ลานบนเกาะ

มาอ่านบันทึกของผมกันต่อนะครับ

ลูกไม่มีผมจะให้โกนผมไฟ แม่จึงชอบเรียกลูกว่า “ไอ้หัวล้าน” ดังนั้นผู้โกนจึงไม่มี (บันทึกนี้เป็นบันทึกสำเร็จรูป แต่แถวบ้านผมไม่มีการโกนผมไฟ ไม่เหมือนภาคกลาง)

๗ เมษายน ๒๕๒๕
ฟันซี่แรกของลูกขึ้นแล้ว

บันทึกสุขภาพของลูก (๑๔ พฤษภาคม ๒๕๒๕)
ลูกเป็นหวัดบ่อย กับปวดหูมีน้ำหนองไหล หมอบอกว่า “ขี้หูแข็ง” เป็นอยู่สองครั้งก็หายสนิท
ลูกเป็นเด็กที่ถือว่าสุขภาพแข็งแรงคนหนึ่งเพราะพ่อกับแม่พยายามพาลูกสมบุกสมบันตากแดด ตากน้ำค้าง เดินทางไกลถึงนครปฐม,ตรัง ทุกครั้งที่พ่อแม่และลูก นั่งรถเดินทางไปเที่ยวด้วยกัน ลูกจะรู้สึกสดชื่นแต่พอถึงเวลานอน เราไปนอนที่โรงแรมลูกจะหลับสนิทจนต้องปลุกลูกให้เดินทางต่อ ทั้งๆที่ปกติลูกจะตื่นราว ๖ โมงเช้า แต่เวลาเดินทางลูกจะตื่นไม่ต่ำกว่า ๘ โมงเช้าทุกครั้งเหมือนกัน
สุขภาพฟันของลูกค่อนข้างดีมาก เสียแต่ว่าของคนอื่นเขาจะขึ้นทีละ ๒ ซี่ แต่ของลูกขึ้นฟันล่าง ๑ ซี่แล้วฟันบนขึ้นทีเดียว ๓ ซี่ แถมฟันหน้าห่างซะอีกแน่ะ นอกจากนั้นฟันล่างซี่ที่ ๒ ที่เริ่มโผล่ก็เหมือนของพ่อเป๊ะเลยเพราะเกนิดๆ ซึ่งจะทำให้ฟันเสียวๆเป็นครั้งคราว

๑๘ พฤษภาคม ๒๕๒๕
ลูกเป็นเด็กมีวาสนาดี หมอดูหลายคนเขาว่าอย่างนั้น โตขึ้นจะเป็นผู้มีอำนาจ มีบริวารมากมายและให้เรียนสูงๆด้วย แต่ก็บอกอีกว่าถ้าดีก็ดีใจหาย ถ้าร้ายก็ร้ายเหลือและอย่าแช่งใครเด็ดขาด
แม่ของลูกซื้อหวยเวลาเกิดของลูกคือ ๗๒๔ เฝ้ากันมาหลายงวดจนงวด ๑๖ พฤษภาคม ๒๕๒๕ ปรากฏว่าถูกแต่ก็ต้องใช้หนี้จนเกลี้ยงเลย ฮา
ลูกชอบขับรถ เดี๋ยวนี้เวลาพ่อไปส่งแม่ที่โรงพยาบาล ลูกจะต้องตามไปด้วย ถ้าไม่พาไปจะร้องไห้ตาม แต่พอขึ้นรถแล้วก็จะหัวเราะและจะเกาะพวงมาลัยแน่น วันนี้ลูกจับพวงมาลัย พ่อจะเลี้ยวขวาลูกหมุนพวงมาลัยมาทางซ้าย(ลูกนั่งเบาะซ้ายแต่เอื้อมมาจับพวงมาลัยหมุน) พ่อหมุนไปทางขวาข้อศอกซ้ายพ่อจึงโดนปลายคางลูกเบาๆลูกลงไปนั่งทางเบาะซ้ายตามเดิม แล้วหัวเราะแหยๆ แต่ก็ไม่เข็ดจะหมุนพวงมาลัยอีก จนพ่อต้องเอามือซ้ายกันเอาไว้จึงขับรถต่อไปได้ เห็นทีพ่อจะต้องซื้อรถเล็กให้ลูกขับซะแล้ว เฮ้อ…

๑๑ มิถุนายน ๒๕๒๕
หลังจากแม่ถูกหวยเมื่อวันที่ ๑๖ พฤษภาคม ๒๕๒๕ แล้ว ต่อมาวันที่ ๒๖ พฤษภาคม ๒๕๒๕ พ่อได้รับจดหมายจากลุงขวัญชัย ควรคิด ซึ่งเป็นทนายความอยู่กรุงเทพฯเขียนมาบอกว่า พ่อสอบเนติบัณฑิตภาค ๒ ได้แล้ว ซึ่งเท่ากับว่าพ่อเป็นเนติบัณฑิตที่สมบูรณ์ในเดือนนี้ พ่อและแม่ดีใจมากกว่าที่ถูกหวยซะอีกแน่ะ ที่พ่อสอบได้คราวนี้ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ที่แม่จับมือลูกเขียนจดหมายถึงพ่อให้พ่อเอาเนติบัณฑิตมาฝากลูกนั้นแหละ พ่อเอามานั่งดูทุกครั้งที่อ่านหนังสือ แล้วพ่อก็ทำได้สำเร็จจริงๆ และพ่อก็ได้แสดงให้ใครต่อใครเห็นแล้วว่า การที่พ่อมีครอบครัวไม่ได้มีอุปสรรคในการเรียนรู้ จริงอยู่พ่ออาจมีเวลาเรียนหนังสือไม่เต็มที่ แต่พ่อก็ทำได้มิใช่หรือ
บันทึกคราวที่แล้ว ลืมบันทึกว่าหลังจากถูกหวยแล้วพ่อยังถูกสลากออมสินอีก ๒๐๐ บาทเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะเนี่ย..เฮ้อ..แล้วจะเอาไปไว้ที่ไหนกันดีล่ะ…เงิน น่ะ…

๑๖ มิถุนายน ๒๕๒๕
ฟันซี่ ๒ ของลูกถูกถอนเพราะลูกซน ฟันกระแทกกับพื้นปูน

๑๗ มิถุนายน ๒๕๒๕
เห็นทีพ่อจะต้องบันทึกสุขภาพฟันของลูกไว้ในบันทึกนี้อีกแล้ว ฟันลูกมีทั้งหมด ๖ ซี่ ฟันหน้าของลูกหักไป ๑ ซี่ เนื่องจากความซนของลูกในวันที่ ๑๖ มิถุนายน ๒๕๒๕ ลูกคลานเล่น แล้วทันใดนั้น..(ดนตรีประกอบ…) ลูกก็คว่ำหน้าลงไป ร้องไห้จ้าเห็นปากบนของลูกบวมนิดๆ ตอนแรกนึกว่าไม่เป็นอะไร แต่เลือดยังไหลไม่หยุด จึงจับลูกฉีกปากดู เห็นมีเลือดอยู่รอบฟัน เห็นท่าไม่ดีจึงไปให้ป้าดาหมอฟันตรวจดูปรากฏว่าต้องถอนออก ๑ ซี่ ลูกเลยมีฟันเหลือแค่ ๕ ซี่ และแล้ว หลี่ถัง ก็กลายเป็น “หลอลี่” จึงบันทึกไว้…..

๒๒ มิถุนายน ๒๕๒๕
วันนี้พ่อจ่ายเงินซื้อหนังสือให้ลูก ๒,๑๙๐ บาท แต่เป็นเพียงเงินดาวน์เท่านั้น ราคาจริง ๑๓,๐๐๐ บาทเศษ เพื่อให้ลูกรู้จักชอบหนังสือ เพราะเป็นหนังสือคำศัพท์ง่ายๆประกอบด้วยภาพการ์ตูนของวอลซ์ ดิสนี่ย์ น่าสนุกและนี่พ่อก็ต้องผ่อนชำระค่าหนังสือทุกเดือนเป็นเวลา ๒ ปี จึงจะหมดนะเนี่ย.. ที่พ่อทำอย่างนี้ก็มุ่งหวังจะให้ลูกเป็นคนรักการอ่าน รักหนังสือเหมือนปู่ เหมือนพ่อ คงไม่ทำให้ความหวังของพ่อเป็นหมันนะ…

๒๘ มิถุนายน ๒๕๒๕
บันทึกที่พ่อเขียนอยู่นี้ พ่อเขียนย้อนหน้าย้อนหลังเพราะไม่มีที่จะเขียน(ผมเขียนใน “บันทึกไว้ให้ลูกน้อยชีวิตใหม่ในครอบครัว” ซึ่งเป็นบันทึกสำเร็จรูป พอเขียนตามหน้าไปมันจะเขียนไม่พอจึงเอาหน้าว่างมาบันทึก ถ้าอ่านเล่มจริงก็จะอ่านเดินหน้าไป แล้วต้องพลิกหน้าหลังมาอ่านย้อนอีกที) พ่อเพิ่งกลับจากกรุงเทพ พ่อไปสอบสัมภาษณ์มาวันนี้ ปรากฏว่าพ่อสอบผ่านได้เป็นเนติบัณฑิตโดยสมบูรณ์ วันนี้ลูกตื่นเช้า พอพ่อบอกให้ลูกหอม ลูกก็หอม ซึ่งปกติถ้าพ่ออยู่กับลูกหลายวัน พ่อใช้ให้ลูกทำอะไรลูกมักจะไม่ทำ แต่ถ้าพ่อไปไหนสัก ๒-๓ วัน พอกลับมาลูกจะมาหอมพ่อทันที วันนี้กลางวัน ลูกมีขี้ตาเต็มตาข้างขวา แถมขี้มูกยังเกรอะกรังเลยต้องพาไปหาหมอ เอายาหยอดตากับยาแก้หวัดมากินอีก แล้วเมื่อไหร่ลูกจะหายสักทีละ..เฮ้อ!

« « Prev : บันทึกถึงลูกชาย

Next : เฮ ๘ วันรวมญาติ » »