ลานบนเกาะ

ช่วงใกล้วันแม่ พวกเรามักถูกกระตุ้นให้รำลึกถึงพระคุณแม่ แต่ผู้ที่มีความกตัญญูเป็นพื้นฐานก็คงระลึกถึงพระคุณแม่ทุกวัน ผมเขียนถึงแม่ก็หลายครั้ง เล่าให้ฟังถึงการทำโทษที่แม่ทำโทษพวกเรา ปัจจุบันการทำโทษของแม่ในบางเรื่องก็อาจเป็นเรื่องความรุนแรงในครอบครัว เช่น จับผมมัดกับต้นมะกอกหลังบ้านแล้วเอาสำลีอุดจมูก อุดหู ให้หายใจทางปากแล้วสอยรังมดแดงจากต้นมะกอกมาสุมที่ขาให้มดแดงกัด ฮา….แต่แม่ทำโทษพวกเราด้วยความรัก แม่เล่าให้ฟังว่าแม่ตีลูก แม่ทำโทษลูกเพราะอยากให้ลูกได้ดี ลูกเจ็บปวดร่างกายเพื่อให้หลาบจำ แต่ในหัวใจแม่เจ็บยิ่งกว่า ผมเชื่อแม่…เพราะผมก็มีลูก เรารู้ว่าจะทำโทษลูกแต่ละครั้งมันเหมือนเราทำโทษหัวใจเราเอง

แม่สอนพวกเราหลายอย่างตั้งแต่เด็กคนโต แม้กระทั่งทุกวันนี้บางครั้งคำพูดของแม่ก็ยังเป็นการสอนนิ่มๆ แต่คนอย่างพวกเราละเอียดอ่อนจึงนั่งนึกถึงคำสอนของพ่อแม่ โดยเฉพาะวันแม่แห่งชาติ สังเกตไหมครับว่าเราเขียนว่าแม่สอนอะไรไม่จบสักปี เพราะสิ่งที่แม่สอนมันฝังอยู่ในใจโดยเฉพาะเรื่องคุณธรรมจริยธรรม ไม่ใช่ว่าแม่สอนเรื่องเดียวแล้วจะทำให้ลูกเป็นคนดีของสังคม ทั้งประคบประหงม ทำโทษ สอนปากเปียกปากแฉะ สอนด้วยการกระทำ กระบวนการเหล่านี้ใช้เวลานานมาก

ทำไมครอบครัวพวกเราจึงเป็นคนอารมณ์ดีมองโลกในแง่บวกก็เพราะกระบวนการหล่อหลอมชีวิตที่พ่อแม่ปลูกฝังให้มองโลกในแง่ดี การมองโลกในแง่ดีจะทำให้ชีวิตไม่เครียด ส่วนคนที่เครียดมองโลกในแง่ร้ายลองสังเกตดูสิครับ มักจะเป็นคนที่เอาตัวเองเป็นใหญ่ เรียนเก่ง ชอบแข่งขัน และมองโลกในแง่ลบ เมื่อไม่ชนะก็ยิ่งเพิ่มความเครียด แต่แม่เราไม่เคยสอนให้เอาชนะใคร แม่จึงมีเพื่อนมาก เพื่อนแม่มีตั้งแต่คนยากคนจน แม่ค้ายันข้าราชการหรือผู้ที่มีฐานะดี แม่ไปร่วมงานต่างๆเสมอ การไปช่วยงานของแม่ถ้าเป็นสมัยก่อนภาพที่เราเห็นติดตาคือแม่จะถือมีดห่อกระดาษแล้วไปช่วยงาน เข้าไปขลุกอยู่ในครัวช่วยทำกับข้าวไม่ได้ไปนั่งลอยหน้าลอยตา สิ่งเหล่านี้จึงทำให้เกิดการหล่อหลอมให้พวกเราคิดเป็นผู้ให้โดยไม่หวังผลประโยชน์ตอบแทน

สังคมปัจจุบันมีแต่การแบ่งฝักแบ่งฝ่าย แก่งแย่งชิงดี คิดแต่เรื่องเงินเป็นใหญ่ อยากมีเงินเยอะ จนลืมคำว่าน้ำใจ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ที่ร้ายมากก็คือเชื่อในสิ่งที่พรรคพวกของตนพูดโดยไม่ยอมรับฟังคนอื่น ไม่ยอมหาข้อมูลเพิ่มเติมว่าจริงหรือไม่ แม่ของเราแม้การศึกษาไม่สูงแต่จะไม่ค่อยเชื่ออะไรง่ายๆ แม่จะฟังข้อมูลจากคนโน้นคนนี้ก่อนเสมอ พวกเราจึงถูกหล่อหลอมให้เป็นคนไม่หูเบา หรือประเภทฟังไม่ได้ศัพท์จับเอามากระเดียด

แม่สอนเราให้ใช้สติปัญญาก่อนคิดทำอะไร แต่ก่อนผมไม่ได้เข้าใจมากมาย แต่บังเอิญได้ไปอ่านหนังสือเกี่ยวกับ I.Q.(ความเฉลียวฉลาดทางปัญญา)กับ E.Q.(ความเฉลียวฉลาดทางอารมณ์) ถึงได้เข้าใจว่าเราตามก้นฝรั่งในขณะที่ฝรั่งตามก้นเราอยู่ ฝรั่งเน้นว่าเราต้องให้เด็กมี I.Q.สูงๆ เราก็ทำตามแต่ผลที่ตามมาเด็กไทยยุคนั้นก้าวร้าว ฝรั่งบอกว่า I.Q. อย่างเดียวไม่ได้ต้องมี E.Q. ด้วย เราก็มาสนใจ E.Q. แต่ที่แม่สอนมาจากพุทธศาสนาที่สอนเรื่องให้มีสติปัญญาในการทำการงาน โดยให้ใช้สติควบคุมกำกับปัญญา บทเรียนก็มีให้เห็นแล้ว อย่างเช่น อดีตนายกทักษิณ กับพฤติกรรมของท่านในขณะเป็นนายกรัฐมนตรี ที่ต่อมาก่อนเลือกตั้งท่านออกมาขอโทษเพราะสมัยนั้นท่านคิดว่าท่านเก่งอย่างเดียว คิดถูกคนเดียว วิธีการแก้ปัญหาของท่านต้องถูกต้องแต่มันไม่ใช่ การแก้ปัญหาภาคใต้จึงลุกลามจนแก้ไขยากในปัจจุบัน

วันแม่อีกแล้ว การจะบอกรักแม่สักครั้งใน ๑ ปี กอดแม่ หอมแก้มแม่ การยกย่องแม่ มันยากนักหรือ การที่จะบอกรักแม่ในวันนี้มันผิดมากหรือ การพูดถึงแม่ในวันแม่ แสดงว่าวันอื่นๆคุณไม่รักแม่อย่างนั้นหรือ ผมสงสัยว่ายังมีใครเขาคิดอย่างนี้กันหรือเปล่านะ และคนที่คิดอย่างนี้ชีวิตเขามีความสุขหรือเปล่า

มาเถอะครับยกย่องความดีของแม่ในวันแม่กันเถอะครับ อย่างน้อยชีวิตจะได้เป็นมงคล…

« « Prev : จากปู่ถึงหลาน(๕)

Next : จากปู่ถึงหลาน(๖) » »