ลานสวนป่า

(เฟิร์นก้าดำบนตอผุ/ผสานระหว่างชีวิตกับไร้ชีวิต แต่มีชีวา)

ความดีงามซุกอยู่ทั่วมุมโลก ธรรมชาติเก็อาบน้ำแต่งตัวเองให้ไฉไลอยู่เสมอ พืชหลายตัวมีเอกลักษณ์เด่น ๆ เฉพาะตัว ยกตัวอย่างเช่น ใบพลู พอโดนฝนคลี่ใบเขียวสดใสเป็นมันวาว เหมือนกับมีแว๊กซ์พ่นเคลือบไว้ ความมหัศจรรย์มีความพร้อมมูลมากนักถ้าเราจะมองให้เห็น ถ้าพูดภาษาชาวบ้าน ..เรียกว่าตาถึง  แต่ชาวเราจะไม่พอ ควรจะใจถึงด้วย เคยสังเกตเซียนส่องพระไหมครับ นอกจากใช้สายตาแล้ว ยังมีกล้องขยายส่องอยู่เป็นานสองนานก็ไม่เบื่อ ส่องเหมือนจะให้ทะลุเข้าไปถึงไหน ระหว่างที่ส่องพระก็ส่องใจตัวเองไปด้วย คิดใคร่ครวญอย่างละเอียดประณีต แต่ชาวเราถ้าเอาใจมองธรรมชาติที่อยู่รอบ ๆ ตัว เราจะเห็นความดี ความงดงาม ความเคลื่อนไหวของธรรมชาติ

อ่านต่อ »

นอนสะดุ้งตื่นกลางดึก  นึกว่าใครนินทา ที่แท้ฝนเทลงมาอย่างหนัก แถมยังมีฟ้าร้องครืน ๆ อย่างกับหน้าฝน  ถ้ากบ เขียด ร้องระงม ก็จะเหมือนฤดูเข้าพรรษาเลยละครับ เสียดาย 2 สาวกลับไปก่อน ไม่งั้นคงจะเปียกมะล่อกมะแล่กน่าดู  ..ฝนตก รถติดที่กรุงเทพฯ แต่บ้านนอกฝนตก ต้นไม้ติดช่อออกดอกตรึม  ตอนหัวค่ำอากาศอ้าว กลิ่นดอกลำดวนปะทะดอกส้มโอ เกิดกลิ่นแปลก ๆ  เออ..ธรรมชาติก็ปรุงแต่น้ำหอมเหมือนกันนะ

อ่านต่อ »

(เห็ดสีสวยแปลกตาขึ้นที่ตอตาล)

สมัยก่อนมีสำนวน “จุดไต้ตำตอ”

สมัยนี้มีสำนวนใหม่ ๆ  “หมูวิ่งชนปังตอ” “หัวหลักหัวตอ”

แต่ถ้าจะมาดูมหกรรมตอต้องที่สวนป่ามหาชีวาลัยอีสาน

ที่นี่มีทั้งตอเล็กตอใหญ่

กำลังใช้หัวขี้เลื่อยจัดการบนตอตาล

วันเวลาผ่านไปเร็วมาก แป๊บเดียวก็หมดไปเดือนเศษแล้ว มานั่งทบทวนว่าปีนี้จะทำอะไรและจะเอายังไงกับชีวิตนี้ งานด้านการพัฒนานั้นจะอาศัยกินบุญเก่า ไม่คิดไม่ทำเรื่องใหม่ มันก็จะเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ถ้าการเรียนรู้ที่ไม่มีภาคปฏิบัติ จะก้าวเดินไปสู่สิ่งใหม่ ๆ คงไม่ง่ายนัก ในเมื่อมนุษย์เราสนใจและต้องการรับรู้เรื่องใหม่ ๆ ดังคำกล่าวเย้ากันว่า  “ใหม่ ๆ หน้าตาจุ๋มจิ๋ม เก่าไปใบหน้าขึ้นสนิม” สิ่งที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่ตรงประเด็นที่สุดก็คือ “การจัดการความไม่รู้” การเรียนให้รู้วิธีจัดการนี่แหละสำคัญนัก ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ยกตัวอย่างเมื่อ 2 วันที่ผ่านมา ตาหวานกับคุณน่องหวานและพระอาจารย์เล่าฮูมาพักพิงอยู่มหาชีวาลัยอีสาน 2 คืน เพื่อช่วยชำแหละคอมพิวเตอร์เหลาเย่ทั้งหลาย นอกจากเรื่องงานแล้วหลานชูชกตั้งใจจะมากินผัก ปกติทานมังสวิรัืติอยู่แล้ว เมื่อมาเจอผักสดก็โดนใจนะสิครับ

อ่านต่อ »

ไม่ใช่เรื่องกลายพันธ์กันอย่างในหนังอวตารอะไรหรอกนะครับ ช่วงนี้ญาติเมืองสองแควมาช่วยซ่อมคอมฯ ยี่ห้อโกโรโกโส ที่มีอยู่ทุกเครื่อง นัดกันเดี้ยงทุกตัว มีปัญหาเครื่องละนิดละหน่อย ส่วนมากก็โดนเจ้าไวรัสรังควาน น่าเบื่อเหลือเกิน นี่แหละสันดานมนุษย์ จะทำอะไรตรงไปตรงมาไม่เป็น จะต้องวางแผนซุกกิเลส ซ่อนไว้ตรงโน้นตรงนี้ ระบบการป้องกันก็พอมีบ้างถ้าเราถนัดเรื่องพวกนี้ แต่ผมหัวไม่กระดิก เปิดหน้าจอเป็นแล้วก็พิมพ์ได้อย่างเดียว เรื่องอื่นค่อนข้างจะเข้าใจยาก จึงลำบากฝ่ายเทคนิคของคนสกุลเฮต้องมาประคับคองให้หลายครั้ง วาระสัญจรของ 2 สาว เมือง 2 แควที่มาครั้งนี้ ก็คือจะมาเอาคอมฯเข้าห้องไอซียู เมื่อวานนี้ก็ขนออกมากองเต็มหน้าบ้าน น่องหวานวิ่งดูเครื่องโน้นเครื่องนี้จนตาลาย  ตอนบ่าย ๆ ต้องเติมน้ำกระสายยา ที่เล่าฮูเตรียมไว้ให้เย็นเจี๊ยบ ทำให้อาการช่างเทคนิคกับอาการคอมฯดีขึ้น สุดท้าย สรุปว่าบางส่วนต้องขนขึ้นรถไปปรับสภาพต่อที่ขอนแก่นและที่พิษณุโลก นี่แหละการมีส่วนร่วมเชิงประจักษ์อย่างแท้จริง ใครถนัดตรงไหนก็แจกจ่ายกันไป

อ่านต่อ »

ความสุขเกินความสงบ เป็นไม่มีอีกแล้ว

แต่แต๋วและต๋อยยุคนี้คิดต่าง

อยู่ว่างไม่ได้ต้องหาอะไรทำ

อยู่เงียบเฉย ๆ ก็ว้าเหว่ ต้องออกไปเปิดหูเปิดตา

อยู่คนเดี่ยวเปลี่ยนจิต ต้องโทรหาเพื่อนสักกะหน่อย

อยู่คนเดียวหง๋อย โหลดเพลงฟัง โหลดหนังดู มีวิธีสารพัดที่จะทลายกำแพงเหงา

อยู่คนเดี่ยวไม่ได้ ติดเพื่อน ติดเกมส์ ติดความชุลมุน ชอบกะเติ๊บกะต๊าบ

ว่าแล้วก็ อะโหล ๆ ๆ..เจ้าโทรศัพท์ที่แหละทำให้มนุษย์เปลี่ยนไป๋ เยอะเลย

คิดถึงก็โทร ไม่คิดถึงก็โทร โรคติดโทรศัพท์เข้ามามีอิทธิพลแทนการเสพติด แซงหน้ายาบ้าไปแล้ว

เอออออ.  เหงากับเงียบ จะไปด้วยกันได้ไหมนะ  เหงา+เงียบ = เงียบเหงา รึ !

อ่านต่อ »