ลานบนเกาะ

สมัยที่เนติ์นิวยังเล็กก็เป็นช่วงแห่งความสุขอีกช่วงหนึ่งของแม่กับครอบครัวของผม เราไปเที่ยวด้วยกันกันครับ ตอนนั้นพ่ออยู่เฝ้าบ้าน แม่ไปเที่ยวกับพวกเราโดยผมลาพักร้อนสิบวันชวนแม่ไปเที่ยว อยากให้แม่มีความสุขร่วมกับพวกเรา แม่ชอบที่จะนั่งรถที่ผมขับเพราะผมขับรถไม่เร็วมาก เวลาเข้าโค้งไม่เหวี่ยง อยากกินอะไรตรงไหนเมื่อไหร่บอกได้ อิอิ อันนี้สำคัญ อ่านต่อ »

แม่สอนให้ลูกทุกคนรู้จักการทำมาหากินโดยสุจริต แม่ให้เราไปขายผัก แม่เอาเมล็ดผักโขมไปหว่านไว้หลังบ้าน ผมยังจำภาพได้ลำต้นอวบโต ใบใหญ่ แล้วเก็บมาทำเป็นมัดให้ผมกับพี่นวลเอาไปขายตามบ้าน เราเอาใส่ถาดเดินขาย อายก็อายเพราะชาวบ้านที่โคกกลอยแซวว่า บ้านมันรวยจะตายยังให้ลูกมาขายผัก (สมัยนั้นแถวโคกกลอยส่วนใหญ่จะเป็นบ้านหลังคามุงจาก แต่บ้านที่พ่อสร้างขึ้นใหม่เป็นบ้านตึก ซึ่งมีเพียงไม่กี่หลัง) แต่จากวันนั้นถึงวันนี้ผมไม่อายที่จะทำมาหากินโดยสุจริต ไม่อายที่เป็นอัยการแล้วภรรยาจะทำขนมขาย ไม่อายที่จะไปส่งขนมกับภรรยา ไม่อายที่จะแบกถุงถั่วขึ้นรถเพื่อเอาไปทำขนม ผมว่าชาวบ้านเขารักข้าราชการที่ทำงานอย่างสุจริต เขารักข้าราชการที่ติดดิน มากกว่าข้าราชการที่กินข้าวกับชาวบ้านไม่ได้ อ่านต่อ »

ใครจะไปนึกว่าอนาคตของเด็กอย่างผมจะเป็นอัยการชั้นผู้ใหญ่ของจังหวัด ได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์ ชั้นสายสะพายถึงสามสาย เพราะในตอนเป็นเด็กมีลูกเล่นส่อไปในทางที่ไม่ดี แถมยังแสดงความเป็นผู้เจ้ายศเจ้าอย่าง ถ้าไม่เรียกคุณก็อย่าหวังจะให้หันหน้าไปขานรับ จนได้ฉายาว่า “ท่านขุน” และต้องถูกมือปราบพญามารจัดการ อยากรู้ความจริง อยากรู้จักมือปราบต้องตามมาทางนี้

อ่านต่อ »