คนถางทาง

ศาสนาที่มีพระเจ้านั้นเป้าหมายสูงสุดคือเข้าถึงพระเจ้า ส่วนเราชาวพุทธเป้าหมายสูงสุดคือ อนัตตา  ซึ่งหมายถึงอะไรก็อธิบายแสนยาก จนกระทั่งท่านพุทธทาสภิกขุทำของยากที่สุดให้เป็นของง่ายที่สุด  เช่น ความว่าง จิตว่าง หมดตัวกู-ของกู, ธรรมทั้งหลายไม่ควรยึดมั่นถือมั่น …. พระคัมภีร์ 84,000 ธรรมขันธ์สรุปมาได้เพียงคำเดียวเท่านี้

ท่านพุทธทาสสอนต่อว่า อนัตตานั้นไม่ใช่ไม่มีอะไรนะ มันมี…แต่มีแบบไม่มี ..เรื่องนี้ตรงกับคำอธิบายของท่านดาไลละมะแห่งธิเบต ที่ว่าอนัตตานั้นอุปมาได้กับเลขศูนย์  มันไม่มีค่าตัวเลข แต่มันมีอยู่นะ และก็เป็นศูนย์กลางแห่งตัวเลขทั้งหลาย ถ้าไม่มีเลขศูนย์เป็นจุดอ้างอิงเสียแล้ว เลขทั้งหลาย ทั้งเลขบวกเลขลบ จะหมดความหมายทันที  ..โอ ปัญญาท่านช่างคิดอุปมาได้ลึกล้ำปานนั้น

วิธีตามหาอนัตตามีหลากหลาย วิธีเร่งรัดวิธีหนึ่งที่นิยมทำกันคือ การทำวิปัสสนา  ซึ่งมีหลายรูปแบบ วิธีอานาปานสติ (เพ่งลมหายใจ) เป็นวิธีที่พพจ. ทรงสรรเสริญมากที่สุด

หลวงพ่อทิวา ท่านสอนให้เพ่งลม แยกธาตุดินน้ำลมไฟ ให้ดี จะมีปัญญาญาณเกิดสักวัน

ท่านพุทธทาสสอนว่า ปัญญาที่จะมองเห็นอนัตตานั้น เราทุกคนมีเท่ากันหมด เพียงแต่มันถูกปิดบังไว้ด้วยกิเลส บางบ้างหนาบ้างสุดแล้วแต่ละคน  ดังนั้นถ้าเราหมั่นปฏิบัติวิปัสสนาขัดเกลากิเลสไปวันละนิด สักวันหนึ่งกิเลสหมด ปัญญาก็จะเจิดจ้า มองเห็นอนัตตาได้เอง  เรียกว่า ดวงตาเห็นธรรม

การทำวิปัสสนาที่ครบถ้วนนั้นต้องทำทั้งในรูปแบบและนอกรูปแบบ  นอกรูปแบบคือทำวิปัสสนาในทุกอิริยาบถ เช่น ทำงานทั้งวัน นั่งอึ  กินข้าว อ่านหนังสือพิมพ์  เล่นเน็ต เหล่านี้ทำวิปัสสนาได้เสมอ (แม้แต่กินเหล้า เข้าซ่องก็ทำได้นะ อย่าหาว่าล้อเล่น)  ส่วนในรูปแบบคือติวเข้ม นั่งสมาธิ เดินจงกรม เป็นต้น

ทำวิปัสสนาในขณะทำงานคือมีสติ กำหนดรู้อิริยาบถ และหรือ รู้เวทนาอารมณ์ที่กระทบจิต แล้วพิจารณาปรุงแต่งให้เกิดแต่สิ่งดีๆ พยายามตัดตัณหาที่จะเกิดตามมาจากอารมณ์ คือ รัก โลภ โกรธ หลง 

การประคองจิตให้อยู่ในวิธีแห่งวิปัสสนานั้นยากยิ่งในสังคมไทยวันนี้ เพราะเรามักนิยมสุงสิง คลุกคลีหมู่คณะ หยอกล้อกัน  จิตวิปัสสนาที่ได้สร้างสมไว้จะตกได้ง่ายจากการนี้

 ส่วนพวกฝรั่งนั้นวิถีชีวิตพวกเขาที่ไม่ค่อยสุงสิง คลุกคลี หยอกล้อ ว่าไปแล้วเหมาะแก่วิถีแห่งวิปัสสนามากทีเดียว

…คนถกธรรม (๔ สค. ๕๔)

« « Prev : ปฏิบัติธรรม ๑๑…จะบรรลุธรรมต้องฟันฉับที่ the weakest link ของห่วงโซ่ปฏิจจสมุปบาท

Next : ปฏิบัติธรรม ๑๓….จงค้นแล้วท่านจะพ้น (ทุกข์) » »