ลานดีดี

เมื่อพ่อครูต้องไปนวด  ….  ด้วยความรักและความเป็นห่วงพ่อ แม่ พี่ น้อง….ชาวลานปัญญา อยากให้อ่านเรื่องนี้ดูค่ะ เผื่อช่วยได้

นักการหนิง เป็นมาแล้ว โรคคอแข็งเนี่ยค่ะ  ก็เริ่มจากนั่งหน้าคอมฯ นานๆ เริ่มตึงที่แถวๆ บ่า  หนักๆ เข้าก็ตึงแถวๆ คอ  หนักๆ เข้า นอนๆ อยู่ก็เส้นพลิก  อีตานี้พลิกแล้วก็พลิกเลย  ทายาก็แล้ว นวดก็แล้ว  ประคบน้ำแข็งก็แล้ว  หลังจากที่พลิกแล้วก็ไม่ได้ไปทำกายภาพ บำบัด ต่อมาไม่นานนัก  คอข้างหนึ่งเหมือนกับมีคนเอามีัมาฟันและสับคาไว้  เจ็บตลอดเวลาเลยค่ะ  อ่านต่อ »

เรื่องนี้ไม่ได้เล่า เพื่อขอความสงสาร ความเห็นใจใดๆ ทั้งสิ้น  นักการหนิงและสามีเองก็มีกำลังใจดีเยี่ยม  เรียนรู้ที่จะดูแลตัวเองและอยู่กับโรคอย่างเป็นปกติสุขที่สุึด  แต่ที่เล่าเพื่อให้เป็นวิทยาทานแก่บุคคลทั่วไป ด้วยการสาธารณสุขของไทยเน้นการรักษาเมื่อเจ็บป่วย  ไม่ได้เน้นการให้ความรู้เพื่อให้ปรับพฤติกรรมในชีวิตประจำวันให้ถูกต้อง  การเล่าเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องเล็ก เรื่องหนึ่งที่จะสามาีรถทำให้ผู้อ่านได้ประโยชน์และเข้าใจในการดูแลสุขภาพตนเองค่ะ

ชีวิตของนักการหนิงซึ่งอยู่ที่เมืองพิษณุโลก  ความเป็นเมืองใหญ่ก็มากขึ้นๆ  ตามการเจริญเติบโตของเมือง  จนกระทั่งวิถีชีวิตกลายเป็นคนเมืองที่เป็นคนชั้นกลางระยะต้น

ชีวิตเหมือนคนทั่วไป คือมีสามี  แต่ไม่มีลูก  ด้วยความเป็นมนุษย์เงินเดือนเช้าของทุกวันก็ไปทำงานตามปกติ  ยามว่างอ่านหนังสือ เที่ยวต่างจังหวัด ต่างประเทศ มีคนทำงานบ้าน ทานอาหารทำเองผสมกับทานนอกบ้านบ้าง  วันเสาร์อาทิตย์ก็ไปงานเลี้ยงต่างๆ  บางวันกลับเร็วหน่อยก็ตีหนึ่ง    พยายามตักตวงสิ่งต่างๆ เพื่อให้ตนเองมีความสุขตามที่เราคิด หรือตามคำนิยามของสังคม อ่านต่อ »

ปี พ.ศ.2552 นักการหนิง ได้สมัครเป็นสมาชิกชาวลานปัญญา ในวันที่ 21 ตุลาคม ด้วยจิตใจที่เรียกว่าเปิดมา ได้บันทึกเรื่องราวต่างๆ 26 เรื่อง เก็บไว้ในคลังอีก 3 เรื่อง เรื่องที่นำเสนอก็มีมาหลายแนว   เหมือนคนที่จัดระเีบียบตัวเองไม่ค่อยได้  แต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้น  เข้าสังกัดชาวเฮกับเขาด้วย แต่เวลาพี่น้องชาวเฮไปไหนก็ไม่ค่อยได้ไปกับเขาค่ะ ด้วยว่ามีภาระอยู่หลายอย่างหลายประการ

หนึ่งปีที่ผ่านมา ได้อะไรจากลานปัญญาเยอะมาก

• ได้พ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอาเป็นโขยง  โขยงค่ะ  ไม่ใช่โขลง
• ไ้ด้เรียบเรียง เล่าเรื่องราวตัวเอง ในหัวข้อ เจ้าเป็นไผ  ตรงนี้ ได้เรียนรู้เติบโตทางจิตใจอีกขั้นหนึ่ง
• ได้กอดไผๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หลายคนมาก  เกิดมาก็ไม่เคยกอดใครมากมายก่ายกองเท่านี้เลยค่ะ รวมทั้งถูกกอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆด้วย
• ได้เล่าความรู้ ประสบการณ์อันน้อยนิดของตัวเองในแง่มุมต่างๆ
• ได้ความรู้ ความเข้าใจ มิตรภาพ ข้อคิดเห็น เตือนสติ เตือนใจมากมาย
• ได้เครือข่ายที่น่ารักที่ซู้ดในโลก
• ได้ระบายอารมณ์ จนสมอุราแล้วก็กลับไปลุยโลกกลมใบนี้ต่อ
• ได้หัวเราะก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โดยไม่ต้องซื้อขำขันมาอ่าน
• ได้รู้จักตัวเองมากขึ้น มีอิสระในความสัมพันธ์ต่อผู้อื่นมากขึ้น
• ได้สังคมที่น่ารักบนโลกใบนี้
• ได้ปลดล๊อคตัวเองจากระบบราชการก่อนที่จะจมลงไปในวังวนของวงการนี้ คือไ้ด้เป็นอิสระทางใจ

ได้อะไรอีกนะ…….  ช่วยคิดหน่อย

พอพูดถึงว่าได้อะไรจากลานปัญญา ก็ต้องถามกลับว่าให้อะไรกับลานปัญญา  ไม่รู้ว่าจะบอกว่าให้อะไรค่ะ เอาเป็นว่า  เป็นคนดีของสังคมมอบให้กับลานปัญญานะคะ

“การหมกมุ่นอย่างเจ็บปวดอยู่กับสถานการณ์หรือความทรงจำถึงคนรักที่จากไป  การโศกเศร้าทำอะไรไม่ได้อยู่เป็นเดือนเป็นปีไม่ได้เป็นหลักฐานยึนยันแสดงถึงความรัก  แต่เป็นความยึดถือที่่ไม่ได้ทำให้ตนเองและผู้อื่นดีขึ้น  ถ้าเราเรียนรู้ว่าความตายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต  ความโศกเศร้าเสียใจก็จะค่อยๆ เปิดทางให้แก่ความเข้าใจและความสงบสันติ    “อย่าคิดว่าเจ้าตอบแทนแม่ด้วยสิ่งประเสริฐ  ถ้าเจ้าทำให้ความตายของแม่เป็นเหตุการณ์ใหญ่ในชีวิต       เจ้าจะตอบแทนแม่ได้ดีที่สุดด้วยการมีชีวิตที่ดีและมีความอิ่มเอิบใจ”  นี่คือถ้อยคำของแม่ที่พูดกับลูกชายขณะเธอใกล้จะสิ้นลม”"

จากหนังสือเรื่อง “ความสุข”  มาติเยอ ริการ์  เขียน  สดใสขันติวรพงศ์  แปล  ของสำนักพิมพ์สวนเงินมีมา หน้า 101

จากย่อหน้าเล็กๆ นี้ก่อความสะเทือนเข้ามาในความรู้สึกในหัวใจเล็กๆ นี้

อยากถามพี่ๆ น้องๆ ว่าได้อะไรจากย่อหน้านี่บ้าง