่า เอ๊ะ! ในใจอีกครั้ง เธอพูดว่า “โครงการนี้เธอใช้ชีวิตการทำงานเป็นเดิมพันทีเดียว” มาเข้าใจเบื้องหลัง หลังจากที่งานแล้วเสร็จไปแล้ว เรื่องที่จะเอามาบันทึกไว้คือคลื่นอารมณ์ของฉันเองเมื่อได้พบกับเธอค่ะ
การมาทบทวนเพื่อพิมพ์บันทึกทำให้เข้าใจกลไกในใจมากขึ้นว่า คุณสัญญาที่คนสะสมมานั้น เวลามันเข้ามาคลุกคลีกับใจนั้นมันเนียนซะจนไม่รู้ตัว เมื่อก่อนถ้ามีคำว่าเอ๊ะ ฉันจะวนเวียนค้นคิดและหา วนเวียนอยู่นั่นแล้วไม่เลิกราเพื่อจะหาคำตอบให้เจอ แล้วจะเพียรคอยถามคนที่เขาไม่รู้ตัวว่าได้กระตุกให้ฉันตั้งโจทย์หรือตัดสินว่าเขาเกี่ยวข้องกับคำตอบตรงๆ เพื่อให้ตอบคำถามออกมาให้จะๆ ฉันจะได้ไม่ต้องค้นหาคำตอบให้ยุ่งยากมากความ
การทบทวนนี้ทำให้จับตัวคุณสัญญาคนใหม่ที่อิงแอบเข้ามาเนียนๆได้ เป็นคุณสัญญาที่ฉันเผลอเปิดห้องใจออกอ้าซ่าให้เขาเข้ามาครอบครองอย่างซำบายใจ คุณสัญญาคนนี้เขาชื่อ “คุณอยาก” ไง รู้จักเขามั๊ยค่ะ
เมื่อฉันจำคุณอยากเขาได้ ก็นึกได้ถึงคำพูดของเด็กๆเวลาที่เขาคุยกัน แล้วฉันอยากสานสัมพันธ์ในฐานะแม่กับลูก เมื่อฉันส่งคำพูดเป็นคำถามแจมไปว่า คุยเรื่องอะไรกันลูก ให้แม่รู้ด้วยคนได้ไหม เด็กๆจะบอกกลับมา “หมอไม่รู้สักเรื่องได้ไหม” ว่าแล้วเขาก็คุยกันต่อไม่สนฉันเลยสักนิด
ตอนนั้นฉันน้อยใจค่ะ น้อยใจเพราะคุณอยากยุแหย่ว่า ลูกไม่อยากให้เรายุ่งเกี่ยวกับเขา ความจริงเรื่องที่เขาคุยกันนั้นเป็นเรื่องที่วัยรุ่นเขารู้เรื่องทันกัน แต่ฉันนั้นไม่รู้จักมัน คุณอยากอยากรู้เรื่องของมันจึงกล่อมฉันให้ถามออกไป เจอคำพูดนี้บ่อยเข้าๆ คุณอยากเขาเลยเบื่อที่ไม่ได้อย่างใจ อีกทั้งคนที่เกี่ยวข้องเป็นคนที่ฉันรักอย่างยิ่งและฉันเริ่มรักตัวเองมากขึ้น เมื่อคุณอยากยุแหย่ไม่ขึ้นจึงเลือกทางรามือไปเอง
วันหนึ่งได้ไปเรียนรู้ทฤษฎีจิตวิทยาเรื่องของภูเขาน้ำแข็งในใจคน จึงทำให้ถึงบางอ้อว่า อะไรหลายอย่างที่เกิดเป็นพฤติกรรมของคนออกมานั้น เกิดจากตัวตนภายในส่วนลึกของคนมีความโหยหาบางสิ่งบางอย่างอยู่ หากว่าค้นหามันเจอ คนจะมีความสุขและรู้จักความต้องการที่แท้จริงของตน
การได้เรียนรู้เรื่องนี้ ทำให้ฉันค้นหาคุณอยากในตัวจนเจอ การได้ทำความรู้จัก คุณอยากที่มาแอบแฝงพักพิงอยู่หลายคน ทำให้เข้าใจมากขึ้นว่า เหตุใดที่ผ่านมาฉันจึงคอยพะวงห่วงหาคำตอบและมีคำถามเวลาที่มีเอ๊ะเกิดขึ้นค่ะ
เรื่องที่มันไปเกี่ยวกับการที่เจ้าภาพชวนไปทำงานก็คือในเรื่องของเอ๊ะที่มีคำถามแวบขึ้นมาก่อนจะไป ตอนนั้นฉันพบว่าคุณอยากเขาเปลี่ยนไปมาก เขาน่ารักขึ้น จากที่เคยกล่อมให้ฉันอยากรู้จะเป็นจะตาย คราวนี้เขาแค่เอ๊ะเงียบๆ ไม่เตือน ไม่ยุแหย่ให้โลดเต้นจนเหนื่อยกายและใจ การที่คุณอยากน่ารักขึ้นนี้ทำให้ฉันพบว่า “ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร” ค่ะ
เมื่อได้เจอชายหนุ่มรุ่นพี่ผู้มีน้ำใจนักกับคนงามคู่ชีวิตผู้น่ารัก รวมทั้งบรรดากัลยาณมิตรหลากหลายท่าน พี่ท่านจะคอยแหย่เวลามีใครชอบซักชอบถามออกนอกประเด็นไปเรื่อยว่า “จะรู้คำตอบไปทำไม” คำพูดนี้นำมาใช้เป็นทริคเตือนตนได้ดีเลยค่ะ “ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร จะรู้ไปทำไม”
จนไปเจอเจ้าของเรื่องตัวจริง เธอได้เล่าให้ฟังค่ะว่า ก่อนเริ่มโครงการของเธอนั้น เธอผ่านความกลัวมามากมาย ความกลัวที่เกิดขึ้นนั้นมีอะไรบ้างจะลองจาระไนมาให้ฟังตามที่เธอเล่ามาให้รับรู้นะค่ะ มันเป็นมนตร์นะจังงังกับเรื่องราวที่ได้ฟังทีเดียวเชียวค่ะ
- กลัวความคิดติดกรอบต่อคำว่า “หน้าที่” ซึ่งทำให้คนไม่กล้าทำอะไร ที่เกินไปกว่าหน้าที่
- กลัวประสบการณ์ตนเองจะมีไม่พอที่จะลงมือทำงานซึ่งไม่คุ้นชิน เนื่องจากไม่เคยทำมาก่อนเลย
- กลัวคำตัดสินของคนอื่นจะมีมุมมองลบกลับมาทำร้ายเธอ จากการที่เธอคิดนอกกรอบหาญกล้าทำอะไรที่ไม่ใช่หน้าที่ เชิญกระบวนกรซึ่งเป็นคนโนเนมในสังคมให้ไปจัดกิจกรรมให้บรรดาวิทยากรมืออาชีพฝีมือฉกาจในพื้นที่ของเธอ
- กลัวต่อคำตัดสินว่าจินตภาพที่เธอมีต่อบรรดากระบวนกรอาจจะผิดเพี้ยนบิดเบี้ยวไปจากภาพจริงที่มันเป็น
- กลัวว่าบรรดากระบวนกรจะคิดลบกับเธอ
- กลัวความล้มเหลวของตนเอง
- กลัวการไม่ยอมรับตัวเธอจากสังคมของเธอ
แต่ในขณะเดียวกันเธอก็มีความเมตตายิ่งต่อฉัน ความเมตตานั้นทำให้เธอกรุณาต่อฉันและเชิญฉันไปเป็นวิทยากรค่ะ เธอมีความรู้ว่า ความเข้าใจนั้นจับถ่ายใส่สมองไม่ได้ ต้องหาวิธีการช่วยให้เข้าใจได้อย่างลึกซึ้ง จนนำไปประยุกต์ใช้ได้ มุทิตาที่เธอมอบให้คือ ให้ตัวเธอมาเป็นบทเรียนรู้ อุเบกขาที่เธอให้ คือ เมื่อเรียนรู้ร่วมกันแล้ว ฉันจะเรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นกับโจทย์ในใจฉัน เธอก็รับมันได้ แม้ว่าจะกลัว
ฉันว่าเธอคงเห็นชัดกว่าฉันว่า การฟังของฉันเป็นดั่งที่กัลยาณมิตรที่ฉันรอกอดอยู่เขาว่าไว้ค่ะ เขาว่าไว้ว่า
ฟังแต่ไม่ได้ยิน-มองแต่ไม่เห็น-คิดไตร่ตรองแต่ไม่เข้าใจปัญหาที่แท้จริง ไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหา เกรงใจ กลัวเสียหน้า ตั้งคำถามผิด โจทย์เพี้ยน ไม่ชัดเจน การวิเคราะห์วินิจฉัยถึงสาเหตุก็เลยผิดเพี้ยน เป้าหมายไม่ตรงประเด็นจึงแก้ไม่ได้ ด้วยไม่รู้ว่าต้องการอะไร จะแก้อะไรให้เป็นอะไร แก้กี่ครั้งกี่ครั้ง จึงเป็นเพียงการบรรเทาปัญหาเฉพาะหน้า ในเมื่ออ่านไม่ออก ความบกพร่องก็เกิดขึ้น ด้วยว่าโจทย์ที่แก้สมการไว้มันเพี้ยนมาตั้งแต่ต้นกระบวนการ
สุดท้ายฉันขอนำคมความคิดของเธอและกัลยาณมิตรท่านอื่นๆในเรื่องการจัดการความกลัวมาสรุปไว้เรียนรู้ร่วมกันที่นี่นะค่ะ
บางเรื่องถ้าปล่อยให้ธรรมชาติเข้ามาจัดการ….ปล่อยให้วิถีของเราถูกโยนตัวไปมาตามธรรมชาติ เหมือนเวลานอนในเรือแล้วให้คลื่นมันโยนตัวเรือ..โยกเยกๆความกลัวก็ลดลงได้..
ความคาดหวังที่เราไปรับมาแล้วเกิดยึดเหนี่ยวจนนึกว่าเป็นความคาดหวังของตัวเองนั้น ..จะต้องใช้เวลาบ้างค่ะในการค่อยๆแกะออกไป
หาเวลาหลุดออกไปจากโลกภายนอก(เช่นงานประจำ)บ้าง ปล่อยให้จิตได้สัมผัสความว่าง อิสระ และพบสิ่งแปลกใหม่บ้าง จิตเขาได้พักผ่อนบ้าง
ก่อนจบขอบอกเธอซะเลยว่า ที่ฉันลืมตัวตั้งคำถามไว้ว่า บางครั้งความเมตตาที่มีอยู่ในใจของคนดี ก็ทำให้คนอื่นเขาเกิดความกลัว และเธอถามฉันกลับมาว่าฉันกำลังจะบอกอะไรนั้น คำตอบอยู่ในบันทึกนี้นะค่ะ ลองค้นหาอ่านเอาค่ะ
« « Prev : รับ….เรียน…รู้…เข้าใจ
Next : ได้ข้อคิดโดยไม่ต้องคิด » »
5 ความคิดเห็น
บางครั้งเราทะลายกำแพงสมมุติที่เราสร้างขึ้นเองได้แล้ว อาจพบว่า เอ๊ะ มันยังมีกำแพงอีกชั้นหนึ่งหรือ ?
บางครั้งเราออกจากไข่แดงได้แล้ว ไปอยู่ในไข่ขาว แต่เอ๊ะ ถ้าออกจากไข่ขาวแล้วเราจะเจออะไร ?
เราทุกคนเคยผ่านความกลัว และความรู้สึกต่างๆมาคล้ายๆกัน (คงไม่เหมือนกันทุกอย่างหรอก แต่คงคล้ายกันมาก ) แต่ว่าแต่ละคนก็คงมีประสบการณ์และเรียนรู้ได้ต่างกัน
เราเคยกลัว แต่เมื่อเราก็ผ่านเหตุการณ์นั้นๆมาได้ บางคนก็ยิ่งกลัว บางคนก็ยังกลัวอยู่ แต่บางคนอาจกลัวน้อยลง ที่ไม่กลัวต่อไปก็อาจมีแตน้อย
แต่ถ้าเราผ่านอะไรที่หนักๆมา และเจอมากขึ้นๆๆๆๆๆ มีประสบการณ์มากขึ้น เรียนรู้มากขึ้น เราอาจกลัวน้อยลง เหลือเป็นความกังวลเล็กน้อย ?
ครั้งแรกที่ถูกชวน ก็เกิดความกลัวขึ้นมาแว๊บนึง มันเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ก็หายไปเร็วมาก ก็มีความกังวลบ้างแต่ก็ไม่มากนัก…..
จู่ๆก็คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อ จบก็จบ อิอิ
#1 เขาบอกว่าเวลาเขียน ให้ใช้ความรู้สึกสดๆเขียนนะพี่ เห็นม๊ะๆ ใช้ความคิดเลยเขียนไม่ออก พอใช้ความคิด อะไรดีๆที่มันแว๊บออกมาจากความรู้สึกสดแว๊บหายไปเลย
ไอ้อะไรที่มันแว๊บหาย แว๊บมาอีกเมื่อไร มาเขียนต่อนะพี่นะ
เอ๊ะ ปกติก็จะพูด จะเขียนโดยไม่คิดรึเปล่า ?
หรือไอ้ที่ว่า คิดไม่ออกจะเป็นภาษาพูด ภาษาเขียน แปลว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ?
หรือเราคิดก่อนพูด ก่อนเขียนจริงๆหว่า ? หรือจะคิดมั่ง ไม่คิดมั่ง สดๆเลยก็มี ?
ต้องไปอบรม อ่าน เขียน แปล ซะแล้วสิเรา อิอิ
ตามมาเก็บเกี่ยวคะ แต่ละคนก็มีมุมของตัวเอง อยากมีความเป็นส่วนตัว ตอนเด็กๆ เขาคงอยากให้เรารู้ทุกเรื่องได้ แต่พอโตขึ้น เพื่อน และคนวัยเดียวกัน จะเป็นตัวสอนเขา เริ่มเข้าใจเมื่อมีหลานๆ นี่แหละค่ะ
สำหรับความคิดของราณีนะคะ ความกลัวต่างๆ มันจะมาเป็นช่วง ๆ อยู่ที่จิตเรานะคะว่าวิตกในเรื่องอะไร หรืออะไรที่เป็นความกลัวจากจิตใต้สำนึก(แบบมีตั้งแต่ตอนเด็ก แต่บางครั้งอาจลืม อิอิ)สำคัญที่สุด คนเราจะกลัว คือกลัวสิ่งที่ยังมาไม่ถึง หรือยังไม่เกิด บางครั้งก็ไม่คิดมัน และต้องย้ำกับตัวเองบ่อย ๆ ว่าช่างมัน หรืออะไรจะเกิดก็ต้องเกิด อิอิ ช่วยได้เยอะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกนี้ ที่ทำให้เราได้เรียนรู้ ค่ะ
#4 เห็นด้วยกับราณีเน้อ ความวิตกจริตนี่ร้ายก็จริง แต่มุมดีก็คือทำให้มันกระตุกใจให้ได้คิด พอเห็นมุมดีของมัน พี่ว่าความไม่วิตกจริตนี่ร้ายกว่า เพราะถ้าไม่มีความวิตกจริตเข้ามาคาน มันพอเราเลยเถิดไปสุดโด่งจนเป็นความหลง แล้วก็ติดกับความหลงไปได้จริงๆนะ
ในหลวงท่านทรงพระปรีชาสามารถจริงๆที่มอบคำ 3 คำนี้ให้เราใช้ครองตน “พอดี พอเพียง มีเหตุมีผล”