ลานบนเกาะ

เมื่อคืนดูดอกส้มสีทองต่อ ได้ตัวอย่างที่จะมาอธิบายเรื่องที่เขียนคาไว้คราวที่แล้ว นั่นคือเรื่องที่ว่า “ถ้าหย่ากันแล้วจนลงกว่าเดิมจะเรียกร้องอะไรได้อีก”

ตัวอย่างที่ว่านั้นก็คือ เด่นจันทร์จับได้ว่าสินธรไปมีเมียน้อยอีกก็เลยขอหย่าดีๆโดยขอให้สินธรเซ็นใบหย่าแล้วไปแต่ตัว ให้ออกจากงานของบริษัทฯของพ่อเด่นจันทร์ แต่สินธรไม่ยอมอ้างเรื่องลูก จึงถูกบังคับโดยทุบมือและหากยังไม่เซ็นอีกก็จะถูกยิง ในที่สุดก็ต้องยอมเซ็นชื่อในทะเบียนหย่า

แต่..ผมดูแล้วก็ขำ ที่เด่นจันทร์เอาสมุดทะเบียนหย่ามาจากไหนก็ไม่รู้ นั่นมันเอกสารราชการนะคุณเด่นจันทร์ ถ้ามันเป็นทะเบียนหย่าจริงก็ต้องลงชื่อต่อหน้านายทะเบียน ไม่ใช่เอามาเซ็นกันเองแล้วจบ เฮ้อ…

โดยปกติเมื่อหย่าขาดจากกันแล้วทำให้คู่สมรสอีกฝ่ายหนึ่งยากจนลง คู่สมรสฝ่ายที่ยากจนลงมีสิทธิเรียกร้องค่าเลี้ยงชีพได้ครับ เพราะกฎหมายเขาบอกว่า

“มาตรา 1526 ในคดีหย่า ถ้าเหตุแห่งการหย่าเป็นความผิดของคู่สมรสฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแต่ฝ่ายเดียว และการหย่านั้นจะทำให้อีกฝ่ายหนึ่งยากจนลงเพราะไม่มีรายได้พอจากทรัพย์สินหรือจากการงานตามที่เคยทำอยู่ระหว่างสมรส อีกฝ่ายหนึ่งนั้นจะขอให้ฝ่ายที่ต้องรับผิดจ่ายค่าเลี้ยงชีพให้ได้ ค่าเลี้ยงชีพนี้ศาลอาจให้เพียงใดหรือไม่ให้ก็ได้ โดยคำนึงถึงความสามารถของผู้ให้และฐานะของผู้รับและให้นำบทบัญญัติมาตรา 1598/39 มาตรา 1598/40 และมาตรา 1598/41
มาใช้บังคับโดยอนุโลม
สิทธิเรียกร้องค่าเลี้ยงชีพเป็นอันสิ้นสุด ถ้ามิได้ฟ้องหรือฟ้องแย้งในคดีหย่านั้น”

สังเกตไหมครับเขาใช้คำว่า “คู่สมรสฝ่ายใด” แสดงว่าถ้าการหย่ากันนั้นทำให้คู่สมรสอีกฝ่ายหนึ่ง(ที่เขาไม่ได้เป็นผู้ก่อเหตุหย่าตามกฎหมายหรือฝ่ายที่เขาไม่ผิดน่ะ)ต้องยากจนลงแล้ว ฝ่ายนั้นก็ย่อมมีสิทธิได้รับค่าเลี้ยงชีพได้ไม่ว่าจะเป็นคู่สมรสฝ่ายชายหรือฝ่ายหญิงครับ

เรื่องระหว่างสินธรกับเด่นจันทร์ สมมุติว่าฟ้องหย่ากันและเหตุฟ้องหย่าไม่ใช่เป็นความผิดของสินธรแต่กลายเป็นความผิดของเด่นจันทร์(ผมตั้งใจสมมุติไม่เหมือนในละครนะขอรับ) ทำให้สินธรต้องออกจากบริษัทของพ่อตา ขาดรายได้ไปเดือนละ ๕๐๐,๐๐๐ บาท อย่างนี้สินธรฟ้องเรียกค่าเลี้ยงชีพได้ครับ

หรือสมมุติอีกทีว่าการที่คุณดี๋สมรสกับคุณใหญ่ก็เลยได้ทำงานอยู่กับบริษัทของครอบครัวคุณใหญ่ มีเงินเดือนๆละ ๒๐๐,๐๐๐ บาท พอเรยาเอาลูกมาให้คุณดี๋ ความอดทนของคุณดี๋ถึงที่สุด ขอหย่ากับคุณใหญ่ก็ไม่ยอมหย่า คุณดี๋จึงฟ้องหย่า นอกจากจะขอแบ่งสินสมรส และฟ้องขอค่าทดแทนจากคุณใหญ่และเรยาแล้ว คุณดี๋ยังฟ้องขอเลี้ยงชีพจากคุณใหญ่ได้อีกอย่างน้อยก็เป็นไปตามเงินเดือนที่เคยได้รับ แต่ถ้าคุณดี๋แต่งงานใหม่ หรือในกรณีของสินธรตามตัวอย่างข้างต้น เงินค่าเลี้ยงชีพก็จะสิ้นสุดลงครับ
อธิบายอย่างนี้คงพอเข้าใจนะครับ

ทีนี้ลองมาดูกรณีคำแก้วซึ่งเป็นคนวิกลจริตไปแล้ว ถ้าเกิดเจ้าสัวเชงไม่ต้องการคุณนายที่สี่คำแก้วอีกต่อไป จึงฟ้องหย่าโดยอ้างเหตุตามมาตรา ๑๕๑๖(๗)ที่ระบุว่า “สามีหรือภริยาวิกลจริตตลอดมาเกินสามปี และความวิกลจริตนั้นมีลักษณะยากจะหายได้ กับทั้งความวิกลจริตถึงขนาดที่จะทนอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยาต่อไปไม่ได้ อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้” แต่กฎหมายเขาไม่ให้หย่ากันเฉยๆ เพราะการที่เขาวิกลจริตมิใช่ความผิดของเขาโดยตรง กฎหมายจึงให้ความเป็นธรรม ลองดูที่นี่ครับ

“มาตรา 1527 ถ้าหย่าขาดจากกันเพราะเหตุวิกลจริตตามมาตรา 1516(7) หรือเพราะเหตุเป็นโรคติดต่ออย่างร้ายแรงตามมาตรา 1516 (9)
คู่สมรสอีกฝ่ายหนึ่งต้องออกค่าเลี้ยงชีพให้แก่ฝ่ายที่วิกลจริตหรือฝ่ายที่เป็นโรคติดต่อนั้นโดยคำนวณค่าเลี้ยงชีพอนุโลมตามมาตรา 1526”

เห็นไหมครับ ถึงจะกลายเป็นคนวิกลจริตแต่เมื่อเป็นสามีภริยากัน อีกฝ่ายหนึ่งไม่มีสติสัมปชัญญะจะให้ปล่อยทิ้งขว้างได้อย่างไร

ความจริงรายละเอียดในเรื่องของการหย่ายังมีอีกมากครับ แต่จะมาบรรยายกฎหมายครอบครัวผมว่าท่านผู้อ่านคงเบื่อแย่ สังเกตได้ว่าพอมีหลักกฎหมายเยอะ เรตติ้งหดหายไปเรื่อยๆ ฮ่าๆๆ

อย่าลืมนะครับว่า ถ้ามีการให้อภัยกันแล้วหมดสิทธิฟ้องหย่า ใครจำไม่ได้ย้อนกลับไปอ่านตอนที่สามนะขอรับ ผมมีเรื่องเล่าให้ฟังจริงเท็จไม่ยืนยัน เรื่องมันเกิดที่ศาลแห่งหนึ่ง

คดีนี้ สามีเจ้าชู้แบบสินธร ภรรยาดุดันแบบเด่นจันทร์ ภรรยาเป็นช่างตัดเสื้อรู้ว่าสามีแอบไปมีเรยา คว้ากรรไกรตัดผ้าได้ก็ตามล่าจนเจอ เรยาหนีทันแต่สามีนะสิโดนกรรไกรปักเข้ากลางหลัง แค่นั้นยังไม่พอภรรยาก็ปรึกษาทนายและฟ้องหย่าสามีโดยอ้างว่าสามียกย่องเลี้ยงดูหญิงอื่นฉันภริยา

แต่การฟ้องคดี กว่ากระบวนการต่างๆจะไปถึงชั้นสืบพยานใช้เวลานานหลายเดือน ระหว่างนั้นสามีก็ไปเอาอกเอาใจภรรยาจนภรรยาใจอ่อนยอมให้สามีกลับมานอนในห้องได้ แต่การดำเนินคดียังคงดำเนินการต่อ และแล้วก็มาถึงวันสืบพยาน

สามีเล่าให้ทนายฟังว่าตอนนี้คืนดีกันแล้ว มีอะไรกันแล้ว (อืมม์…แล้วมันมีอะไรล่ะ…อิอิ) แต่ฝ่ายภรรยามิได้เล่าให้ทนายฟัง ทนายฝ่ายภรรยาก็นำสืบไปตามปกติว่าสามีเจ้าชู้ มีภรรยาน้อย ตามไปเจอ มีหลักฐาน… หลังจากทนายฝ่ายโจทก์(ภรรยา)ซักถามแล้วก็เป็นหน้าที่ทนายฝ่ายสามีที่จะถามค้าน ทนายก็ถามว่า

ขอโทษครับคุณผู้หญิง หลังเกิดเหตุที่จับได้ว่าจำเลยไปมีภรรยาน้อยจนถึงวันนี้ คุณกับจำเลยได้คืนดีกันแล้วใช่ไหมครับ
ค่ะ
ขอโทษครับคุณผู้หญิง ที่ว่าคืนดีกันแล้วเนี่ย..หมายถึงนอนด้วยกันแล้วใช่ไหมครับ
ค่ะ
ขอโทษครับคุณผู้หญิง คำว่านอนด้วยกันหมายถึงการร่วมประเวณีด้วยใช่ไหมครับ
ค่ะ
ขอโทษครับคุณผู้หญิง กี่ครั้งแล้วครับ
สามค่ะ…
ทันใดนั้น สามีก็ยกมือลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า ศาลครับ หกครั้งแล้วครับ
ภรรยาขอโทษศาลที่พูดไม่ตรงความจริงแต่ไม่ได้เจตนา “ขอโทษค่ะ…หนูนึกว่ากลางวันไม่นับ” แฮ่ๆ….

เรื่องนี้จบลงที่ศาลยกฟ้องเพราะฝ่ายโจทก์มีพฤติการณ์ที่ให้อภัยฝ่ายจำเลยแล้วจึงหมดสิทธินำเหตุที่สามียกย่องหญิงอื่นฉันภริยามาฟ้องหย่า เอ้อ…ถ้าจะฟ้องหย่า…อย่า…ใจอ่อน อิอิ

ดอกส้มสีทองกำลังจะจบ ละครเรื่องนี้ดังขนาดท่าน ว.วชิรเมธี ยังเอาไปเทศน์ชี้ให้เห็นว่าตัวละครไม่มีความสุขเพราะอะไร ทั้งนี้เพราะได้รับนิมนต์ไปเทศน์แล้วเจ้าภาพขอให้เทศน์ก่อนเวลาเพราะคนที่มาร่วมงานศพจะรีบกลับไปดูละคร อิอิ คราวหน้าเรามาคุยกันเรื่องคุณธรรมจริยธรรมในละครเรื่องนี้กันนะครับ

« « Prev : ดอกส้มสีทอง(๔)

Next : ดอกส้มสีทอง…จะจบดีไหม » »