ดองเขมรด้วยเกลือสยาม
เขมรไม่ใช่ขอม…หลักฐานด้านเกลือ
ผมได้เขียนบทความทำนองว่า ขอมคือสยาม และเขมรไม่ใช่ขอม ไว้มากหลายนับสิบตอนยาวๆ โดยได้อ้างหลักฐานและแนวคิดไว้พอควร ไม่ได้สักแต่เพียงโมเมเขียนเอามันแบบคลั่งเชื้อชาติ
วันนี้ (๖ มค. ๒๕๕๕) ผมขอเน้นย้ำเรื่อง เกลือ อีกเรื่องหนึ่ง เพราะสองสามวันที่ผ่านมานี้เพิ่งคิดปะติดปะต่อได้อีกนิดหน่อย
โจว ต้ากวน ทูตการค้าจีนที่นครวัด (คศ. 1296) เมื่อปลายรัชสมัยพระเจ้าชัยวรมัน ๙ ได้บันทึกไว้ว่า อาณาจักรขอมมีเทคโนโลยีผลิตเกลือจากน้ำทะเลโดยการใช้ความร้อน (อ้างอิง “A Record of Cambodia” Peter Harris, Silkworm book, 2007, isbn: 978 974 9511 244, chapt. 21, p.75)
การผลิตเกลือดังกล่าวนั้นผมเดาว่าก็คงใช้ความร้อนจากแสงอาทิตย์ในการทำนาเกลือแบบไทยเรานั่นเอง แต่…แต่ทำไม 600 ปีผ่านไป ชาวเขมรจึงผลิตเกลือไม่เป็น ??? ทั้งนี้เพราะมีหลักฐานระบุว่าต้องนำเข้าเกลือจากสยาม….ซึ่งเรื่องนี้ผมได้รับการบอกกล่าวเล่าขานยืนยันมาจากสองแหล่งโดยมิได้นัดหมาย
แหล่งแรกคือ จากชาวบ้านที่ อ.พิมาย จ.นครราชสีมา ที่เขาจะบริจาคเกวียนพิมายให้ผม เราคุยกันถึงอดีตของเกวียนเล่มนี้ (ซึ่งสวยงามมากๆ) ท่านเล่าว่าเกวียนนี้เป็นของปู่ของท่าน ปู่ท่านเล่าให้ท่านฟังว่าสมัยปู่ (คงประมาณพศ. ๒๔๖๐) กองคาราวานเกวียนจากพิมายได้บรรทุกเอาของไปขายเมืองเขมรซึ่งมีสินค้าสำคัญอยู่เพียงสองอย่างคือ ผ้าไหมและเกลือ ส่วนขากลับก็บรรทุกเอาปลาแห้งปลาเค็มกลับมาขายที่พิมาย
เรื่องนี้ตรงกับคำให้การของคุณแม่ผมทุกประการ คือท่านเล่าว่าสมัยท่านเป็นสาวรุ่นวัยกะเตาะ (ราวพศ. ๒๔๙๐) ท่านนั่งรถไฟจาก อ.วัฒนานคร จ.ปราจีนบุรี ไปซื้อปลาจาก อ. ศรีโลภณ (จ. พระตะบอง) เพื่อเอามาขาย (เขมรมีปลามาก ราคาถูกมาก) ท่านเห็นมีการบรรทุกเกลือใส่รถไฟไปขายทีเมืองเขมรมาก เพราะเขมรทำเกลือไม่เป็น ต้องซื้อจากสยามเท่านั้น
นี่แสดงว่าชาวเขมรสมัยนั้นคงไม่สามารถผลิตเกลือใช้เองได้ ซึ่งแปลกมาก เพราะขอมนครวัดเคยผลิตได้มานานแต่อดีต อีกทั้งประเทศเขมรก็ติดทะเลเป็นแนวยาวมาก ถ้าแขมรเป็นลูกหลานขอมก็ต้องย่อมผลิตเกลือเป็นสิ เพราะเกลือเป็นสิ่งสำคัญยิ่งต่อการดำรงชีวิต มีหรือที่พ่อแม่จะไม่ส่งผ่านความรู้อันสำคัญยิ่งนี้ไปสู่ลูกหลาน
นี่เป็นหลักฐานโดยอ้อมที่สำคัญที่สนับสนุนทฤษฎีที่ผมตั้งไว้ว่า เขมรมาไล่ฆ่าขอมออกไปหมด จนทำให้ขอมหนีมาอยู่ที่อยุธยา…แล้วหอบเอาเทคโนโลยีต่างๆไปด้วย รวมทั้งการทำเกลือ จึงส่งผลให้เขมรทำเกลือไม่เป็น
ทอผ้าก็ไม่เป็น นับเลขก็นับได้เพียงแค่เลขห้า…ดังนี้แล
….คนถางทาง (๖ มค. ๒๕๕๕)
« « Prev : ขับไปบ่นไป (๑..ความผิดใคร)
Next : วิธีขับรถให้ปลอดภัย » »
2 ความคิดเห็น
อิอิอิ แล้วตลาดโรงเกลือ ตลาดการค้าชายแดนไทย-เขมร มีประวัติมั้ยคะ และเกลือจากไทยที่ไปเขมรเป็นเกลือจากไหน อีสานหรือชลบุรี ระยอง ตราด
ตลาดโรงเกลือ ก็ใช่เลยครับ เป็นอีกหลักฐาน (เอ๊ะ..ผมลืมเรื่องนี้ไปได้ไง)
แม่ผมเล่าประวัติให้ฟังว่า หมู่ทอง (นามสมมติ..) แห่งอ.วัฒนานคร จ.ปราจีนฯ เป็นผู้สร้างโรงเกลือ เพื่อเอาเกลือใส่ถุงไปวางขายไว้ที่นั่น พวกเขมรจะมาซื้อเอาไปทำปลาเค็ม (ที่จับได้จากทะเลสาปเขมร) ต่อมาหมู่ทองก็พัฒนาต่อยอดเอาถุงเฮโรอินปนเข้าไปขายด้วย โดยมีลุงหนาม (ญาติห่างๆของผมเอง) ไปซื้อมาจากทางเหนือ …ทำให้ทั้งหมู่ทองและลุงหนาม ร่ำรวยรวดเร็วผิดปกติ แต่ความเจริญของท่านทั้งสองก็ไม่ยั่งยืน
วันนี้ตลาดโรงเกลือเป็นกิจการของญาติสนิทผมเอง แต่ผมไปเที่ยวทีไรก็ไม่เคยใช้สิทธิญาติสนิทเลย หาที่จอดรถก็แสนลำบาก ร้อนก็แสนร้อน คราวก่อนไปซื้อกางเกงมาได้สองตัว ตัวละ 99 บาท เพิ่งใส่ไปเที่ยวหนองบัวลำภูมาเมื่อสองวันก่อน (ตอนแรกว่าจะไปแม่ฮ่องสอน แต่ไปได้แต่เพียงตาก แล้ววกกลับไปเพชรบูรณ์ หนองบัวลำภูในที่สุด) …นกขมิ้นเหลืองแก่ ก็แบบนี้แหละ อิอิ