คนถางทาง

สมองแห่งมลัยชาติไทยฤาเสื่อมถอย

วันนี้..มลัยไทยกำลังเสนอตัวเข้าไปช่วยปฏิรูปประเทศไทย [ผมขอเรียก “มหาวิทยาลัย” ว่า “มลัย” เพื่อความประหยัดและพอเพียง] ผมจึงใคร่ขอเสนอแนวคิดมาร่วมสนุกในรายการนี้ด้วย :

1) ก่อนที่มลัยจะทำอะไรก็ตาม (โดยเฉพาะปฏิรูปประเทศ..ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่มาก) ก่อนอื่นต้องมีความเข้าใจให้ถูกต้องเสียก่อน (สัมมาทิฐิ) ไม่เช่นนั้นแล้ว สิ่งที่จะทำตามมามันจะเฉโกไปหมด …ถ้าเช่นนั้นแล้วอย่าทำเสียเลยจะดีกว่า ..เพราะอาจเสี่ยงต่อการถูกพวกม็อบเขาเอาไปก่นด่ากลางเวทีริมถนนให้เสียหน้าเปล่าๆปลี้ๆ
2) มลัยไทยรู้บ้างไหมว่าปัญหาสำคัญที่สุดของประเทศไทยเราขณะนี้คือ การไม่พึ่งตนเอง (อัตตาหิ อัตโนนาโถ) แต่ไปพึ่งแต่ต่างชาติ ทั้งด้านการลงทุน เทคโนโลยี และ วิชาการ..แม้แต่อ่านหลักศิลาจารึกที่เป็นภาษาท้องถิ่นโบราณ ยังต้องจ้างฝรั่งมาอ่านให้
3) ก่อนที่จะไปช่วยปฏิรูปประเทศ มลัยจะต้องปฏิรูปตนเองเสียก่อน ไม่งั้นจะกลายเป็น เตี้ยอุ้มค่อม
4) 100 กว่าปีที่ผ่านมาประเทศเสียเงินไปเท่าไร ส่งคนหัวกะทิไปเรียนนอกเพื่อหวังให้กลับมาเป็นเสาหลักเพื่อกอบกู้ประเทศให้เท่าเทียมอารยะ แต่วันนี้ช่องว่างระหว่างไทยและเทศที่ไม่กว้างนักในอดีตกลับยิ่งกว้างมากว่าเดิมร้อยเท่า เพราะนักวิชาการในมลัยไทยไม่ทำหน้าที่อันชอบมานานแล้ว เสวยสุขบนหอคอยงาช้างมาจนอ้วนพี จนตีกอล์ฟกับขุนทหารและนักการเมืองก็มาก ส่วนวิชาการก็เอาง่ายเข้าว่า ลอกฝรั่งมาหากินกันริมหลุมกอล์ฟนั่นเอง
5) ระหว่าง 100 ปีนั้น ญี่ปุ่น ไต้หวัน เกาหลี สิงคโปร์ บราซิล มาเลย์ เขาไปกันถึงไหน บัดนี้ เวียตนาม อินโด ก็กำลังไล่กวด รวมถึง ภูฐาณ ที่มาแรงด้านจิตวิญญาณทั้งที่ก็ทฤษฎีพุทธเดิมๆที่เรารู้จักกันดีมานาน
6) ก่อนจะหาญไปช่วยประเทศปฏิรูป มลัยไทยต้องปฏิรูปตนเองเสียก่อนด้วยการรู้จัก “คิดเองทำเอง” ได้เสียทีแล้ว แทนการลอกเอาแต่ทฤษฎีฝรั่งมาใช้อย่างไม่ลืมหูตา อย่างน้อยต้องปรับทฤษฎีเขาให้สอดคล้องกับบริบทประเทศไทยเสียก่อน ตั้งแต่ระบบเศรษฐกิจ การศึกษา การเมือง ยันการใส่ปุ๋ย ยาฆ่าแมลง รวมถึงความมี “เสรีภาพ” (อย่าเห่อเสรีภาพจนเกินไปตามแนวคิดฝรั่งที่ไปลอกเขามา) โดยเฉพาะที่อ้างกันนักหนาว่า “เสรีภาพทางวิชาการ” ทั้งที่เป็นทาสวิชาการฝรั่งมานานกว่า 100 ปี บัดนี้น่าจะถึงเวลาประกาศอิสรเสรีภาพทางวิชาการได้แล้ว
7) ตีนต้องติดดิน ต้องตระหนักว่าขณะนี้ประเทศไทยเรายังจนอยู่มาก นักวิชาการไทยเคยรู้กันบ้างไหมว่าคนไทย 60 ล้านคนมีส่วนแบ่งรายได้ประชาชาติเพียงไม่ถึง 5% ของรายได้มวลรวมประชาชาติ เพราะแม้รัฐบาลไทยยังไม่รู้เลย ผมกล้าท้า และที่ไม่รู้ก็เพราะนักวิชาการไม่คิดค้นวิจัยให้รู้จักตนเองนั่นเอง ….ที่เราไม่รู้เพราะเรารู้จัก “เมืองนอก” ดีกว่า “บ้านนอก” เราเสียอีก เนื่องเพราะนักวิชาการจำนวนมากเดินทางไป เมืองนอก มากกว่าไป บ้านนอก จึงไม่รู้ไม่เห็นเลยว่าชาวบ้านนอกส่วนใหญ่ ยังหุงหาอาหารด้วยฟืน (เพราะไม่มีเงินซื้อถ่าน ..อย่าว่าแต่แก๊ส)
อจ. และผู้บริหารมลัยไทยจำนวนหนึ่งมีมันสมองดีพอใช้ แต่จิตวิญญาณไม่ค่อยดีนัก เพราะมัวแต่ไปคิดทำอะไรที่เลิศลอยเกินกว่าที่จะนำมาใช้ประโยชน์ได้ทันกาลต่อสังคมไทย หรืออีกนัยหนึ่งไปทำงานรับใช้สังคมฝรั่งเสียจนลืมนึกถึงสังคมตนเอง เห่อเหิมไปตามกระแส “ชนชั้นสูง” ในโลก แถมยังไปเหนี่ยวนำให้นักการเมืองขี้เห่อ โยนเงินมาให้ถลุงกันเพลินมืออีกด้วย ด้วยการขู่ทางวิชาการว่าถ้าไม่ทำแบบนั้นชาติไทยจะขายขี้หน้าชาวโลกเขา เพราะไม่มีผลงานตีพิมพ์ ดังนั้นมลัยควรต้องสังวรณ์และปรับทัศนคติเสียใหม่ ว่าควรยอม “ขายหน้าเพื่อเอาผ้ารอด” ไว้ก่อน อย่ามัวแต่หน้าบางจนคิดแต่ “ขายผ้าเอาหน้ารอด” กันมานานแล้ว สักวันจะไม่มีผ้าใส่ ต้องลอยหน้าขาวๆไปขายตัวให้ต่างชาติแบบถูกๆ (วันนี้ก็ทำแบบนี้อยู่แล้วด้วย)
9) ถ้าหน้าบางจริง ต้องอาย ต้องเลิกทำตัวเป็น “ขอทานทางวิชาการ” เสียที ที่เดินถือกะลาไปขอวิชาเขาทั่วโลก ต้องหันมาผลิตความรู้ใช้เองในประเทศ ให้สอดคล้องกับบริบทของตัวเองให้มากที่สุด พอลืมตาอ้าปากแล้ว ค่อยคิดหาทางทำอะไรเล่นสนุกๆบ้าง อย่างนี้ก็พอไหว
10) อย่าหาว่ายกหางตัวเองเลย แต่ขอยกตัวอย่างสักหน่อย ว่าตัวข้าพเจ้าเองก็เคยทำงานอยู่กับองค์การวิจัยอวกาศในมหาประเทศตะวันตกมาประมาณ 11 ปี โดยทำงานวิจัยเพื่อหาทางออกแบบระบบการเผาไหม้ในเครื่องยนต์ยานอวกาศแบบใหม่ด้วยการจำลองระบบการไหลและการเผาไหม้ด้วยวิธีการทางคอมพิวเตอร์ ที่ต้องมีคณิตศาสตร์ยึกยือเต็มกระดาน ตามมาด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์หลายหมื่นบรรทัด แต่ละปีผมต้องใช้งบวิจัยประมาณ 3-5 ร้อยล้านบาท เป็นค่าเวลาคอมพิวเตอร์ …. แต่พอกลับมาเมืองไทยผมก็ทิ้งงานวิจัยพวกนั้นหมดสิ้น ทั้งที่จะทำต่อก็คงหลอกขอเงินรัฐบาลไทยได้มหาศาล (เพียงอ้างว่าจะตีพิมพ์ได้ในวารสารต่างประเทศก็ได้เงินแล้ว) แต่ผมหันมาทำงานวิจัยที่”ตีนติดดิน” ที่เห็นว่าเหมาะสมกับบริบทประเทศไทย (และบริบทโลกด้วย) หลายโครงการ เช่น
10.1 เตาถ่านหุงต้ม: ทำอยู่นานสิบปี ได้พัฒนาเตาถ่านจากประสิทธิเภาพเดิม 20% ขึ้นได้ถึง 55% ซึ่งหมายความว่าถ้านำเตานี้ไปใช้ทั้งประเทศจะช่วยประเทศประหยัดเงินค่าพลังงานได้ถึงปีละประมาณ 2 หมื่นล้านบาท และช่วยลดการตัดไม้ทำลายป่าอีกปีละประมาณ 1 ล้านไร่ (แล้วถ้าเอาไปใช้ทั่วโลกล่ะ ?) ….ปล..เตานี้ราคา 200 บาท ถ้ามลัยไทยลงขันกันซื้อแจกปชช. 5 ล้านครัวเรือนจะใช้เงินประมาณ 1000 พันล้านบาทเท่านั้นเอง หรือประมาณงบเดินทางดูงานตปท. ของผู้บริหารมลัยไทยในแต่ละปี !!!
10.2 เครื่องอบแห้งข้าวเปลือก: ทำอยู่นานสิบปี ได้พัฒนาเครื่องอบแห้งที่ราคาถูกมาก รวดเร็วกว่าปกติ 5 เท่า ลดการใช้พลังงาน 5 เท่า ซึ่งหมายความว่าถ้านำไปใช้ทั้งประเทศจะทำให้ชาวนาไทยมีรายได้มากขึ้น 25% ทันที (คิดเป็นเงินหลายหมื่นล้านบาท) (อย่างนี้จะช่วยลดความเหลื่อมล้ำได้มากทีเดียว เป็นการปฏิรูปประเทศทางหนึ่ง)
10.3 เครื่องอบแห้งเอนกประสงค์พลังแสงแดด (เช่นพริก กล้วย ผลไม้ มันเส้น) : ที่อบแห้งได้เร็วกว่าวิธีของชาวบ้าน 4 เท่า ซึ่งถ้านำไปใช้ก็จะช่วยเศรษฐกิจและคุณภาพชีวิตชาวชนบทได้มาก แถมผู้บริโภคทั้งประเทศจะได้ทานอาหารที่สะอาดขึ้นเพราะไม่มีฝุ่นหรือแมลงเข้าไปปนเปื้อนอาหารได้ในขณะอบแห้ง
10.4 เครื่องปิ้งไก่ ไส้กรอก ที่รวดเร็วกว่า ประหยัดพลังงานกว่า ประหยัดแรงงานกว่าในการปิ้ง 100 เท่า และไร้ควัน (สารก่อมะเร็ง) : ซึ่งนอกจากจะช่วยผู้ประกอบการรายย่อยได้มากแล้ว ยังช่วยผู้บริโภคให้เป็นมะเร็งน้อยลงด้วย
10.5 เครื่องขุดหัวมันสำปะหลังที่มีการแตกหักน้อยกว่าปกติ
10.6 กังหันลมเสื่อใบลานเพื่อวิดน้ำเข้านาให้ได้ปสภ.สูงกว่าเดิม 2 เท่า และราคาถูกกว่าเดิม 2 เท่า
10.7 ยังมีอีกนับร้อยเรื่อง รวมทั้งสองสามเรื่องที่อาจปฏิวัติโลกได้ในด้าน พลังงานแดด และ ลม (ที่บริษัทฝรั่งรุมโทรเข้ามาหา จนผมต้องปิดโทรศัพท์หนี) แต่ยกมาเพียงแค่นี้พอให้เห็นแนวทางว่า นักวิชาการไทยสามารถทำอะไรช่วยสังคมไทยและโลกได้มหาศาลหากมีแก่ใจคิดที่จะทำ มิใช่เพียงแต่คิดหาเรื่องวิจัยเพื่อตีพิมพ์วารสารวิชาการต่างประเทศที่มี impact factor สูงๆ เพื่อขอตำแหน่งวิชาการ (ที่ทำให้ได้ทั้งเงินและกล่องแต่สังคมไทยไม่ได้อะไรเลย..นอกจากหน้าตานิดหน่อย แถมถูกฝรั่งหลอกใช้อย่างแยบยลอีกต่างหาก ผ่านวีธีการจัดอันดับมลัยโลก..หรือการล่าอาณานิคายุคใหม่) …ขนาดผมตีพิมพ์เป็นภาษาไทยแท้ๆ ฝรั่งมันยังเอาไปแปลเป็นอังกฤษ แล้วมาตามหาข้อมูลกับผม แต่ผมปิดโทรศัพท์หนี ..ก็หวงโว้ย..อยากเอาไว้ให้เป็นของคนไทยมากกว่า แต่พอเอาไปเสนอคนไทย ก็มีแต่คนเมินหน้าหนี ต่างไม่เห็นความสำคัญ ..มันน่าน้อยใจ แต่ไม่เป็นไร จะอดทนต่อไป สักวันพระสยามเทวาธิราชเจ้าคงช่วย
11) เวลาอจ.มลัยไทยขอทุนวิจัยนั้น ขอทีเถอะไอ้โครงการประเภท technology demonstration ที่ไปเอาความรู้ต่างชาติมาสร้างโรงงานต้นแบบเพื่อสาธิตให้ดูน่ะ หรือที่กระทั่งไปยกโรงงานต้นแบบต่างชาติที่เขาโละทิ้งแล้วมาโชว์ก็ยิ่งไปกันใหญ่ …นิสัยแบบนี้ขอให้เลิกซะที เพราะมันเปลืองเงินมาก, ไม่ได้ความรู้อะไรใหม่ และไม่ใช่หน้าที่ของมลัยด้วยซ้ำไป แต่หน้าที่เราคือทำโครงการเล็ก ๆ ที่ใช้งบน้อยๆ แต่ได้ปัญญาความรู้มากๆ ถ้าทำแบบนี้สำเร็จแล้วจะสร้าง pilot plant ราคาแพงสักหน่อยเพื่อมาพิสูจน์เทคโนฯที่คิดได้ด้วยสมองตัวเอง เออ..อย่างนี้ต้องรีบทำ ยังไงก็ช่วยกันประหยัดเงินหน่อยนะ เพราะชาติเรายังยากจนอยู่มาก และก้อช่วยกันประหยัดเวลาด้วย อย่าขอเวลาทำวิจัยเกินจริง มันคอรัปชั่นนะ (ปีเดียวก็พอแล้ว แต่ขอซะสามปีห้าปี)
12) นักวิชาการและผู้บริหารมลัยไทย นักการเมืองด้วย ต้องกล้าที่จะสร้างความรู้เองได้แล้ว ต้องลดละเลิกเลื่อน การส่งคนไปเรียนเมืองนอก (ส่งไปแต่น้อยที่สุดเพียงเพื่อเป็นทูตทางวิชาการเท่านั้น) และเลิกไปดูงาน ไปหา “ความร่วมมือ” กับต่างชาติเสียที ..ถ้าเรายังไม่สร้างความรู้ใช้เอง มัวแต่ไปเสพความรู้จากเมืองนอก ผมว่า ประเทศไทยไม่มีวันตั้งตัวได้ เพราะได้แต่ส่งมันสมอง (นศ.ทุนปริญญาเอก) ไปช่วยต่างชาติวิจัย ในขณะที่นักวิชาการไทยเราเองกลับมีแต่กากเดนเหลือทิ้งมาเป็นผู้ช่วยวิจัยเพื่อพัฒนาสังคมไทย ..เรื่องนี้ยาวเพราะมันมีผลกระทบทางอ้อมตามมาเป็นพรวน
13) ถ้ายังเป็นอย่างนี้เรื่อยๆ ต่อไปชาติไทยเราจะมีผลงานตีพิมพ์วารสารต่างชาติเพียบ แต่ประเทศไทยกลับยิ่งจนลงกว่าเดิม เพราะตีพิมพ์มันเสียเงินมาก แต่เอามาใช้หาเงินไม่ค่อยได้ เนื่องเพราะไปตีพิมพ์แต่เรื่องไกลตัวเองและใกล้ตัวต่างชาติ…. พึงตระหนักว่าอารยประเทศนั้นเขารวยก่อนแล้วเขาถึงตีพิมพ์ (เพื่อทำให้รวยยิ่งขึ้น) หาใช่ว่าตีพิมพ์แล้วทำให้เขารวย ..มันปัญหาเอาเกวียนไว้หลังวัวหรือหน้าวัว

ชาติเปรียบร่างกาย มลัยเปรียบสมอง …เนเธอร์แลนด์ เดนมาร์ก นอร์เวย์ สวิส กายเขานิดเดียว แต่สมองเขาใหญ่ ก็ทำอะไรได้มากมหาศาล แม้จีนที่แสนใหญ่ยังเกรงใจ เช่น นอร์เวย์คนห้าล้านคน กล้ารับท่านดาไลลามะเข้าประเทศ มิใยจีนประท้วงคอโป่ง ส่วนไทยมี 65 ล้าน เป็นเมืองพุทธอีกต่างหาก แต่ไม่กล้ารับท่านดาไลลามะเข้ามาเทศน์

ไทยเราวันนี้ใหญ่กว่าหลายมหาประเทศในยุโรปหลายประเทศ แต่แม้ชาติเล็กๆจนๆเช่นเขมร ที่ทั้งประเทศคงไม่มีผลงานตีพิมพ์วารสารวิชาการอิมแพคแฟคเตอร์สูงๆสักเรื่องเดียว ยังกล้าลบหลู่เราหมดรูปเช่นดังที่ปรากฎในขณะนี้

..ทวิช จิตรสมบูรณ์ (๑๓ กพ. ๒๕๕๔)

« « Prev : วิจารณ์.. “แผนที่คนไทย” ของหมอประเวศ

Next : สนามฆ่าในสวนแตงหวาน » »