คนถางทาง

สิ่งหนึ่งที่ผมได้ยินจนจะอาเจียรแล้วคือ ที่ว่า “ระบอบประชาธิปไตยที่ดีนั้นภาคประชาชนต้องเข้มแข็ง” (ส่วนใหญ่มาจากปากของนักวิชาการด้านรัฐศาสตร์)

ซึ่งหมายความว่า ประชาชนตาดำๆ ทำมาหากินหลังขดหลังแข็ง เพื่อหาภาษีมาบำรุงประเทศ เวลาพักผ่อนก็ไม่ค่อยมีกะเขา ยังไม่พอ ยังต้องมาออกแรงเย้วๆ อยู่ริมถนนรนแคม หามรุ่งหามค่ำ ปวดขี้ ปวดเยี่ยว ปวดตด หลบแก๊สน้ำตา กระสุนยาง (และจริง) ของตำรวจปราบจลาจล  เพื่อทำงานภาคประชาชน เพื่อคานอำนาจกับรัฐบาลชั่วๆอีก อย่างนั้นหรือ

ทำไม…เราไม่ยอมเหนื่อย (และฉลาด) เสียครั้งเดียว เพื่อสร้างระบอบประชาธิปไตยที่ประกันได้ว่า จะได้คนเก่งคนดีมีคุณธรรม ขึ้นไปบริหารบ้านเมืองเสียแต่แรก จะได้ไม่ต้องมางี่เง่า เหนื่อยหน่าย เสี่ยงภัย ทำการเมืองภาคประชาชน ให้ยุ่งยาก

ที่ผ่านมาผมได้พยายามคิดค้น ประชาธิปไตยทางเลือก ที่ยังคงเป็นปชต. เต็มรูป และประกันได้ว่าจะได้คนเก่งที่สุด ดีทีสุด เข้าไปบริหารประเทศ ไม่มีธุรกิจการเมือง ไม่มีการซื้อเสียง ซึ่งผมได้นำเสนอแบบย่นย่อไว้ไว้บ้างแล้ว เพียงแต่ว่ามันคิดโดยคนไทยโนเนมแบบผม ไม่ได้ตามก้นฝรั่ง มันคงเป็นไปได้ยากที่จะเกิดขึ้นได้จริงในสังคมไทย

ช่วง คมช ครองอำนาจ ผมส่งอีเมล์ข้อเสนอปชต.ทางเลือกไปถึงผู้มีอำนาจและมีปัญญาหลายคน (ไม่รู้ถึงมือพวกท่านมากน้อยเพียงใด)  ในช่วงแรกๆ ได้ยินว่ามีการพูดถึง นายกคนนอก ตามแนวทางที่ผมเสนออยู่เหมือนกัน แต่พอพูดออกมาประดา “นักวิชาเกิน” ก็ค้านกันยกใหญ่ คงเป็นเพราะว่า มันแหวกแนวคิดฝรั่ง ที่พวกท่านบูชากันหนักหนา ซึ่งแน่นอนประดานักธุรกิจการเมืองก็ช่วยเสริมกันใหญ่ เพราะถ้านายกคนนอกเมือไร “พวกมัน” ก็หมดทางหากินกับธุรกิจการเมืองเมื่อนั้น

ใครจะว่าผมเต่าล้านปีก็ยอม แต่ใจผมอยากให้เกิดการปฏิวัติอีกสักครั้ง แล้ว เอ้า…จะว่ายกหางตัวเองก็ยอม  เอาผมไปเป็นประธานร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ดูที ผมรับรองว่าจะสร้างระบอบประชาธิปไตยภูมิปัญญาไทยแบบใหม่ แบบที่ภาคประชาชนหมดห่วง นอนคลุมโปงอยู่กับบ้านได้เลย ไม่เชื่อลองดู

..สองเกิด ใจเต็ม (๒๕๕๑)

« « Prev : ด้นไปในแผ่นดิน (๑)…ผักไทยที่หายไป

Next : ด้นไปในแผ่นดิน (๒)…ปลาน้ำมูนหลากหลายกว่าน้ำโขง » »