คนถางทาง

สำหรับนักปฏิบัติธรรมนั้น นั่งสมาธินานๆแล้วมันเมื่อย เหน็บชา หรือ เบื่อ จิตตก  ก็อาจเปลี่ยนอิริยาบถ มาเดินสมาธิบ้างก็ได้  

ถ้าทำอย่างเป็นทางการก็เรียกว่าเดินจงกรม (ไม่รู้ว่ารากศัพท์มายังไงเหมือนกัน) เป็นการเดินกลับไปกลับมา ระยะทางยาวประมาณ 10 เมตร (จริงๆ มีกำหนดว่ายาวเท่าไรอย่างเป็นทางการแต่จำไม่ได้แล้ว)

วิธีเดินก็คือถอดรองเท้า มือประสานกันไว้ที่หน้าท้อง ตามองพื้นห่างจากปลายเท้าสักสองสามเมตร เดินไปสุดทาง เดินกลับ วนเวียนซ้ำอยู่แบบนี้ จะเรียกว่าเป็น พลสมาธิก็ได้ (dynamic meditation)

การเดินก็มีกันหลายรูปแบบ บางวิธีให้เดินช้ามาก  บางวิธีให้เดินช้า   บ้างให้เดินเร็วแบบเดินถนนธรรมดา

การเดินแบบช้ามากมักมาพร้อมกับสมาธิวิธี “ยุบหนอ พองหนอ”  พอเดินไปก็บริกรรม ยกหนอ ย่างหนอ เหยียบหนอ

ส่วนผมไม่มีครู (ก็ดีไปอย่าง) จึงคิดวิธีเอาเอง (my way ..แบบฉัน) เป็นวิธีแบบเดินช้า (แต่ไม่ช้ามาก)  พอส้นเท้าจรดพื้น บริกรรมว่า  ”เกิดขึ้น”   พอลงเต็มฝ่าเท้า ก็บริกรรมว่า “ตั้งอยู่”  พอยกเท้าขึ้นตอนปลายนิ้วจะยกพ้นพื้น บริกรรมว่า “ดับไป”

 …เท้าซ้ายบริกรรม ..เท้าขวาบริกรรม…ทำไปเรื่อยๆ

เห็นว่า ทำแบบนี้จะเป็นการทำสมาธิและวิปัสสนาอ่อนๆพร้อมกันไป ที่ว่าเกิดขึ้นนั้นคือ เวทนา เกิด (เวทนา แปลว่าการรับรู้อารมณ์ ในที่นี้คืออารมณ์ที่เกิดจากการที่เท้าสัมผัสพื้นนั่นเอง เป็นอารมณ์กลางๆ ที่เรียกว่าอทุกขมสุข คือ ไม่ทุกข์ไม่สุข)  ตั้งอยู่ ก็เวทนาตั้งอยู่ ดับไป ก็เวทนาดับไป เพราะเท้าไม่สัมผัสแล้ว ก็ไม่มีเวทนา

พอเอนดอร์ฟินหลั่ง จะมีความสุขจากการเดิน จนลืมวันเวลาไปก็มี เหมือนนักกรีฑาลู่ วันไหนไม่ได้ออกมาวิ่งซ้อมก็หงุดหงิด มันเหมือนกับการขาดอะไรไปสักอย่าง ..อันนี้เรียกว่า วิปัสสนูกิเลส (กิเลสจากการทำวิปัสสนา)  ความจริงแล้วไม่น่าเรียกชื่อนี้ ควรเรียกว่า “สมถะกิเลส” เสียมากกว่า เพราะการทำวิปัสสนานั้นเป็นการฝึกปัญญาไม่น่ามีกิเลสนี้ แต่การฝึกสมถะ (เอาแต่สติ ความสงบ ไม่ฝึกปัญญา) มักจะเกิดความสุขประหลาดเหล่านี้

…คนถามธรรม (๓ สค. ๕๔)

« « Prev : ปฏิบัติธรรม ๙…กลเม็ดเพื่อทำสมาธิให้ได้ผลเร็ว

Next : ปฏิบัติธรรม ๑๑…จะบรรลุธรรมต้องฟันฉับที่ the weakest link ของห่วงโซ่ปฏิจจสมุปบาท » »