หมอเจ๊เรียนโลก

ณ ห้วงเวลาแห่งการมีวิถีร่วมกันเมื่อคราที่ชาวเฮฮาศาสตร์บางส่วนได้เดินทางไปเยี่ยมเยียนถึงบ้านที่กระบี่นั้น ถือเป็นวาระหนึ่งที่ประทับตรึงตราอยู่ในความทรงจำอย่างลึกซึ้ง 

รู้สึกดีใจกับการเป็นเจ้าบ้านและเจ้าภาพที่ได้ทำให้เกิดพื้นที่ปลอดภัยสำหรับเด็กๆทายาทชาวเฮฯที่จะเติบใหญ่ไปในกาลข้างหน้าต่อเรื่องราวของการแสดงความคิดเห็นของผู้เป็นรุ่นเดอะกว่าในเรื่องของการให้ค่าต่อภาพวาดบนแผ่นผ้าที่ได้เย็บมาให้แล้วเสร็จเป็นถุงพร้อมใช้งาน

ผู้คนส่วนใหญ่เมื่อเติบใหญ่จนเป็นรุ่นเดอะแล้วมักจะลืมความรู้สึกของตนเมื่อยามเป็นเด็กต่อคำตัดสินของผู้ใหญ่ของตนแล้วทั้งสิ้น เมื่อลืมไปแล้วก็ย่อมจะไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กจึงไม่ยอมแสดงออกอย่างที่คนรุ่นเดอะต้องการ และลืมไปด้วยว่าเคยมีความรู้สึกอย่างไรต่อคนที่แสดงออกในแง่ชื่นชมหรือติติงที่มีต่อตน

จะเชื่อรึไม่ถ้าบอกว่า การแสดงออกของคนรุ่นเดอะมีผลมากๆต่อการแสดงออกในทุกๆด้านของเด็ก และสั่งสมการตัดสินใจในตัวเด็กในเรื่องความหลงติด กับวิธีเติมเต็มความอิ่มในใจของตนด้วยการทำให้ผู้ใหญ่กว่าพอใจ

การหลงติดอยู่ในความชื่นชมที่ถูกมอบให้จากผู้ใหญ่เช่นนี้ทำให้เด็กหลงลืมความรู้สึกสำคัญที่มีต่อตัวเอง นั่นคือ ความรู้สึกดีๆต่อตัวเองไปได้สิ้นเชิง

เด็กคนไหนที่ผูกความอิ่มใจของตนไว้ที่ความพอใจของผู้อื่นมักจะมีความเครียดแฝงอยู่ตลอดเวลา และภาพที่แสดงออกของเขาที่ผู้ใหญ่ได้เห็นก็จะเป็นการพร้อมที่จะเข้าสู่สนามแข่งขัน พร้อมจะทำอะไรให้ผู้ใหญ่พอใจตลอดเวลา แล้วหากเด็กคนไหนพร้อมที่จะเดินหน้าไปสู่สถานะเยี่ยงนี้ ผู้ใหญ่ที่หนุนอยู่ข้างหลังก็จะพอใจยิ่ง

เด็กคนไหนที่รู้ว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะเปิดรับความอิ่มเต็มในใจด้วยวิธีการทำอะไรตามที่ผู้ใหญ่ชี้ทิศ ก็มีความเครียดแฝงอยู่เช่นกัน เป็นความเครียดที่เกิดจากความไม่มั่นใจต่อสถานะของตนในสายตาผู้ใหญ่นั่นเอง

บันทึกนี้เขียนขึ้นจากข้อสังเกตที่ได้เห็นเด็กๆที่มาร่วมในงานเฮฮาศาสตร์ 8  ทั้งในกลุ่มของผู้เหย้าและผู้เยือน ทิ้งร่องรอยไว้เป็นคำถามที่รอหาคำตอบต่อไปว่าในฐานะที่เป็นรุ่นเดอะด้วยเขาเหมือนกัน ควรจะให้ใจและหล่อเลี้ยงใจเด็กที่มีโอกาสผ่านเข้ามาให้ดูแลให้เหมาะควรอย่างไร เด็กจึงจะอิ่มเต็มและเข้าใจตัวเอง รับรู้ว่าความสุขที่แท้ของเขาในใจนั้นคืออะไร ความพอในแง่ความสุขที่แท้ของชีวิตคืออะไร  ด้วยนั่นมันคือวัยวุฒิที่จะตามมาเมื่อเขาเติบโตขึ้นต่อๆมานะเอง

ขอบคุณบันทึกนี้ที่ทำให้ฉันตัดสินใจเขียนบันทึกความบทนี้ขึ้นมาเพื่อเตือนตัวเองว่า ณ วันนี้ที่เรียนรู้ว่า ความพอในใจของผู้คนทุกวัยย่อมมาจากคำตัดสินของผู้นั้น และการวัดความพอในใจนั้นมันสั่งสมมาตั้งแต่เมื่อเกิดมาจากท้องแม่แล้ว ส่วนคุณค่าสุทธิของมันจะออกมาเป็นค่าเท่าไร ปฏิสัมพันธ์ที่ผู้ใหญ่กว่ามีต่อและปฏิกิริยาของใจที่รับรู้ทุกข์สุขนั่นแหละคือตัวหล่อเลี้ยงสะสมให้เกิดมูลค่าสุทธิ ซึ่งมันจะมีค่าที่เปลี่ยนไปตามกาล คุณค่าสุทธินี้จะสร้างความมั่นคงให้ใจผู้คนก็ต่อเมื่อผู้คนซื่อตรงต่อใจของตนเองเป็น กล้ายอมรับการตัดสินที่ตัวเองให้ค่าตัวเองได้

ในความเป็นเจ้าภาพที่ได้ถือสิทธิเปิดพื้นที่ปลอดภัยให้เด็กไปนั้น ฉันแค่ขอกติกาในเรื่องความเท่าเทียมของเขาจากผู้ใหญ่ ทำไปเพื่อทำให้เกิดกติกาวัดตัวเองของเด็กให้เกิดขึ้นพร้อมกันไปกับผู้ใหญ่  คุณค่าที่ฉันอยากให้เด็กลุ้นต่อมูลค่าสุทธินั้นมันเป็นการรับรู้การยอมรับที่ผู้ใหญ่ที่รักของเขาได้ให้ค่ากับมันในฐานะที่ตัวเด็กเป็นตัวของเขาเอง มิใช่การให้ค่าในเชิงเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่น ผู้ใหญ่จะรู้มั๊ยนะว่าการให้คุณค่าในเชิงเปรียบเทียบกับคนอื่นมันทอนความสามารถตามธรรมชาติของเขาไปโดยไม่ตั้งใจ และมันสะสมผลติดไปนับแต่ผู้ใหญ่เริ่มลงมือทำลงไปแล้ว 

ขอบคุณพี่บางทรายที่เข้าใจการให้คุณค่านี้ และช่วยหนุนเสริมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ว่า ภาพวาดที่เด็กได้ผลิตกันขึ้นมานั้น มันสื่อความหมายที่พี่เข้าใจอย่างไรบ้าง และนั่นคือคุณค่าที่ผู้ใหญ่ได้มอบให้เด็กๆที่เขาได้รับรู้ตัวเองว่าเขาได้รับการยอมรับอะไรบ้างแล้ว

ขอบคุณคนชอบไอติมและซูกัส ที่รับปากจะหารางวัลมาให้กับเด็กๆ ในความเป็นเด็กและหัวหน้าเด็ก ฉันคาดหวังว่ารางวัลนั้นจะช่วยหนุนเสริมให้เด็กยังคงคุณค่าแห่งตนไว้อย่างภาคภูมิสมตัวนะค่ะ

ขอบคุณน้องเขียวผู้น่ารักที่ช่วยจัดหาจนได้ถุงผ้าเหล่านี้มา ขอบคุณในน้ำใจใสซื่อที่ได้มอบให้ตลอดมา ใจที่ให้ใจต่อกันทำให้เรามีความเท่าเทียมกันนะน้องเอ๋ย รักษามันไว้นะน้อง

ขอบคุณน้องฑูรที่ช่วยหาสีเขียนผ้ามาให้ได้ทันใจพลัน ว่องไวไม่สมกับหุ่นเลยครับท่าน

ขอบคุณพ่อ-แม่-อาของเด็กๆที่ให้โอกาสเด็กๆได้มาร่วมเรียนรู้แลกเปลี่ยนกับผู้ใหญ่ ร่วมเติบโตและก้าวเดินไปด้วยกัน

ขอบคุณผู้อยู่เบื้องหลังอีกหลายคน ที่คอยเฝ้ามองและเอาใจลุ้นช่วย ตามติดตลอดเวลา

ขอบคุณเจ้าของสถานที่ที่เอื้อและเกื้อกูลให้ใช้สถานที่อย่างใจกว้างนัก

ขอบคุณอาเหลียง พี่เหลียง ที่ร่วมด้วยช่วยกันจนกิจกรรมผ่านและจบลงอย่างงดงามยิ่ง

ขอบคุณน้องพยาบาลคนสวยที่ช่วยส่งถุงผ้ามาสู่มือเขียวได้ทันเวลา

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณทุกๆมือ ทุกๆใจ ที่มีส่วนร่วมให้เกิดห้วงเวลาและความรู้ที่นำพาผู้คนให้ได้มีชะตาต้องกัน

8 เมษายน 2552

« « Prev : ขอใช้สิทธิหน่อย

Next : มุมที่ไม่ธรรมดาของสิ่งใกล้ตัว » »