หมอเจ๊เล่าเรื่อง

หลังจากเขียนมาหลายบันทึก ก็มีความคิดเห็นมาร่วม ช่วยเพิ่มความรู้ให้ในเรื่องของเกลือและน้ำตาล ข้อความในความเห็นหลายท่านคงจะได้อ่านแล้ว ตั้งใจจะเขียนเรื่องข้าว แป้งให้จบก่อนเรื่องนี้ แต่ไหนๆก็มีคนหวังดี มาช่วยเติมความรู้ให้กันแล้ว ฉันเลยต่อเรื่องเกลือ น้ำตาลก่อนละกัน

ใครอยากจะใช้ข้อมูลก็นำไปใช้นะค่ะ  แล้วก็ไม่แปลกว่า จะลืมอย่างที่น้องเขาบอกไว้ตอนต้น  ฉันก็ลืมมันค่ะ  จะใช้ทีไรก็ต้องไปเปิดตำราก่อนทุกที  และเพราะเป็นอย่างนี้ เลยปิ๊งขึ้นมาว่า ที่เอาเรื่องแบบนี้ไปสอนคนไข้ไว้นั้น เวลาคนไข้จะใช้ มิต้องเปิดตำราเหมือนกันหรือไร  ปิ๊งให้แวบคิดอย่างนี้ จึงได้เปลี่ยนแปลงการแลกเปลี่ยนการให้ความรู้ค่ะ   เปลี่ยนมาเป็นวิธีที่ใช้ได้ทันทีขณะที่กิน โดยใช้ความเข้าใจค่ะ 

เอาแค่ธงโภชนาการนี่แหละ วัดดวงกันไปเลย แล้วรู้เพิ่มอีกหน่อย ว่าเกลือมันอยู่ที่อะไรอีก  ซึ่งน้องเขาก็บอกมาบ้างแล้วนะค่ะ ขอนำมาสรุปไว้อีกครั้งค่ะ   

แหล่งเกลือในอาหาร  : เกลือแกง  อาหารแห้ง ขนมแห้ง ผลไม้แห้งทั้งหลายที่เข้ารูปดองเค็ม ดองหวาน  หมักเค็ม อาหารเครื่องกระป๋อง  ผงปรุงรสทั้งหลายทุกยี่ห้อ  ผงชูรสทุกยี่ห้อ  

ทีนี้เวลาเราพูดกันเรื่อง เกลือเค็ม เราจะคิดว่า มีแต่เกลือแกงเท่านั้นที่เค็ม  ยังมีเกลืออย่างอื่นที่เค็มนะค่ะ  ลองมาดูคุณสมบัติน้ำทะเลกันหน่อยไหม  ฉันอยากรู้จึงไปค้นหาความรู้ค่ะ รู้แล้วเลยเอามาบอกต่อค่ะ  เป็นเรื่องความเค็มของน้ำทะเลที่มีคนช่วยสรุปไว้ในเว็บค่ะ  

ความเค็มของน้ำทะเลที่ระดับน้ำทะเลนั้นแตกต่างไปตามที่ต่าง ๆ ทางซีกโลกเหนือน้ำทะเลเค็มที่สุดที่ใกล้ ๆ กับ ละติจูด 25 องศาเหนือ ทางซีกโลกใต้เค็มมากที่สุดที่ประมาณ ละติจูด 20 องศาใต้ เนื่องจากการระเหยของน้ำทะเลมีมากและหยาดน้ำฟ้ามีน้อย จากบริเวณนี้ไปทางเส้นศูนย์สูตรและขั้วโลกความเค็มจะลดลง

ดูได้ที่รูปนี้น่ะครับ

http://www.marine.tmd.go.th/thai/oceanhtml/Image559.gif

ทีนี้รู้กันแล้วนะค่ะว่า ที่น้ำทะเลมันเค็มนะไม่ใช่แค่มาจากเกลือแกงอย่างเดียว เพียงแต่เราเอาเกลือแกงมาใช้กินเพราะเป็นเกลือที่มีโซเดียม ซึ่งมีความสำคัญมากกับการทำงานของเซลล์ในร่างกายของเราเมื่อเทียบกับเกลือชนิดอื่นๆค่ะ

ตามธรรมดาอาหารที่ผลิตแบบอุตสาหกรรม รัฐจะบังคับให้ติดฉลากบริโภค ซึ่งระบุส่วนประกอบอาหารไว้ให้แต่ก็ไม่ใช่บังคับทุกชนิดค่ะ จึงขอแนะนำให้ท่านสังเกตก่อนซื้อ ดูทั้งตรา อ.ย. และฉลากบริโภคนะค่ะท่านขา  เท่าที่ฉันสำรวจ อาหารผลิตสำหรับส่งนอก หรือของนอกที่มีมาตรฐาน มักจะมีติดอยู่ แต่ยากอยู่ที่อ่านมัน ก็ตัวหนังสือมันเล็กมากๆๆค่ะ จะอ่านมันละก็ต้องใช้แว่นขยายอ่านมันก็มี ตามกรรมของคนตาแก่ค่ะ 

ส่วนของฉลากบริโภคจะเขียนส่วนประกอบอาหารไว้ให้ มีทั้งหมดทั้งน้ำตาล ไขมัน เกลือ และใยอาหาร ตลอดจนจำนวนพลังงานที่มีหน่วยเป็นแคลอรี่ บางชนิดบอกด้วยว่าแหล่งไขมันมาจากอะไรค่ะ  สัดส่วนที่บอกไว้เป็นเปอร์เซ็นต์มั่ง น้ำหนักกรัมมั่ง  สำหรับเกลือนั้น เขาจะบอกไว้ในชื่อ “โซเดียม” ค่ะ 

จึงขอเล่าต่อเรื่องจำนวนเกลือและน้ำตาล จำนวนมากที่สุดที่พอรับได้  ในเรื่องของเกลือน้องเบิร์ดมาช่วยเม้นท์แทนแล้ว  ฉันขอยกมาบอกกันใหม่ เพื่อทวนความจำกันค่ะ 

แนะนำให้กินเกลือไม่เกิน 1 ช้อนชาต่อวัน  ถ้าเทียบเป็นโซเดียม ก็ให้กินโซเดียมไม่เกิน 2 กรัมต่อวัน หรือ 2,000 มิลลิกรัมต่อวันค่ะ

สำหรับน้ำตาลนั้น แนะนำว่า คำว่าน้อยๆที่สุด หมายถึง ไม่เกิน 4 ช้อนชาต่อวันค่ะ

ถ้าเวลาไปอ่านฉลากอาหารหรือฉลากบริโภค แล้วไม่บอกไว้เป็นช้อนชา ให้เทียบช้อนชากลับมาเป็นน้ำหนักได้ดังนี้ค่ะ

 1 ช้อนชา เท่ากับ 5 กรัมค่ะ

มั๊ยละเริ่มเมาตัวเลขกันรึยังค่ะแม่ยกทั้งหลายเจ้าขา นี่ไงเล่าคือเหตุผลว่าทำไมฉันจึงบอกว่าไม่อยากให้จำอ่ะค่ะ เข้าใจเรื่องหลักๆแล้วก็ฝึกทำไปก็จะทำได้ง่ายเองแบบการฝึกกด ATM ค่ะ

สำหรับภาพต่อไปนี้ ถือซะว่าเป็นของฝากค่ะ

เครื่องมือวัดความหวาน ใช้วัดความหวานของเหล้า ไวน์    

เครื่องมือวัดความเค็มของของเหลว      

เครื่องมือวัดความเค็มในอาหาร 

 

« « Prev : กินอย่างนี้เบามั๊ย

Next : เปรี้ยวหวาน รสกลมกล่อม » »