มาถึงบทสรุป จากการที่ได้ไปดูงานที่ระยอง ในการพบตัวแทนของทุกฝ่าย แม้จะไม่ได้ทำวิจัยกันอย่างจริงจังเนื่องจากจำกัดด้วยเวลา แต่ข้อมูลที่เราได้เป็นข้อมูลจริงและตรง จึงพอจะบ่งบอกบางสิ่งบางอย่างได้ค่อนข้างจะชัดเจนพอสมควรและสรุปได้ดังนี้ อ่านต่อ »
เรามาต่อกันที่คุณอมรา พวงชมภู พี่อำของเรา ซึ่งพูดสรปได้ข้อคิดที่ดีมาก โดยที่ไม่ได้อำภาคราชการแต่อย่างใด…อิอิ อ่านต่อ »
คราวที่แล้วท่านโยธาธิการจังหวัดได้มาเล่าให้พวกเราฟังเกี่ยวกับเรื่องผังเมืองว่า ทำไมเขตพื้นที่สีเขียวของระยองจึงกลายเป็นสีม่วงได้ทั้งๆที่ชาวระยองเขาคัดค้าน ท่านต่อไปที่มาเล่าให้พวกเราฟังก็คือท่านแรงงานจังหวัด (คุณสมพร พัฒนชัยวัฒน์) โดยมีพวกเราป้อนคำถาม อ่านต่อ »
ขอต่อเลยนะครับ เพราะเราถามกันต่อเนื่อง คราวนี้ก็มาถึง ดร.อิศรา ถาม ๑.เรื่องประชากรแฝงที่ทำให้อัตราการเกิดโรคมันเพี้ยนไป ทำให้การจัดสรรงบประมาณไม่ได้ดังที่ควรจะเป็น จากเมื่อ ๑๐ ปีที่แล้วประชากรแฝงที่เพิ่มขึ้น ๑๐๐% จนมาถึงเกือบ ๒๐๐ % ในปัจจุบัน มีแนวทางที่จะทำให้ประชากรแฝงให้เป็นประชากรจริงอย่างไร ๒.สิ่งแวดล้อมขณะเกิดเหตุมลพิษเบื้องต้นเราไม่รู้ว่าต้นเหตุมาจากโรงงานใดในหรือนอกนิคม เวลาเจอแล้วสั่งให้แก้ไขแต่ความเสียหายที่เกิดขึ้นมาแล้ว เขาจะต้องรับผิดชอบด้วยหรือไม่ ๓.ผังเมือง เนื่องจากอยู่ในการนิคมอุตสาหกรรม จะอยู่ในความควบคุมของการนิคมอุตสาหกรรมด้วยหรือไม่ เช่น การถมทะเลออกไปการนิคมอุตสาหกรรมทำได้เรื่อยๆหรือไม่ เพราะมีการขยายโรงงานลงไปในทะเล ในส่วนบนบกเขตกันชนเมื่อสิบปีที่แล้วมันกว้างกว่าในปัจจุบัน ขอทราบว่ามันมีปัญหาอะไรจะแก้ปัญหาอย่างไร อ่านต่อ »
หลังจากสโหลสเหลกลับที่พัก และร่วมงานเลี้ยง แสดงละครเสร็จ เช้าวันนี้กลุ่มของผมได้เดินทางไปศาลากลางจังหวัดระยองเพื่อพบกับหัวหน้าส่วนที่เกี่ยวข้อง โดยมีอุตสาหกรรมจังหวัด(คุณชูชัย สินธุวงษ์),สาธารณสุขจังหวัด(นพ.กฤษณ์ ปาลสุทธิ์),โยธาธิการและผังเมืองจังหวัด(คุณเมธาวัฒน์ ศรีวงศ์),ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมจังหวัด(คุณวิชัย อุดมศรีวัฒนา),แรงงานจังหวัด และหัวหน้าสำนักงานจังหวัด (คุณรัตนา ศรีศุภรัตน์) มาต้อนรับและตอบข้อซักถามจากพวกเรา วันนี้ไม่มีบรรยายสรุปเพราะเราได้ข้อมูลจากท่านผู้ว่าราชการจังหวัดมาก่อนแล้วและยังไปลงพื้นที่เก็บข้อมูลอีกส่วนหนึ่งต่างหาก เราจึงอยากฟังความจริงจากมุมมองของภาครัฐว่า ความจริงคืออะไร หลังจากที่หัวหน้าส่วนและพวกเราได้แนะนำตัวซึ่งกันและกัน ความมันก็บังเกิด อิอิ อ่านต่อ »
เราขึ้นรถบัสเดินทางกันต่อ ระหว่างนั่งรถเราก็ถามกันว่ารู้สึกอย่างไรกันบ้าง บังยุบบอกแสบจมูก ผมรู้สึกว่าคอแห้งๆ ครูบาก็บอกรู้สึกหายใจขัดๆ แล้วเราก็คุยกันด้วยความสงสัยว่า คนที่เขาป่วยเขาคิดอย่างนี้ คนอยู่ได้เขาคิดอย่างไร เราน่าจะมีโอกาสไปคุยกับคนที่เขาอยากให้มีโรงงานอุตสาหกรรม ผมกับบังยุบคุยกันเรื่องยางพาราที่เห็นปลูกอยู่ข้างทางว่าไม่รู้เขาทำเป็นแผ่นแบบบ้านเราไหมหรือเขาขายเป็นน้ำยาง แล้วบังยุบก็เปรยขึ้นมาว่ามันก็ยากเหมือนกันนะ ที่จะให้เลิกโรงงานอุตสาหกรรม ผมบอกว่า แค่ให้หยุดเฉยๆไม่ทำต่อก็ยังยากเลย เพราะก่อนจะสร้างมันต้องมีการสำรวจวิจัย ลงทุนไปเท่าไหร่แล้วจะให้เขาเลิกเฉยๆ ใครจะรับผิดชอบเงินลงทุน…เราชวนกันดูแม่น้ำลำคลองว่าสีมันแปลกๆไม่เหมือนบ้านเรา อ่านต่อ »
เราออกเดินทางกันต่อ ระหว่างทางคุณสุทธิก็จับไมค์เล่าเรื่องอธิบายให้เราฟังเป็นระยะๆ ผมว่าวิธีการเรียนรู้แบบนี้มันได้ผลกว่านั่งเรียนในห้องเรียน เพราะพอเราเรียนรู้เรื่องปัญหาแล้วลงไปในพื้นที่เลย เราก็จะรู้เลยว่าในแต่ละฝ่ายพูดถึงอีกฝ่ายหนึ่งอย่างไร หน้าที่ของพวกเราจึงมีหน้าที่ในการคัดกรองความรู้ที่ได้รับมาว่าจริงแท้แค่ไหน อ่านต่อ »
เรามาฟังการสนทนาระหว่างพวกเรากับชาวบ้านกันต่อนะครับ
พวกเราถามว่าที่นี่เคยขอให้มีแพทย์มาตรวจประจำหรือไม่
ชาวบ้านก็ตอบว่า ไม่มี เจ็บป่วยถึงจะไปหาหมอ ไม่มีหน่วยแพทย์เคลื่อนที่มาตรวจแบบมาบตาพุดหรอก อ่านต่อ »
ระหว่างที่พวกเราทานอาหารเที่ยงฝีมือชาวบ้านซึ่งอร่อยมากสมคำร่ำลือ ระหว่างนั้นกลุ่มเครือข่ายประชาชนภาคตะวันออก กลุ่มประมงเรือเล็ก ผลัดกันมาพูดคุยเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้พวกเราฟัง เล่าให้พวกเราฟังว่าเขารู้สึกคับข้องใจอย่างไรผมพยายามถ่ายทอดความรู้สึกของเขาให้มากที่สุด ดังนี้ครับ อ่านต่อ »
พวกเราขึ้นรถต่อไปอีกคราวนี้ไปหาด เราเห็นที่หาดมีกองหินเป็นแนวขวางเป็นท่อนๆ สอบถามได้ความว่าหลังจากที่มีการสร้างนิคมอุตสาหกรรม มีการก่อสร้างลงไปในทะเล ทำให้ทะเลระยองมีการเปลี่ยนแปลงทางน้ำ ทำให้น้ำทะเลกัดเซาะหาดเข้ามาถึง ๑๕ เมตร โรงแรมแถวชายหาดระดับสี่ดาว เจ้าของนอนไม่หลับต้องกินยานอนหลับทุกคืนเพราะไม่รู้ว่าน้ำทะเลจะกัดเซาะมาถึงโรงแรมเมื่อไหร่ แต่ในที่สุดก็ได้มีการแก้ไขปัญหา นัยว่าโยธาธิการยืนยันว่าวิธีการนี้ดีที่สุดแล้ว เราจึงเห็นอ่าวเล็กอ่าวน้อยเต็มไปหมด มีเนินทรายอยู่เป็นหย่อมๆ ซึ่งจะว่าไปแล้วก็ยังดี อ่านต่อ »
