ลานบนเกาะ

มาเริ่มต้นความมันกันต่อครับ….
คดีปล้นในยุคนั้นมีเยอะครับ มีอยู่คดีหนึ่งศาลขอแรง ผมเป็นทนายให้จำเลยห้าคน สู้คดีตั้งแต่ศาลชั้นต้น อุทธรณ์และฎีกา ในที่สุดศาลฎีกายกฟ้อง ผมรู้สึกภูมิใจกับผลงานตนเอง แล้วจู่ๆก็มีชายฉกรรจ์ ๕ คนเดินเช้ามาที่สำนักงาน แล้วมาคุกเข่าก้มกราบผม เขามาขอบคุณที่ผมว่าความให้เขาจนกระทั่งเขาได้รับอิสระ ผมก็อวยพรให้เขากลับบ้านโดยสวัสดิภาพ พวกเรารับพรผมแล้วพูดว่า ท่านครับ พวกผมจะกลับบ้านแต่ไม่มีตังค์ ขอความกรุณาจากท่านช่วยค่ารถผมด้วย ฮา…..ตูว่าความให้ฟรี ทั้งๆที่คดีอย่างนี้พวกเอ็งต้องจ่ายค่าว่าความให้ตูด้วยไม่ต่ำกว่าคนละสองหมื่น เอ็งยังมีหน้ามาขอตังค์ตูอีกเหรอ…ฮึ่ม…ว่าแล้วก็ควักค่ารถให้พวกเขา ๕๐๐ บาท ฮา…

ชื่อเสียงในการว่าความผมเริ่มติดตลาด มีลูกความมาว่าจ้างให้ผมไปว่าความที่ภูเก็ตเป็นคดีพยายามฆ่าในเวลากลางวัน ผมไปดูที่เกิดเหตุ สอบถามรายละเอียด ถ่ายภาพ บันทึกเสียงจำเลย ซักถามรายละเอียด ขอพยานหลักฐานทั้งหมดมาดู (สมัยนั้นมีทนายไปถ่ายภาพที่เกิดเหตุและบันทึกเสียงพยานน้อยมาก แทบจะเรียกได้ว่าในสองสามจังหวัดที่ผมว่าความไม่มีทนายคนไหนทำแบบนี้ งานของผมจึงค่อนข้างละเอียด)

เรื่องนี้น่าสนใจตรงที่จำเลยเอาปืนของพี่เขยไปยิงผู้เสียหายเพราะทะเลาะกันเรื่องเขตแดน แต่กระสุนไม่ลั่น ฝ่ายจำเลยมีแต่จำเลยกับภรรยา ส่วนฝ่ายผู้เสียหายมีลูก ภรรยา และเพื่อนบ้านเป็นประจักษ์พยาน หลังเกิดเหตุผู้เสียหายใช้ให้ลูกชายไปแจ้งความร้องทุกข์ในทันที มีข้อมูลเพิ่มเติมว่าปืนกระบอกนั้นเป็นของพี่เขยจำเลยและเป็นปืนที่มีทะเบียน ปืนของจำเลยซึ่งเคยเก็บไว้ในบ้านสูญหายและจำเลยเคยแจ้งความไว้ ผมเห็นช่องทางที่จะชนะคดีแล้ว

ผมถามค้านพยานโจทก์จนได้ความว่า เมื่อจำเลยเอาอาวุธปืนสั้นมายิงผู้เสียหายและกระสุนไม่ลั่น ผู้เสียหายใช้ให้ลูกชายไปแจ้งความ ลูกชายไปแจ้งความกับตำรวจว่าจำเลยมีปืน ไม่ได้แจ้งความว่าจำเลยยิงผู้เสียหายแล้วกระสุนไม่ลั่น ตรงนี้เป็นประเด็นสำคัญ รุ่งขึ้นอีกวันหนึ่งผู้เสียหายจึงไปแจ้งความเพิ่มเติมว่าจำเลยใช้อาวุธปืนยิงพยายามฆ่า ทำให้ศาลสงสัยว่าถ้าจำเลยยิงผู้เสียหายในวันเกิดเหตุจริง ทำไมลูกชายผู้เสียหายจึงไม่แจ้งความว่าจำเลยยิงพยายามฆ่าบิดา แถมยังมีเหตุที่ฝ่ายจำเลยก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไปทำไม และผมเอามานำสืบพยานฝ่ายจำเลยให้เป็นประโยชน์เสียอีก เหตุการณ์นั้นก็คือ จำเลยยิงทั้งหมด ๓ นัด (ปืนของกลางเป็นปืนลูกโม่ ๖ นัด) เมื่อจำเลยยิงตอนแรก จำเลยยิงขู่ขึ้นฟ้าเพราะฝ่ายผู้เสียหายมีมีดพร้าและขวานและมีหลายคน แต่พอยิงไป ๓ นัดแล้วเห็นผู้เสียหายยังบุกเข้ามาและเห็นจวนตัวจึงยิงใส่ผู้เสียหายแต่กระสุนไม่ลั่น คราวนี้ผู้เสียหายกับพวกก็เงื้อมีดพร้ากับขวานจะฟันจำเลย จำเลยจึงวิ่งหน้าตั้งไปบ้านกำนัน ก่อนถึงบ้านกำนันจำเลยเอากระสุนปืนที่ด้านออกสองนัดโยนข้างทาง ไปถึงบ้านกำนันปรากฏว่ากำนันออกไปธุระเหลือแต่เมียกำนันบอกให้รอและห้ามปรามฝ่ายผู้เสียหาย พอกำนันมาถึงจำเลยก็เทปลอกกระสุนปืนออกจากลูกโม่ยื่นให้กำนันเก็บไว้เป็นหลักฐาน ผมถามว่าเอาปลอกกระสุนขว้างทิ้งทำไม จำเลยบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน ฮา…แล้วถามว่าเอาปลอกกระสุนให้กำนันทำไม เขาก็ตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน ฮา…แต่ว่ากำนันน่าจะเป็นพยานให้ผมได้ว่าผมมีปลอกกระสุนสามปลอก…เออ…แต่จะสู้ว่ายังไงไม่รู้เหมือนกัน เวร…อิอิ

ผมสืบพยานจำเลยว่า พี่เขยของจำเลยมักจะพาลูกมาให้น้องสาวเลี้ยง ก่อนวันเกิดเหตุ ๑ วัน พี่เขยก็พาลูกมาฝากน้องสาว(ภรรยาจำเลย)เลี้ยงดู แต่น้องสาวมีธุระไปไร่ก็เลยนอนเล่นอยู่กับลูก เอาอาวุธปืนสั้นซึ่งก่อนหน้านั้น ๑ วันเอาไปยิงกระรอกเสีย ๑ นัด แล้วเอาปลอกกระสุนออก แล้วเอาปืนกระบอกนั้นไว้ใต้หมอนแล้วนอนเล่นกับลูกจนหลับไป จนกระทั่งตอนเย็นตื่นขึ้นมาก็ออกจากบ้านจำเลยไปโดยลืมอาวุธปืนเอาไว้

ตอนเช้าภรรยาจำเลยเก็บที่นอนพบปืนสั้นของพี่ชาย จึงให้จำเลยเก็บไว้ แต่เนื่องจากบ้านจำเลยเคยถูกงัดลักเอาอาวุธปืนไป ก็เลยต้องเอาอาวุธปืนดังกล่าวติดตัวไปในไร่ด้วย ไม่มีเจตนามีอาวุธปืนไว้ในครอบครอง ไม่มีเจตนาพาอาวุธปืนติดตัว จนกระทั่งเกิดเหตุ การยิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อป้องกันเหตุก็ไม่ได้เจตนาฆ่าใครเพราะถ้าเจตนาฆ่าผู้เสียหายก็ต้องตายหรือถูกกระสุนได้รับบาดเจ็บเพราะอยู่ในระยะที่ใกล้กันมาก และยิงเพียงสามนัด ประกอบกับกำนันมายืนยันว่าเมื่อกลับมาถึงบ้านจำเลยบอกว่าทะเลาะกันเรื่องเขตแดนและจำเลยเทปลอกกระสุนปืนส่งให้มีปลอกกระสุนปืนสามปลอกจริง ในข้อหาพยายามฆ่าศาลเห็นว่าพยานโจทก์มีพิรุธพยานจำเลยฟังได้ ยกฟ้อง แฮ่….

ประเด็นการมีอาวุธปืนไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาตได้ความว่าอาวุธปืนของจำเลยเคยหาย การที่พี่เขยจำเลยลืมอาวุธปืนเอาไว้และจำเลยเอาไปในไร่ก็หาได้หมายความว่าจำเลยจะมีเจตนาครอบครองอาวุธปืนดังกล่าวไม่เพราะมีเหตุการณ์ที่กระท่อมของจำเลยถูกงัดเอาอาวุธปืนไปครั้งหนึ่งแล้วตามสำเนาบันทึกประจำวัน จึงยกฟ้องในข้อหานี้ แต่ในข้อหาพาอาวุธปืนติดตัวนั้น การที่จำเลยพาอาวุธปืนติดตัวไปนอกเขตบ้านจำเลย จนกระทั่งไปทะเลาะวิวาทกับผู้เสียหายในไร่ ถือว่าจำเลยมีเจตนาพาอาวุธปืนติดตัวไปในเมือง หมู่บ้าน โดยไม่ได้รับอนุญาต จึงมีความผิด แต่เนื่องจากเป็นอาวุธปืนมีทะเบียน ศาลจึงลงโทษสถานเบาแค่โทษปรับ

คราวนี้ชื่อเสียงผมดังเป็นพลุแตก มีคดีตามมาอีกหลายเรื่องแต่นั่นเป็นเพียงผลงานส่วนหนึ่งในการเป็นทนายความและบางเรื่องแม้ชนะคดีแต่คุณธรรมในใจมันเตือนเราตลอดว่าถูกแล้วหรือ คุณกำลังสร้างความเป็นธรรมจริงหรือ ลูกความคุณรอดคุกแต่ผู้เสียหายเขาถูกปล้นฟรีหรือ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจแต่ยังเป็นทนายต่อเพราะยังไม่มีโอกาสสอบเข้ารับราชการเป็นอัยการหรือผู้พิพากษาเนื่องจากยังไม่ได้รับเนติบัณฑิต (ต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดแรง ฮ่าๆ คราวหน้าจะเล่าเรื่องฟัดกับอัยการ เอิ้กๆ)

« « Prev : เป็นทนายอย่างผม

Next : ผมว่าความแพ้…. » »