ลานบนเกาะ

ผมรู้สึกตัวเองว่าชักจะอ่อนล้าเพราะความชรามาเยือน ความคิดอ่านก็ไม่ค่อยปรู้ดปร้าดเหมือนเมื่อก่อน ตอนวันงานน้องเนติ์มีเฮียอุดม เพื่อนรุ่นพี่ที่รักผมมากมาจากกรุงเทพฯ หิ้วกระเป๋ามาด้วยผมถามว่าแล้วเฮียจะกลับวันไหน เฮียตอบว่ายังไม่รู้เหมือนกันยังไม่ได้ไฟล้ท์กลับ ไอ้เราก็คิดว่าเฮียคงจะไม่มีไฟล้ท์กลับเพราะงานเสร็จเที่ยง และมันเป็นวันหยุดปลายปีเที่ยวบินคงเต็ม ก็เลยขอร้องเพื่อนช่วยหาไฟล้ท์กลับให้หน่อย เพื่อนหาให้ได้เราก็สั่งออกตั๋วเลย ไม่ได้คิดสักนิดเดียวว่าเฮียตั้งใจจะมานอนภูเก็ตหรือเปล่า จนเฮียกลับไปสามสี่วันสมองมันก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้เกิดคำถามในใจว่าวันนั้นเราไม่ได้ถามเฮียสักคำว่าเฮียจะนอนภูเก็ตหรือเปล่าแต่เหมือนกับเราพยายามยัดเยียดให้เฮียกลับกรุงเทพฯ ทำไมเราคิดช้านัก (วะ) อิอิ นี่ก็ยังไม่ได้โทร.ไปขอโทษว่าคิดช้าไปหรือเปล่า อ่านต่อ »

เคยรู้สึกบ้างไหมครับว่าถ้าให้เขียนบทความอะไรสักอย่าง แต่เราไม่มีอารมณ์อยากเขียน มันก็เขียนยากเอาการอยู่นะ บางทีเขียนอยู่ดีๆเขียนได้ทุกวัน พอถึงจุดที่มันจะแป๊กมันก็แป๊กเอาเฉยๆเหมือนกัน ตัวผมเองก็เช่นกัน เขาให้เขียนบทความเกี่ยวกับโรงเรียนสตรีภูเก็ต มีเวลาให้เกือบเดือนเขียนไม่ออก ไม่รู้จะเขียนอะไร พอถึงวันจะเอาต้นฉบับมันก็ลื่นปรู๊ดปร๊าด แป๊บเดียวเสร็จ แถมคนอ่านยังบอกว่าอ่านแล้วรู้สึก..มองเห็นภาพ อ่านต่อ »

“ไม้เรียวหลวงตาปรารถนาให้ความฉลาด กินข้าวก้นบาตรก็อาจเป็นรัฐมนตรี
อย่าไปถือสา เมื่อตอนหลวงตาจู้จี้ เด็กวัดถมไปด้วยดี ด้วยบารมีหลวงตา

ไม้เรียวของครูให้ความรู้และความสามารถ มือครูสะอาดสร้างชาติให้สวยโสภา
ดุจโคมสวรรค์ส่องชีวิตอันเจิดจ้า ศิษย์ครูได้รู้วิชาด้วยความเมตตาของครู

ไม้เรียวอันน้อยเท่านั้น นายพลนายพันจึ่งมียศอันโก้หรู
จากตัว ก.ไก่ เรื่อยไปถึง เอ ไอ ยู พระคุณของครูยิ่งใหญ่ดุจดังแผ่นฟ้า

ไม้เรียวของครูให้ความรู้และความสามารถ มือครูสะอาดสร้างชาติให้พัฒนา
อย่าจมเรือน้อยที่คอยรับคนข้ามท่า ไม่มี ครูสอน ก.กา จะได้ปริญญาหรือไร”

ผมฟังเพลงนี้ครั้งแรกก็สะดุดหูและหัดร้องตามทันที และเมื่องานครบ ๘๐ ปี สตรีภูเก็ต ผมเป็นประธานจัดงานและร้องเพลงนี้บนเวที ครูชอบมาก

วันนี้เป็นวันครู เดี๋ยวจะไปร่วมงานวันครูและไปทานข้าวบ้านครู นึกถึงเพลงนี้ได้ ลองหาเพลงนี้มาฟังในอินเทอร์เน็ตไปเจอใยรายการดนตรีกวีศิลป์ แต่คนละเวอร์ชั่น เป็นวัยรุ่นร้องแถมเนื้อคล้ายกัน ไม่ได้อารมณ์เหมือนเพลงลูกทุ่งที่ผมเคยฟัง

ผมอาจไปกราบครูทุกท่านไม่ได้ แต่ขอให้ครูทุกท่านได้โปรดรับรู้ว่าศิษย์คนนี้ยังระลึกบุญคุณครูทุกท่าน ยังเคารพครูด้วยหัวใจ

นอกจากผมจะมีครูเก่าแล้ว ครูใหม่ที่ได้รู้จักเรียนรู้จากท่านผ่านบันทึกในที่นี้ก็เช่นกัน ผมได้ความรู้เพิ่มมากมายจากการเข้ามาอยู่ในเครือข่ายของที่นี่ ผมนับถือท่านเป็นครูของผมเช่นกัน ขอได้รับการคารวะในวันนี้ครูนี้ด้วยครับ

ผมเขียนบันทึกนี้เมื่อปี ๒๕๕๐ และได้ตั้งชื่อบันทึกว่า “เขียนให้ลูกเมื่อจะมีครอบครัว” โดยเก็บไว้ในเครื่องคอมพิวเตอร์ที่บ้านซึ่งใช้เป็นส่วนรวม เพราะน้องเนติ์เริ่มถามถึงเรื่องการสู่ขอและการแต่งงานกับน้องหนอม จึงตั้งใจว่าจะให้เนติ์เป็นของขวัญวันแต่งงานและเขียนยังไม่ทันจบดีก็ไปเจอบันทึกในเครื่องที่ร้านของน้องเนติ์ แสดงว่าน้องเนติ์เห็นก็เลยทำสำเนาไปอ่าน เลยเขียนคาไว้อยู่แค่นั้นแล้วไม่ได้เขียนต่อ เมื่อคืนนึกขึ้นได้ก็เลยเอามาเขียนให้จบ ความจริงตั้งใจจะผนวกบันทึกนี้กับบันทึกที่เขียนถึงน้องเนติ์ตั้งแต่แรกเกิดใน “บันทึกถึงลูกชาย” แล้วไล่เรียงมาให้เห็นว่าพ่อคนนี้ดูแลลูกอย่างไร จนกระทั่งถึงวันที่ลูกมีครอบครัว เอาไว้โอกาสเหมาะจะร้อยเรียงใหม่เป็นรูปเล่ม ดีไม่ดีจะพิมพ์ขาย แฮ่…. ผมว่าคนที่คิดจะมีครอบครัวก็น่าจะอ่านเอาไว้เป็นคู่มือในการดูแลครอบครัวให้ยั่งยืน ลองอ่านดูนะครับ… อ่านต่อ »

กลับมาที่งานครับ แขกทยอยเข้างานอย่างต่อเนื่องจนเริ่มจะรับแขกกันไม่ทัน ด้านนอกก็เริ่มหาที่จอดรถยาก แขกมาจากทั่วสารทิศ บางท่านไม่บอกมาล่วงหน้ามาถึงสนามบินไม่มีคนไปรับก็นั่งแทกซี่มาที่งาน บางท่านที่ประสานงานไว้ผมได้ส่งรถไปรับ เด็กๆก็ถูกต้อนไปอยู่ในห้องที่จัดไว้โดยเฉพาะ

อ่านต่อ »