หมอเจ๊เรียนโลก

เมื่อเดือนที่แล้วกัลยาณมิตรคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่า เวลามีงานเร่งรัด ความขัดแย้งในใจของเธอจะมีมากมาย ความรู้สึกว่างานเยอะจนไม่รู้จะทำยังไง ทำให้ใจมันเครียดจนอารมณ์บ่จอย  เธอแก้มันด้วยลงมือทำไม่มัวลังเล หยิบงานชิ้นไหนขึ้นมาได้ก็ลงมือทำก่อน ลงมือทำไปแล้ว ความหมกมุ่นที่เธอเคยมีอยู่มันคลายลงเอง

ช่วงนี้ที่กระบี่ ฝนตกหนักทุกบ่ายเลยค่ะ แต่ละห่าที่ตกมา ทำเอาหนาวจนต้องปิดแอร์ที่ทำงานกัน ซึ่งก็ดีไปอย่าง ประหยัดพลังงานให้ทางการไปได้หลายชั่วโมง  ฝนตกที่นี่ไม่เจอดีเหมือนทางภาคกลางที่มีน้ำท่วมให้เดือดร้อน  แล้วก็ดีที่ยังมีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวให้เห็นหน้าตากันอยู่ แม้ว่าจะมีหลายคนที่บินหนีกลับเพราะพันธมิตร

วันหนึ่งเลิกงานกำลังจะกลับบ้าน ลงจากที่ทำงานมาแล้ว พบคนไทยสองสามคนกำลังมุงฝรั่งคนหนึ่ง ถามไถ่ได้ความว่า กำลังรอจะช่วยพาเขาไปส่งที่ร.พ.เอกชนที่ภูเก็ตเพราะเขาถูกรถชน  เลยแปลกใจที่มีคนเหล่านี้ไมตรีให้ฝรั่งคนนี้  ฝรั่งที่ว่านี้กำลังนั่งตาปริบๆ ดูๆแล้วไม่เห็นจะเป็นอะไร ทำไมดูเขาเดือดร้อนและใส่ใจกันนัก  แล้วก็มาอ้อว่า ที่แท้เขาก็ไม่มีเงินติดตัว เงินนั้นติดอยู่ที่บ้านเช่าที่คนไทยเหล่านี้ดูแลอยู่ แล้วฝรั่งคนนี้ก็ไม่ใช่ฝรั่งซำเหมา แต่มีเงินถุงเงินถังทีเดียว เขาว่ามาอยู่มาเช่าบ้านในราคาเดือนละเกินหมื่นอยู่อย่างสบาย

ที่เล่าเรื่องฝรั่ง ไม่ใช่เพราะจะเล่าเรื่องความร่ำรวย แต่จะเล่าเรื่องคนไทยที่เจอค่ะ คนพวกนี้จบแค่ชั้นประถม กล้าพูดฝรั่งกันไม่อายปาก ภาษาที่พูดเขาใช้ผสมคำตามที่เขาเองเข้าใจ ฝรั่งก็ไม่ว่าอะไร คุ้นคนไทยพูดฝรั่งแล้วกระมัง เวลาชาวบ้านพูดภาษาปะกิตให้ฟัง เราเองบางครั้งฟังไม่รู้เรื่อง ก็เขาจะพูดแบบเสนกสเนกฟิชฟิชกันนี่ค่ะ ฝรั่งเขารู้เรื่องนะค่ะว่า เสนกเสนกฟิชฟิช นี่คือ พูดได้งูๆปลาๆ หรือพูดได้นิดหน่อย

กรุงเทพฯนั้นปวดหัวกับกลุ่มเด็กแวนท์เด็กก๊อยต์ เรื่องของการดัดแปลงรถที่ชวนกันขับไปสนุกสนั่นเมือง คนกระบี่ก็ปวดหัวกับคำสั่งผวจ.เรื่องห้ามดัดแปลงรถเช่นกัน

ครือว่าคนกระบี่จะมีรถนั่งแบบพิเศษที่ต่อมาใช้กันอยู่ เป็นรถมอร์เตอร์ไซด์พ่วงข้าง ที่ดัดแปลงจนกลายเป็นแท็กซี่คนจนค่ะ ก็อีตรงที่พ่วงมีทั้งที่นั่งและหลังคาเรียบร้อย  รถแบบนี้มีมากขึ้นนับแต่กระบี่กลายเป็นเมืองท่องเที่ยวค่ะ เพราะว่าสะดวกไปซื้อของที่ขนได้เยอะแยะ แถมขนคนได้ทีละหลายคน ฝรั่งชอบนั่ง เพราะดีกว่าซ้อนท้ายมอร์เตอร์ไซด์คนเดียว  เรื่องที่กำลังจะเล่าก็เพราะฝรั่งชอบนั่งนี่แหละค่ะ

มีอยู่วันหนึ่ง รถพ่วงที่ว่ารับฝรั่งชายหญิงนั่งมาด้วย จุดหมายปลายทางก็คือ วัดแห่งหนึ่งที่ฝรั่งชอบไปกันค่ะ ฝรั่งผู้หญิงนั้นอวบจนนั่งเบียดบนที่นั่งไม่ได้ คนขับมอร์เตอร์ไซด์จึงต้องให้เธอนั่งราบชันเข่าอยู่บนพื้นรถพ่วงนะเอง  ในรถมีเด็กและคนแก่อีก 2 คนนั่งมาด้วย  ระหว่างที่รถวิ่งไปช้าๆ คนขับรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เพราะว่าเวลาเขาขับรถผ่านไปที่ใด จะมีคนมองและชี้มาที่รถพร้อมกับหัวเราะให้มาตลอดเส้นทาง รถแล่นมาได้จนถึงระยะทางหนึ่ง บังเอิญเขาเกิดปวดท้อง จึงขออนุญาตฝรั่งขอแวะปั๊มปล่อยทุกข์สักหน่อย  เด็กปั๊มแวะมาเมียงมอง เขาจึงถามเด็กว่ามีอะไร  เด็กปั๊มเอามือป้องและบอกเบาๆข้างหู

ฟังเด็กกระซิบเขาจึงบางอ้อว่า ทำไมรถที่เขาขับมาจึงมีคนหัวเราะให้ตลอดทาง เมื่อกลับถึงรถเขาก็บอกฝรั่งด้วยคำพูดประโยคหนึ่ง เด็กปั๊มได้ยินอึ้งไปเป็นครู่ แล้วจึงหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดงค่ะ

ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเด็กปั๊มจึงได้หัวร่อเสียจนงอหายอย่างนั้น  มาอ๋อก็เมื่อรู้เรื่องที่เด็กไปกระซิบค่ะ หนูเห็นฝรั่งผู้หญิงเธอนั่งเปิดหวอมาตลอดทางเลยพี่ ตอนนี้ก็ยังไม่ปิดหวอสักที กางกุ้งกางเกงในก็ไม่ใส่  พี่ช่วยบอกเธอหน่อยให้นั่งให้เรียบร้อยกว่านี้จะได้ไหม  คนขับรถเขาบอกว่า เขาก็ไม่รู้ว่าจะบอกยังไง เคยฝึกแต่ประสมคำไทยๆใช้เข้าไปในภาษาปะกิต เขาก็เลยใช้ภาษาที่ชาวบ้านเขาใช้คุยกัน บอกฝรั่ง  ท่านคิดว่าฝรั่งจะเข้าใจที่เขาบอกมั๊ยค่ะ

« « Prev : ถ้าเข้าใกล้ปู โปรดระวังก้น

Next : นกแก้วตกคอน » »