ลานบนเกาะ

เมื่อวานนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดคุณแอ๊ด เราวางแผนไปปลูกผักหวานป่าในสวนมะพร้าว แล้วจะรอรับน้องนิวกลับมาจากกทม. อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน ขับรถไปใกล้จะถึงสวนมะพร้าวฝนก็ตกลงมาเล็กน้อย ยังนึกในใจว่าเราปลูกต้นไม้ช่วงนี้ฝนกำลังตก ต้นไม้เราน่าจะเจริญงอกงาม แต่พอถึงสวนจริงๆฝนก็หยุดตก แต่แดดไม่แรง

ผมเริ่มต้นขุดหลุม ขุดทีเดียว ๑๒ หลุมไม่ต้องพักเหนื่อย สบายๆ ขุดไปปลูกไป พักเดียวก็เสร็จ เขาว่ากันว่าผักหวานป่าปลูกยากเป็นพืชปราบเซียน ผมอยากลองของเลยซื้อผักหวานที่เขาขุดมาเพาะไว้ และแตกยอดอ่อนเอามาปลูก ดูสิว่าขนาดนี้แล้วมันจะขึ้นไหม ฮ่าๆ เดินสำรวจกล้วยน้ำว้าที่ปลูกไว้ไม่น่าจะมีปัญหา มะพร้าวน้ำหวานที่ปลูกไว้มีตายต้นเดียว เอาต้นใหม่ไปปลูกแทนแล้ว วันนี้เสร็จแล้วเหงื่อโทรมทั้งตัว ได้เวลาก็ขับรถไปรับน้องนิวที่สนามบิน ไปรออยู่ที่ร้านขายของชำอยู่ครู่หนึ่ง น้องนิวก็โทร.เข้ามาเป็นสัญญาณว่าออกมารออยู่ด้านนอกแล้ว…

วันที่ผมไปเที่ยวสวนเกษตรพอเพียง ทราบจากคุณชลอ ว่าผักบางส่วนมาส่งที่ร้านเพียงไพร ก็เลยเกิดความสนใจว่าจะชวนคุณแอ๊ดไปทานข้าวกัน ได้โอกาสก็เลยพาคุณแอ๊ดและน้องนิวไปชิมอาหารที่ร้านเพียงไพรกัน ไม่ชวนน้องเนติ์น้องหนอมเพราะน้องเนติ์ต้องสอนพิเศษ ร้านที่ว่านี้อยู่ติดเขตอุทยานแห่งชาติน้ำตกบางแป บรรยากาศดีมาก ปรากฏว่าอาหารอร่อยมาก อร่อยทุกอย่าง แถมยังมีอาหารแนะนำอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ชิม ผมเห็นนกกินปลีมันบินดูดน้ำหวานตามดอกไม้หน้าร้าน เห็นผีเสื้อสีต่างๆ ไม้ดอกไม้ใบสวยงาม เจ้าของร้านเป็นเด็กหนุ่มคราวลูกผม ทั้งพ่อกับแม่เขาก็มาช่วยงานในร้าน ช่วยกันเสริ์ฟ ช่วยกันเข้าครัว จึงมีแนวความคิดในการคิดค่าอาหารแบบไม่ให้คนกินเดือดร้อน ไม่น่าเชื่อว่ามังคุดเอามายำทั้งเนื้อทั้งเมล็ดกินอร่อยมาก

ระหว่างรออาหาร น้องนิวเล่าให้ฟังถึงเรื่องในกรุงเทพฯ ไปเดินที่งานไทยเที่ยวไทย มีเรื่องหัวเราะกันสนุกสนานหลายเรื่อง เพราะน้องนิวเขามีลีลาในการเลียนเสียง เช่นคนขายบะหมี่ปูเยาวราชเจ้าอร่อย ลูกค้าเข้าคิวรอกันยาว คนขายก็พูดเก่ง คุยถึงความอร่อยของบะหมี่เขาที่มาจากเยาวราชแท้ๆ…เนื้อปู…อร่อย… ด้วยเสียงอันเป็นเอกลักษณ์และเสียงดัง น้องนิวเข้าคิวอยู่ท้ายสุดเพื่อจะซื้อให้พี่ที่เขาไปพักอาศัยอยู่ด้วยระหว่างหาที่พัก ตอนแรกพี่เขาบอกว่าสงสัยจะต้องรอนาน ไม่เป็นไรไม่ต้องรอกลับบ้านเลย แต่น้องนิวเห็นพี่เขาอยากกินก็เลยรับอาสาจัดการให้และแล้วในขณะที่ยืนรอกันอยู่นั้น ไม่มีใครสั่งจะเอาบะหมี่ปูกี่ห่อ กี่ชาม เพราะไอ้คนขายมันก็พูดไม่จบ ทันใดนั้นน้องนิวก็ตะโกนเลียนเสียงคนขายว่า บะหมี่ปูสอง…ขนมจีบที่นึง…ฮา….คนขายชะงักจึ๊ก…แล้วบอกว่าได้เลย…ฮา คนที่เข้าแถวอยู่ก่อน งง…ฮา น้องนิวได้ของมาก็รีบเดินออกจากบริเวณนั้น กลัวโดนบาทาของคนที่รอคิวอยู่ ฮา….น้องนิวบอกว่า ก็ไม่มีใครกล้าสั่ง นิวก็เลยสั่ง…ฮา

ทานข้าวเสร็จผมเดินลงมาชั้นล่าง แม่ของเจ้าของร้านเป็นอดีตข้าราชการครู วางแผนก่อนเกษียณก็มาคุยด้วย คุยกันถูกคอเพราะผมเรียนปริญญาโทกับเพื่อนครูในโรงเรียนของเขา เรากำลังจะกลับเขาบอกให้รอนิดหนึ่งได้ไหม เขาแถมมะพร้าวอ่อนทอดให้ผมจานหนึ่ง อร่อยมาก…เป็นมะพร้าวอ่อนชุบแป้งคลุกงาดำโรยด้วยไอซ์ซิ่ง ชูการ์ แล้วผมเดินไปชมสวนหลังร้าน พอรู้ว่าผมชอบต้นไม้ และชอบ sexy pink ที่มีอยู่หลายกอ ก็บอกลูกชายให้ขุดให้ผมกอหนึ่ง คุยกับเจ้าของร้านถูกคอกันเรื่องกล้วยเพราะเขาชอบสะสมพันธุ์กล้วย

เสน่ห์ของร้าน “เพียงไพร” อยู่ที่ความเป็นกันเองของเจ้าของร้าน อาหารอร่อย บรรยากาศดี แขกไปใครมาภูเก็ตคราวหน้าจะพาไปชิมไม่ให้พลาดแน่นอน

กลับมาถึงบ้านหนังท้องตึง หนังตาหย่อน เลยงีบเสียหน่อยหนึ่ง แต่ก่อนงีบก็จัดการเอา sexy pink ลงดินเรียบร้อย หกโมงครึ่งน้องเนติ์กับน้องหนอม ก็โทร.มาอวยพรแม่กันและนัดไปทานข้าวครบกันทั้งครอบครัว แต่เราก็ไม่ได้ถ่ายรูปกันวันนี้เพราะลืม…ไม่ได้เอากล้องติดรถไป น้องเนติ์กับน้องหนอมเอาบัตรของขวัญมาให้แม่แอ๊ดไปหาซื้อของที่อยากได้เอาเอง

ฉลองวันคล้ายวันเกิดให้คุณแอ๊ดกันในครอบครัวแบบทุกปี ไม่มีจุดเทียนเป่าเค้ก ครบรอบวันเกิดของคนในครอบครัวทีไรเราก็กินข้าวกันกับคนในครอบครัว ผมกับคุณแอ๊ดไม่เคยจัดงานวันเกิดแสดงบารมีเลย เพราะวันคล้ายวันเกิดเราก็นึกถึงแม่ ไปรับแม่กับพ่อพาไปทานอาหารกันพี่น้องอยู่ใกล้ๆก็ชวนกันไปทานอาหารด้วยกัน โทร.อวยพรกันระหว่างพี่น้อง เสียดายที่แม่คุณแอ๊ดล่วงลับไปแล้ว เราก็เลยไม่ได้ไปกราบท่าน ก็ได้แต่ไหว้รูปในห้องพระเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรการระลึกถึงพระคุณแม่ในวันคล้ายวันเกิดของเรานั้น ผมว่าเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตของเราครบรอบวันเกิดครั้งหนึ่งควรทบทวนว่าเราเกิดมาได้สร้างความดีสมกับแรงเบ่งของแม่หรือเปล่า…

« « Prev : ไปปลูกกล้วยต่อ

Next : หยิบกล้องมาถ่ายรูปกันไหม » »