คนถางทาง

ความสะอาด

 

สิ่งเหล่านี้ท่านเห็นกันจนชินแล้วใช่ไหม

 

 

แม่ค้าหยิบปลายหลอดดูดส่งให้ท่านเมื่อซื้อน้ำดื่ม

แม่ค้าหยิบผ้าดำๆชื้นๆมาเช็ดโต๊ะก่อนที่จะหยิบเส้นก๋วยเตี๋ยวทำให้ท่านกิน

แม่ค้า(สะเออะ)ใส่ผ้ากันเปื้อนที่แสนโสโครก

แม่ค่าหยิบแบ้งค์เก่าๆทอนเงินแล้วก็มาหยิบอาหารส่งให้ลูกค้าต่อ

คนซื้อโรตีโยนเงินสกปรกขี้มือลงบนพื้นฟาดโรตี หรือ ถาดวางกล้วยแขก

เถ่าชิ้วเล็บมือดำปี๋ ผัดราดหน้าไปพลางสูบบุหรี่ไปพลาง แถมแคะขี้เล็บให้ดูต่อหน้า

คนเสิรฟจุ่มนิ้วลงในข้าว กับข้าว น้ำแกงที่นำมาเสิรฟ

คนเสิรฟเกาขี้กลากไปพลางเสิรฟไปพลาง

ทุกคน(รวมทั้งเถ่าชิ้วและคนเสิรฟ)ต้องจับขันราดน้ำ กลอนห้องน้ำอันเหม็น เพื่อกลับมาทำงานต่อไป

เสริฟแก้วน้ำใช้นิ้วคีบแก้วส่งให้แขก

หมาเกาสีข้างตนเองในร้าน (หากส่องดูด้วยแว่นขยายจะเห็นขนและแบคทีเรียปลิวว่อนมาลงอาหารของท่านด้วย)

เอาลูกแดงมาเลี้ยงบนโต๊ะขายอาหาร มันขี้มันเยี่ยวลงไปกี่ครั้งก็ไม่รู้

แม่ค้าทุเรียนเอามือกดเนื้อทุเรียนให้ดูว่าแข็งดีนะ

ฯลฯ

 

 

ต่อหน้ายังขนาดนี้แล้วลับหลังจะขนาดไหนหนอ

ไม่รู้แอบถุยน้ำลายลงอาหารเราหรือเปล่า

ที่ชอบไปดุด่าว่ามันเรื่องความสะอาด

 

ถนนหนทางในเมืองไทยเต็มไปด้วยฝุ่น

ไหล่ทางและหน้าร้านรวงเป็นดินลูกรังไร้ระเบียบตลอดแนว

หน้าแล้งก็เป็นฝุ่นตลบทั้งวันจากการที่รถวิ่งผ่าน

ส่งฝุ่นเข้าร้านและเข้าปอดคนอยู่อาศัยและร้านอาหารข้างทาง

ก็เห็นคนไทยทนอยู่กันได้ชั่วนาตาปี

เจ้าหน้าที่รัฐ เทศบาล ผังเมือง ก็ไม่ว่าอะไร

 ช่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันดีแท้

 

 

ส่วนหน้าฝน ก็กลายเป็นแอ่งน้ำเฉอะแฉะน่าอุจจาดลูกตา

เป็นอย่างนี้ทั่วประเทศไทย ไม่เว้นแม้เมืองท่องเที่ยวระดับโลกอย่างพัทยา

อะเมซซิ่งจริงๆแดนดินถิ่นไตแลนด์

 

ถนนตามหัวเมืองก็เต็มไปด้วยฝุ่น

ที่รถวิ่งแล้วนำมาพัดกองสะสมไว้ตามขอบรอยต่อกับฟุตบาท

ไม่เคยมีการกวาดแม้แต่ครั้งเดียว

ถนนลึกในตัวเมือง ตอนแรกสร้างเป็นสองเลน

หนึ่งปีผ่านไปเหลือเลนเดียว เพราะพุ่มไม้งอกออกมาคลุมทาง

ไม่มีใครมาตัดออก เออแปลกดี…ขับรถต้องระวังไม้มันขีดข่วนรถ

เป็นยังงี้ทั่วเมืองไทย

 

โรงมันสำปะหลังส่งกลิ่นเหม็นแรมปี ก็ไม่มีใครว่า

ขยะก็มีอยู่ทั่วถิ่นท่องเที่ยว ไปครั้งเดียวก็แสนเข็ด

เที่ยวเมืองนอกสบายใจกว่า เสียเงินให้คนต่างชาติก็ต้องทำใจบ้าง

แลกกับความที่ไม่ต้องหงุดหงิดจาก”การเห็นสิ่งโสโครกในเมืองไทย”

 

เมืองไทยนี้ดี มีเสรีภาพในการแสดงออก

สองข้างทางถนนเต็มไปด้วยนานาสถาปัตยกรรม

ใครใคร่สร้างคอนโด…สร้าง สร้างสลัม…สร้าง สร้างช้างสร้างม้า…สร้าง

 

ในน้ำมีพิษมล ข้างถนนมีสารพัดสารเพเหระ

มันช่างสร้างขึ้นได้ทุกขนาดและสีสรร ดูไม่จืดตาเลย

นอกจากนั้นยังเอาขยะมากอง รถเก่า เศษเหล็ก โฮ่ย…เหนื่อย

คนไทยดูจะบอดไบ้กับศิลปสาธารณกันเสียจริงๆ

 

ไหล่ถนนก็เต็มไปด้วยรถเข็น หาบเร่ นานาชนิด

ขายอาหารปนฝุ่นและสารพิษ กีดขวางการจราจร

ว่ากันให้นัวเนียไปหมด

ว่างๆลูกค้าแม่ค้าก็ด่ากันด้วยภาษาของพวกเขา

เอากันเข้าไป

 

ไม้เว้นแม้แต่โรงหมอ ที่ร่ำเรียนกันมาด้านสาธารณสุข

มักง่ายใช้ช้อนกดลิ้นคนไข้อันเดียวกันอยู่นั่นแหละ

หมอฟันก็ให้คนไข้ใช้แก้วน้ำใบเดียวกันตลอด

โรงเรียนก็ให้เด็กกินน้ำแก้วเดียวกันทั้งโรง

อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

เมือไรคนไทยจะมีสำนึกด้านความสะอาดกับเขาหนอ

อย่างน้อยรัฐควรรณณรงค์ผ่านจอทีวีให้หนักหน่วงเป็นเวลานาน 10 ปี

เสริมหลักสูตรในโรงเรียน

 

ส่งอาสาสมัครออกสอนร้านค้า

“อาหารสะอาดรสชาติอร่อย”

เห็นป้านนี้ติดที่ไร อดคิดไม่ได้ว่า

คำนิยามของความสะอาดคืออะไรแน่

เพราะแม้แต่ป้ายที่ติดก็ยังสกปรกจนหยากไย่เกาะดำคร่า

แล้วอาหารที่ป้ายมันรับรองจะสะอาดได้กระนั้นหรือ

 

ยุโรปอเมริกา ญี่ปุ่นแสนสะอาดกว่าเรามาก

ประเทศเจริญย่อมสะอาด

หรือว่าความสะอาดทำให้เกิดความเจริญ

พวกโน้นทำได้แค่สะอาดกาย

แต่ไทยเราต้องทำให้สะอาดได้ทั้งกายและใจ

 

ถึงว้นนี้โหวตโนมันเลย ดีกว่า

ปล่อยพวกนี้ทำร้ายประเทศเรามานานแล้ว

 

…คนถางทาง

« « Prev : คนรุ่นใหม่ …น้ำเน่าในขวดใหม่

Next : ทำไมฝรั่งเจริญกว่าไทย (๑๖) (สำนึกในหน้าที่) » »