เพิ่งเข้าใจ
อ่าน: 1197วันหนึ่งไปนั่งที่โรงอาหารของร.พ.รอกินอาหารที่สั่งแม่ค้าไว้ สายตา็มองออกไปไกลๆและรอบตัวเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย จู่ๆก็มีอะไรบางอย่างแวบเข้ามาในสมอง แล้วเอ๊ะกับการรับรู้ ที่เอ๊ะก็ด้วยเหตุว่าเจ้าสิ่งที่แวบขึ้นมาในคราวนี้เป็นคำตอบของคำถามอะไรบางอย่างที่เคยได้คำตอบบางส่วนแล้วแต่ยังไม่หมดคำตอบ แล้วมีคำตอบโผล่ขึ้นมาโดยไม่ได้นำคำถามนั้นมาขบคิดเพื่อหาคำตอบในตอนนั้นเลย
อะไรที่แปลกนี้เป็นเรื่องของคำถามเกี่ยวกับ “บรรยากาศสงบ สำรวม”
เรื่องราวที่ผุดโผล่แวบมาบอกให้กระจ่างใจว่าเหตุใดองค์พระพุทธเจ้าจึงได้ทรงสั่งสอนให้สำรวมกาย ใจ เหตุใดวัตรปฏิบัติของสมณะทั้งหลายที่ชวนให้ศรัทธาจึงล้วนแต่เป็นภาพของของการสงบ สำรวม
ความหมายของการสำรวมที่รับรู้แวบขึ้นมานั้น เป็น “ความสงบแบบสบายๆ ไม่เคร่งครัดบังคับกับตัวเองสักเท่าไร” เป็นความสงบ ผ่อนคลายที่ไม่ได้มีการสั่งการจากสมอง ไม่สัมผัสว่ามีความรู้สึกของการพยายามสำรวมอยู่เลยด้วย
ในภาวะนั้นๆ อะไรที่มองออกไปเห็นนอกตัวมันกระจ่างอย่างยิ่ง การรับรู้ความรู้สึกในตัวก็มีความเร็วทันๆกันกับการมองเห็น
รับรู้เหมือนดูหนังที่ตั้งใจติดตามอะไรอย่างนั้น ไม่เกิดกระบวนการคิดวิเคราะห์ใดๆเกิดขึ้นระหว่างติดตาม เป็นการรับรู้ที่ไม่มีการสั่งการใดๆจากสมองดูเหมือนจะรับรู้อย่างนั้น แล้วก็แปลกที่มีอะไรบางอย่างผุดลอยขึ้นมาให้รู้อีกด้วยว่า เมื่อเห็นตลอดกระบวนการแล้ว การตัดสินใจควรเป็นอย่างไรค่อยๆโผล่ออกมาให้รับรู้ แถมยังมีเวลาเหลือให้สมองได้ใคร่ครวญอีกด้วย
เป็นประสบการณ์ที่รู้สึกแปลกใจกับเรื่องราว จึงขอบันทึกเอาไว้ เพื่อเรียนรู้ว่า มันเป็นปรากฎการณ์อะไรของโลกภายในของตัวเองรึเปล่า
ด้วยว่ามีบ่อยครั้งที่จู่ๆก็มีคำตอบอะไรบางอย่างโผล่ขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งคำถามอะไรในตอนนั้นเลย ซึ่งมันได้ช่วยให้เดินทางต่อในชีวิตประจำวันที่กำลังมีปัญหาให้แก้ได้ด้วยดีด้วยนะ
2 ความคิดเห็น
ตระหนักรู้..อิอิ
ยังตามไม่ทันว่ามันคืออะไรนะน้องอึ่ง