ลานบนเกาะ

๑๘ตุลาคม ๒๕๔๗
ผมตื่นแต่เช้ามานั่งเขียนบันทึกนี้ นับว่าเป็นครั้งแรกที่เขียนบันทึกทุกวันถ่ายรูปทุกวัน เสียอย่างเดียวไม่ค่อยได้ภาพของเราอย่างที่เราต้องการเท่าไร วันนี้จะเป็นวันที่เราเดินทางไปหาแดน(Host Family ของลูกชาย)ที่มิสซูรี่ขับรถกันไป น่าจะสนุก เราไปรับรถที่สนามบินเป็นรถเอนกประสงค์ ๗ ที่นั่งยี่ห้อปอนเตี๊ยก ผมไม่เห็นที่บ้านเรา ในรถมีตัวบอกอุณหภูมินอกรถด้วย อ่านต่อ »

๑๖ ตุลาคม ๒๕๔๗
ตื่นเช้าขึ้นมาปรากฎว่าสาย เพราะนัดทานข้าวกับพรรคพวกไว้ว่า ๘.๐๐ น.แต่ตื่นก็ ๘.๒๒ น.แล้ว เช้านี้เราต้องไปวัดอลาสก้าญาณวราราม เพราะเราต้องกลับก่อนเลยรีบไปเปิดคลีนิคกฎหมายก่อน ปรากฎว่าอะไรจะปานนั้นได้เจอพี่ต้อย เจ้าของโรงแรมฮายาชิ ที่ภูเก็ต แต่ผมจำไม่ได้เพราะผอมลงเยอะ พี่ต้อยบอกว่าเป็นมะเร็งในลำไส้ และเป็นหนี้มากยกโรงแรมและที่ดินใช้หนี้ก็เลยมาอยู่อลาสก้ากับแม่ ส่วนลูกยังอยู่ที่ภูเก็ต เราเป็นลูกศิษย์วัด ๑ มื้อ ทำบุญถวายวัดกันพอสมควร คำว่าพอสมควรก็คือไม่ต่ำกว่า ๒,๐๐๐/คน ที่อลาสก้านี้รัฐบาลต้องการให้คนมาอยู่เยอะๆ ใครจะมาจากไหนก็รับทั้งนั้นแหละแถมสิ้นปีมีเงินผลกำไรจากกิจการของรัฐมาจ่ายเงินปันผลให้กับประชาชน ได้ทุกคน เจ้าอาวาสบอกว่าท่านก็ได้เงินปันผล ดีแฮะ ไปอยู่อลาสก้ากันไหม อิอิ อ่านต่อ »

ที่หน้าโรงแรมเป็นย่านการค้ามีคนเดินมาก รถก็มากมีทุกชนิดจะเอาเก๋งยาว ๔ ท่อนก็มีให้ดู รถไฟฟ้าที่เขาเรียกสตรีทคาร์ ก็มี สถานีจอดรถรางก็อยู่ใกล้ๆ ผมออกมายืนถ่ายรูปเสียหลายรูป
อ่านต่อ »

๑๑ ตุลาคม ๒๕๔๗
เมื่อคืนนี้หลับไปถึงตีสี่ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำแล้วนอนต่อตื่นแปดโมงเช้าพอดี ผมคิดว่าผมคงไม่งงกับเวลาอีกต่อไป เช้าตื่นขึ้นมาก็จัดการกับอาหารเข้าซึ่งก็มีไส้กรอก,แฮม,ขนมปัง เห็นผลไม้แปลกๆก็เลยจัดการซะ รู้สึกจะเป็นบลูเบอรี่กับราสเบอรี่ เปรี้ยวมั่งหวานมั่งไปตามเรื่่องอร่อยดี
อ่านต่อ »

เรานอนจนตี ๕ กว่าเริ่มมีเสียงประกาศแต่ฟังไม่ออก อิอิ จึงพากันลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ้ ล้างหน้าแปรงฟัน แล้วก็พากันลากกระเป๋ากองเบ้อเริ่ม เดินไปเดินมา กว่าจะหากาแฟกินก็เจ็ดโมงเช้า ไปฝากกระเป๋าเขาก็ไม่ยอมรับเพราะเต็มไปทั้งห้องไม่มีที่จะรับฝากได้ เขาบอกว่่าประมาณเที่ยงให้มาติดต่อใหม่ เดินออกมานอกสนามบิน เดินเข้าไปในอาคาร นั่งแกร่วอยู่จนเกือบ ๙ โมงเช้าเจอแอร์โฮสเตสสวมเสื้อสีเขียวอ่อนเสียงพูดไทย ก็เลยชวนคุยเผื่อจะได้รับการช่วยเหลืออะไรได้บ้าง ปรากฎว่าน้องๆใจดีมาก พอรู้ว่าเราเป็นคนไทยและผมหงอกเต็มกบาลท่าทางไม่ใช่เฒ่าหัวงูแล้ว และรู้ว่าเมื่อคืนต้องนอนกับพื้น น้องฝนก็เลยอุทิศห้องที่เขาจัดให้แอร์โฮสเตสพักให้พวกเราไปอาบน้ำกัน ขอบคุณจริงๆ วันนั้นเราได้รู้ว่า นางฟ้ามีจริง… อ่านต่อ »