ลานดีดี

เรื่องนี้ไม่ได้เล่า เพื่อขอความสงสาร ความเห็นใจใดๆ ทั้งสิ้น  นักการหนิงและสามีเองก็มีกำลังใจดีเยี่ยม  เรียนรู้ที่จะดูแลตัวเองและอยู่กับโรคอย่างเป็นปกติสุขที่สุึด  แต่ที่เล่าเพื่อให้เป็นวิทยาทานแก่บุคคลทั่วไป ด้วยการสาธารณสุขของไทยเน้นการรักษาเมื่อเจ็บป่วย  ไม่ได้เน้นการให้ความรู้เพื่อให้ปรับพฤติกรรมในชีวิตประจำวันให้ถูกต้อง  การเล่าเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องเล็ก เรื่องหนึ่งที่จะสามาีรถทำให้ผู้อ่านได้ประโยชน์และเข้าใจในการดูแลสุขภาพตนเองค่ะ

ชีวิตของนักการหนิงซึ่งอยู่ที่เมืองพิษณุโลก  ความเป็นเมืองใหญ่ก็มากขึ้นๆ  ตามการเจริญเติบโตของเมือง  จนกระทั่งวิถีชีวิตกลายเป็นคนเมืองที่เป็นคนชั้นกลางระยะต้น

ชีวิตเหมือนคนทั่วไป คือมีสามี  แต่ไม่มีลูก  ด้วยความเป็นมนุษย์เงินเดือนเช้าของทุกวันก็ไปทำงานตามปกติ  ยามว่างอ่านหนังสือ เที่ยวต่างจังหวัด ต่างประเทศ มีคนทำงานบ้าน ทานอาหารทำเองผสมกับทานนอกบ้านบ้าง  วันเสาร์อาทิตย์ก็ไปงานเลี้ยงต่างๆ  บางวันกลับเร็วหน่อยก็ตีหนึ่ง    พยายามตักตวงสิ่งต่างๆ เพื่อให้ตนเองมีความสุขตามที่เราคิด หรือตามคำนิยามของสังคม อ่านต่อ »

ปี พ.ศ.2552 นักการหนิง ได้สมัครเป็นสมาชิกชาวลานปัญญา ในวันที่ 21 ตุลาคม ด้วยจิตใจที่เรียกว่าเปิดมา ได้บันทึกเรื่องราวต่างๆ 26 เรื่อง เก็บไว้ในคลังอีก 3 เรื่อง เรื่องที่นำเสนอก็มีมาหลายแนว   เหมือนคนที่จัดระเีบียบตัวเองไม่ค่อยได้  แต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้น  เข้าสังกัดชาวเฮกับเขาด้วย แต่เวลาพี่น้องชาวเฮไปไหนก็ไม่ค่อยได้ไปกับเขาค่ะ ด้วยว่ามีภาระอยู่หลายอย่างหลายประการ

หนึ่งปีที่ผ่านมา ได้อะไรจากลานปัญญาเยอะมาก

• ได้พ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอาเป็นโขยง  โขยงค่ะ  ไม่ใช่โขลง
• ไ้ด้เรียบเรียง เล่าเรื่องราวตัวเอง ในหัวข้อ เจ้าเป็นไผ  ตรงนี้ ได้เรียนรู้เติบโตทางจิตใจอีกขั้นหนึ่ง
• ได้กอดไผๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หลายคนมาก  เกิดมาก็ไม่เคยกอดใครมากมายก่ายกองเท่านี้เลยค่ะ รวมทั้งถูกกอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆด้วย
• ได้เล่าความรู้ ประสบการณ์อันน้อยนิดของตัวเองในแง่มุมต่างๆ
• ได้ความรู้ ความเข้าใจ มิตรภาพ ข้อคิดเห็น เตือนสติ เตือนใจมากมาย
• ได้เครือข่ายที่น่ารักที่ซู้ดในโลก
• ได้ระบายอารมณ์ จนสมอุราแล้วก็กลับไปลุยโลกกลมใบนี้ต่อ
• ได้หัวเราะก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โดยไม่ต้องซื้อขำขันมาอ่าน
• ได้รู้จักตัวเองมากขึ้น มีอิสระในความสัมพันธ์ต่อผู้อื่นมากขึ้น
• ได้สังคมที่น่ารักบนโลกใบนี้
• ได้ปลดล๊อคตัวเองจากระบบราชการก่อนที่จะจมลงไปในวังวนของวงการนี้ คือไ้ด้เป็นอิสระทางใจ

ได้อะไรอีกนะ…….  ช่วยคิดหน่อย

พอพูดถึงว่าได้อะไรจากลานปัญญา ก็ต้องถามกลับว่าให้อะไรกับลานปัญญา  ไม่รู้ว่าจะบอกว่าให้อะไรค่ะ เอาเป็นว่า  เป็นคนดีของสังคมมอบให้กับลานปัญญานะคะ

“การหมกมุ่นอย่างเจ็บปวดอยู่กับสถานการณ์หรือความทรงจำถึงคนรักที่จากไป  การโศกเศร้าทำอะไรไม่ได้อยู่เป็นเดือนเป็นปีไม่ได้เป็นหลักฐานยึนยันแสดงถึงความรัก  แต่เป็นความยึดถือที่่ไม่ได้ทำให้ตนเองและผู้อื่นดีขึ้น  ถ้าเราเรียนรู้ว่าความตายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต  ความโศกเศร้าเสียใจก็จะค่อยๆ เปิดทางให้แก่ความเข้าใจและความสงบสันติ    “อย่าคิดว่าเจ้าตอบแทนแม่ด้วยสิ่งประเสริฐ  ถ้าเจ้าทำให้ความตายของแม่เป็นเหตุการณ์ใหญ่ในชีวิต       เจ้าจะตอบแทนแม่ได้ดีที่สุดด้วยการมีชีวิตที่ดีและมีความอิ่มเอิบใจ”  นี่คือถ้อยคำของแม่ที่พูดกับลูกชายขณะเธอใกล้จะสิ้นลม”"

จากหนังสือเรื่อง “ความสุข”  มาติเยอ ริการ์  เขียน  สดใสขันติวรพงศ์  แปล  ของสำนักพิมพ์สวนเงินมีมา หน้า 101

จากย่อหน้าเล็กๆ นี้ก่อความสะเทือนเข้ามาในความรู้สึกในหัวใจเล็กๆ นี้

อยากถามพี่ๆ น้องๆ ว่าได้อะไรจากย่อหน้านี่บ้าง

เงียบหายไปก็หลายเดือน  ชีวิตยุ่งขุงขิงดีค่ะ  ทำวิจัยเพื่อจบปริญญาโท  ตอนนี้ก็ยังไม่จบรอสภามหาวิทยาลัยอนุมัติค่ะ

ลูกผู้พี่ผู้้น้องที่สนิทกันมากเพราะโตมาด้วยกันเสียชีวิต  ต้องไปจัดการงานศพให้เขา  พอดีพี่น้องและแม่เขาอยู่ที่ออสเตรเลีย  นักการหนิงอยู่ทางนี้ก็ต้องจัดการงานอะไรให้ ผ่านไปด้วยดี  เห็น รู้ สัมผัส อารมณ์ ความรู้สึกต่างๆ มากพอสมควร  ในงานวันนี้เอง ได้ หนังสือและ CD ของหลวงพ่อปราโมทย์  หลายเล่มเหมือนกัน  กลับมาถึงพิษณุโลก  ก็มาอ่านและฟังค่ะ

ไปผาซ่อนแก้ว ปฏิบัติธรรมตามโครงการของเทศบาลนครพิษณุโลก   ต่อยอดของหลวงพ่อปราโมทย์นั้่แหละค่ะ  ปฏิบัติธรรมที่ผาซ่อนแก้ว  3 วัน  กลับมาก็เจริญสติที่บ้านต่อค่ะ

ช่วงนี้อาจารย์แป๋วมาพิษณุโลก  เลยกอดไปซะหลายหมับ  แถมกอดคุณราณี คนพิษณุโลกด้วยอีก เฮ่อ  คนขอนแก่นมาทำให้คนพิษณุโลกกอดกัน อิอิ อ่านต่อ »

จากการเปิดสภาผู้แทนราษฎร เพื่อให้สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภาได้อภิปรายหาทางออกให้กับประเทศไทย กับการแตกแยกทางความคิด…..  จากการฟังอภิปรายมาสองวันเต็มๆ  ภาพที่เห็นคือการนำเสนอ  ข้อมูลที่เป็นเท็จ….  เพียงเพื่อการเอาชนะคะคานกันเท่านั้น….  เมื่อต่างฝ่ายต่างบอกว่าข้อมูลของตนถูกต้อง ไม่ว่าจะเป็นรัฐบาล  หรือฝ่ายค้าน  นั่นแสดงว่าข้อมูลของฝ่ายใด ฝ่ายหนึ่งต้องเป็นเท็จ  และที่น่าเสียใจคือข้อมูลที่เป็นเท็จจริงถุกหยิบยกมานำเสนอในสภาผู้แทนราษฎร  ซึ่งที่จริงแล้ว  สส.คนหนึ่งมิได้เป็นผู้แทนของจังหวัดที่เลือกตั้งมาเพียงจังหวัดเดียว เมื่อได้รับเลือกตั้งมาแล้ว สส.คนนั้นย่อมเป็นผู้แทนของคนไทยทั้งประเทศ อ่านต่อ »

จากการเชื่อมโยงเป็นเครือข่ายในจังหวัดพิษณุโลก  เกิดสิ่งดีดีขึ้นในการร่วมสุนทรียสนทนาในทุกๆ รอบที่พบกัน มีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกันแล้ว และได้มีการแลกเปลี่ยนบุคลากรเพื่อถ่ายทอดสิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการที่นักการหนิงและนักการอิ่มที่ได้รับเชิญจากสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ เขตพิษณุโลก คือ พี่อิ้ดและคุณโม่ง แห่ง สปสช. และผู้อำนวยการ นพ.ภูวนนท์ เอี่ยมจันทน์ รวมทั้งพี่โต้ง และอาจารย์หมอนิพัธ แห่งโรงพยาบาลพุทธชินราช  เปิดโอกาสให้สองนักการไปร่วมเป็นวิทยากรในโครงการมิตรภาพบำบัด เมื่อวันที่ 15 มกราคม 2552 

การทำงานเป็นทีมจำเป็นต้องพูดคุยกันก่อน  วันที่ 14 มกราคม พี่อิ้ดนัดให้สองนักการไปคุยกันที่โรงพยาบาลพุทธชินราช ว่าแล้วสองนักการก็ตุเลงๆ กันไปโรงพยาบาล เดินสวนกับอาจารย์หมอนิพัธ  อาจารย์บอกให้ไปคุยที่ห้องทำงานพี่โต้งเลย  พอไปถึงห้องทำงาน  พี่ๆ นั่งประชุมกันอยู่ เห็นสบายๆ คุยไปด้วย กินไปด้วย.. คุยกันแบบไม่ค่อยเข้าใจบทบาทตัวเองเท่าใดนักแต่ก็เดินหน้า อ่านต่อ »

ช่วงนี้ได้เข้าร่วมการระดมสมองเพื่อจัดทำแผนยุทธศาสตร์หลายๆ ครั้ง  ไม่มีความสุขกับการระดมสมองเท่าไรนักด้วยเหตุต่างๆ  นักการหนิงจึงอยากแลกเปลี่ยนเรียนรู้หรือถอดบทเรียนมาเล่าสู่กันฟัง  ดังนี้ 

          (1)ผู้นำในการระดมสมองควรใช้เทคนิค มาช่วยที่ทำให้ทุกความคิดมีความหมายอย่างแท้จริง อย่างที่วิทยากรโปรยบนเวที  การระดมสมองจึงจะไม่เป็นลักษณะใครพูดมาก ใครเสียงดัง ใครมีตำแหน่งใหญ่โตความคิดของคนนั้นก็จะกลบทับความคิดของผู้อื่น 

         ทำไมต้องใช้เทคนิคเข้ามาช่วย ……. วัฒนธรรมองค์กร วัฒนธรรมคนไทย เป็นอุปสรรคต่อการระดมสมอง หรือไม่ อ่านต่อ »

นักการหนิง ทำงานในตำแหน่ง นักบริหารงานทั่วไป อยู่ทีสำนักการช่าง  หรืออีกตำแหน่งหนึ่งคือนักบริหารงานไปทั่ว  หรือนักบริการงานทั่วไป แล้วแต่ภาระกิจค่ะ  …….. ได้ทุนจากเทศบาลนครพิษณุโลก ให้เรียนปริญญาโท ที่มหาวิทยาลัยขอนแก่น  ตอนที่เรียนก็ตั้งใจเรียนดีค่ะ ไม่ขาด ไม่โดด ไม่นอนหลับทับสิทธิ์ ทำการบ้าน ทำรายงาน ร่วมกับนักการอิ่มเป็นติวเตอร์ให้เพื่อนๆ ทำทำเนียบรุ่น จัดกิจกรรมต่างๆ เพียงแต่ไม่ได้เน้นกิจกรรมทางสังคม..เรียกว่าทำตัวให้สมกับเป็นเด็กทุนหล่ะค่ะ  แต่เด็กทุนหลายๆ คนก็ถือคติ “เรียนสนุก ลุกนั่งสบาย อบต./เทศบาล อิบอาย ก็ช่างมัน”   อ่านต่อ »

จากเวทีสุนทรียสนทนาที่เมื่อเดือนมกราคม  ซึ่งมีพ่อครูบาสุทธินันท์  พ่อของเรามาพูดคุย  วันนั้นยุ้ย ซึ่งเป็นหัวหน้าการงานเจ้าหน้าที่  ตำแหน่งอะไรจะน่างุนงงขนาดนี้  พูดง่ายๆ คือฝ่ายบรรจุและแต่งตั้งนั่นแหล่ะ  ขอให้พ่อคุยเรื่องการทำงานอย่างมีความสุข  พ่อพูดหลายอย่าง รวมพูดถึงเครือข่ายของเพื่อนพ้องน้องพี่ชาวเฮ  ฝากข้อคิดไว้ว่าให้ทำเรื่องเล็กๆ ให้เป็นเรื่องพิเศษ  ที่จะเป็นการ ติดโช๊คอั๊พให้หัวใจเพื่อให้ในวันเวลาที่มีความทุกข์ เรายังมีอะไรๆ พิเศษในใจเรา   จากวันนั้นประโยคนี้ยังคงก้องอยู่ในหู……….. อ่านต่อ »

การจากบ้านครั้งนี้  เป็นการค้นหาตัวเอง  มีอะไรในตัวเองหายไปตั้งเยอะ  ที่เห็นๆ คือความอ่อนโยน   ความอ่อนแอ   และมีความสับสนในวิธีคิด  วิธีจัดการกับเรื่องราวต่างๆ มากมาย ที่เกิดขึ้นในชีวิตช่วงนี้   พันธนาการที่มีต่อพ่อถูกปลดออกได้แล้ว  แต่ยังมีพันธนาการในใจอีก  คือการโหยหาความรักจากพ่อ …..  ช่วงชีวิตนี้มีความลำบากในการเลือกเส้นทางชีวิต  มีหลายๆ คนมาแสดงไมตรี  อาจเป็นเพราะว่าช่วงนี้ก็หน้าตาดีไม่ใช่น้อย….อิ อิ  หุ หุ อ่านต่อ »