ลานบนเกาะ

๑๔ มีนาคม ๒๕๒๖

พ่อไม่มีเวลาบันทึกเรื่องราวเพราะพ่อกำลังเตรียมสอบ จะหยิบสมุดมาเขียนบางทีก็ไม่รู้จะเขียนอะไรจึงต้องวางทิ้งไว้ ส่วนของพี่เนติ์ เดือน ก.พ.ก็ไม่ได้เขียน อาการมือเย็น เท้าเย็นของลูกก็ยังไม่หายขาดไปทีเดียว มีเป็นบางครั้ง วันก่อนว่าจะไปถามหมอที่ภูเก็ตก็ลืม พ่อไปเอารถกลับมาเมื่อวันที่ ๕ มี.ค.๒๖ ลูกก็เพิ่งได้นั่งรถพ่อวันที่ ๖ มี.ค. ชักเหมือนพี่เนติ์ตอนแรกๆอีกคน ยิ่งเมื่อวานพ่อพาไปบางสัก(หาดบางสัก ตะกั่วป่า) ลูกหลับสบายเพราะลมเย็นดี พอขึ้นรถลูกหลับ พอรถจอดลูกตื่น สงสัยพ่อต้องขับรถพาลูกเที่ยวทุกวันอีกคนละมั๊ง

๑๐ พ.ค.๒๕๒๖

พ่อไม่ได้เขียนบันทึกให้ลูกตั้งเป็นเดือนเกือบสองเดือนแล้วซิ เพราะพ่อขึ้นไปสมัครสอบอัยการที่กรุงเทพ กลับมาถึงตะกั่วป่าวันที่ ๒๕ เมษายน ๒๕๒๖ คุณป้าของพ่อ(ก้อโป๋)ก็ถึงแก่กรรมด้วยโรคหัวใจวาย เราต้องไปงานศพอยู่ที่พังงาจนถึงวันจันทร์จึงกลับมาตะกั่วป่า แล้วเราก็ต้องหาคนมาช่วยดูแลลูก ได้ “ป้าผล”มา พ่อเห็นคนมาเลี้ยงลูกแล้วกลุ้มใจเพราะป้าผลเป็นชาวบ้านที่ไม่ค่อยเอาใจใส่ในการเลี้ยงเด็กอย่างที่พ่อกับแม่ต้องการ แถมยังมายุ่งกับลูกความของพ่ออีกแน่ะ คือเวลาพ่อนั่งคุยอยู่กับลูกความแกก็จะมีคำถามถามลูกความของพ่อเหมือนกัน (ยังกะแกเป็นผู้ช่วยทนายความ อิอิ) ซึ่งพ่อไม่ชอบเลยเพราะเวลาคนเขาเป็นความกันไม่ใช่เรื่องสนุกและโดยมารยาททนายความแล้ว เราจะเอาเรื่องของลูกความเราไปเล่าให้คนอื่นฟังไม่ได้

ไอ้ที่แย่กว่านั้น คือ วันหนึ่งพ่อกลับจากทำงานเห็นลูกเข้าใจว่าถูกมดกัดหรือยุงกัดลายไปทั้งตัว ป้าผลบอกว่าไม่รู้อะไรกัด นอนอยู่ดีๆ แสดงว่าป้าผลไม่สนใจดูแลที่นอนลูกเลย เวลาพ่อแม่กลับจากงานบางครั้งเห็นป้าผลนอนหลับ มีอยู่วันหนึ่ง แม่กับพ่อไปทานขนมจีนบ้านลุงอ๊อด พอทานเสร็จพ่อกลับมาก่อน แม่สั่งพ่อว่าให้ชงนมให้ลูกไว้ด้วย พ่อกลับมาก็ชงนมแล้วเก็บไว้ในตู้เย็น เห็นในตู้เย็นมีอีกหนึ่งขวด ถามแม่จึงรู้ว่าแม่ชงไว้เผื่อ ๑ ขวดแล้ว แล้วพ่อก็ออกจากบ้านไป พอขากลับป้าผลก็มารายงานว่า วันนี้ลูกเก่ง “ทานนมในตู้เย็นหมดทั้งสองขวด ป้าชงเอง ๑ ขวด” เล่นเอาพ่อกับแม่งง เพราะตอนพ่อเข้ามาชงนมป้าผลหลับ และนมในตู้เย็นแม่ชง ๑ ขวด พ่อชง ๑ ขวด ตอนพ่อมาชงป้าผลไม่รู้ว่าพ่อมาชง แต่ก็ยังบอกกับแม่ว่าแกชงเอง (แก่แล้วยังขี้หกอีก เฮ้อ) และเท่าที่พ่อสังเกต ก็คือ เวลาเห็นพ่อหรือแม่มา แกจะรีบเสนอหน้าทันที เช่น พ่อจอดรถนอกบ้าน แต่ยังไม่เข้าบ้าน ได้ยินเสียงลูกร้อง แต่พ่อก็ยังไม่เข้าบ้านพอก้าวเข้าไปในบ้านถึงจะได้ยินเสียงป้าผล “โอ๋…ร้องทำไม” (ดูมารยาคนแก่ อิอิ) แกจับลูกมาอุ้มถึงหยุดร้อง ถ้าไม่มีใครแกจะไม่สนใจลูกเท่าที่ควร แกจึงเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกได้ไม่นาน ไม่เหมือนป้านุ้ยของลูกที่เอาใจใส่ลูกจริงจัง เอาละพ่อเขียนแค่นี้ก่อนนะ…

๑๖ มิถุนายน ๒๕๒๖

ฟันของลูก เริ่มงอกจากฟันล่างตั้งแต่เมื่อเดือน พฤษภาคมปลายเดือน และปัจจุบันลูกมีฟันถึงสี่ซี่ ทั้งๆที่เพิ่ง ๖ เดือนเท่านั้น ฟันหน้าของลูกซี่ใหญ่ยังกะจอบทั้งสองอัน แถมฟันห่าง ส่วนฟันล่างก็ขึ้นมาเบียดกันแบบของพ่อ ตาก็ชั้นเดียวมีดีอยู่หน่อยก็ตรงคิ้ว เฮ้อ! ลูกสาวเราจะสวยไหมน้อ..?

ลูกร่าเริงทุกวัน ยิ้มหัวเล่นกับพี่เนติ์ เล่นกับพ่อ เล่นกับแม่ บางครั้งก็เล่นคนเดียว อย่างวันนี้เล่นม้าของพี่เนติ์ ม้านอนอยู่ลูกจับพลิกไปพลิกมาม้ายืนได้ พอตกเย็นลูกเล่นโยนขวดน้ำแล้วคลานไปเก็บมาโยนแกว่งใหม่ แล้วหัวเราะเอิ้กอ้าก ยิ่งเช้าๆตื่นนอนขึ้นมาต้องยิ้มก่อนและเดี๋ยวนี้ชอบซุกตรงอกพ่อและแม่ แถมนอนยิ้มซะอีกแน่ะ เวลาพี่เนติ์นอนหลับก็ไปทำเสียงอ้อแอ้ใกล้ๆจับโน่นจับนี่จนพี่เนติ์รำคาญร้องไห้ก็มี…..

ลูกพ่อตอนนี้จะเป็นลูกสาวอัยการอยู่รอมร่อแล้วนะ พ่อทราบผลการสอบข้อเขียนแล้ว ปรากฏว่าพ่อสอบผ่านข้อเขียนของข้อสอบอัยการผู้ช่วย ซึ่งอาจได้รับการบรรจุเข้าในกรมอัยการในวันที่ ๑ กรกฎาคม นี้ ถ้าสอบปากเปล่าผ่านอีกครั้ง พ่อใจเต้นแต่ก็คิดว่าพ่อได้เป็นอัยการแน่….

๗ สิงหาคม ๒๕๒๖

ลูกเป็นลูกสาวอัยการจริงๆนั่นแหละ พ่อบรรจุเป็น “อัยการผู้ช่วย” เมื่อวันที่ ๑ กรกฎาคม ๒๕๒๖ เป็นคนที่ ๑๗๑ ของรุ่น และได้รับเลขประจำตำแหน่งที่ ๙๙๖ ได้เลขรับเงินเดือนที่ บ.๔๕ อยู่กองคดีอาญากอง ๑ พ่อเข้ากรุงเทพก่อน อยู่ได้ ๒ อาทิตย์ก็ไปรับลูก พี่เนติ์ แม่ พ่อ เรามาพร้อมกันด้วยรถภูเก็ตท่องเที่ยว พ่อได้ตั๋วที่นั่งฟรีสองที่นั่ง ซื้อตั๋วให้พี่เนติ์ ๑ ที่นั่งทุกลักทุเลพอสมควร เราอยู่บ้านเจกจุม(โกไข่ ศิลปินแกรมมี่ปัจจุบันนี่แหละ..อิอิ) ๒ อาทิตย์ ก็ย้ายไปอยู่ซอยข้าวเม่า ๒ พรานนก ขนของกันน่าดู ตอนนี้ของยังอยู่ในลังอีกสามลังที่ยังไม่เอาออกมาใช้ แม่ของลูกขนของน่าดูเลยเหมือนกับจะย้ายไปอยู่กรุงเทพแล้วจะไม่กลับยังงั้นแหละ

ฟันลูกขึ้น ๗ ซี่แล้ว ฟันบน ๔ ซี่ ฟันล่าง ๓ ซี่ ลูกกัดพ่อจนเลือดออกมาครั้งหนึ่ง แต่หลังจากนั้นลูกก็ไม่กัดพ่ออีกเลย ลูกเป็นเด็กอารมณ์ดี ตื่นตอนเช้าต้องยิ้มกับพ่อก่อนเสมอ แต่เวลาใกล้นอนมักจะโยเยอยู่เรื่อยๆ แล้วตอนนี้หัดมีนิสัยเสียตื่นกลางคืนต้องร้องทุกครั้ง ไม่รู้ลูกจะร้องไปทำไม พ่อยังไม่ได้อ่านหนังสือเตรียมสอบผู้พิพากษาเลยสักตัว เพราะเรายังไม่เข้าที่เข้าทาง ลูกและพี่เนติ์ก็กวนทำให้พ่อไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือ ยิ่งพี่เนติ์กวนกับพ่อ ใช้อะไรก็ไม่สนใจ ห้ามอะไรก็เหมือนยุ ก็ยิ่งทำให้พ่อไม่มีอารมณ์จะอ่านหนังสือเลย คิดแล้วพ่อยังอยากให้พี่เนติ์ไปอยู่กับป้าแดง(พี่เลี้ยงพี่เนติ์) ลูกอยู่กับป้านุ้ย(พี่เลี้ยงลูก)เพราะลูกไม่ค่อยกวน แต่ชอบกวนพ่อกับแม่ แต่ลูกก็คือลูก แม่ของลูกไม่ยอมให้ส่งลูกไปอยู่ตะกั่วป่าหรอก ขนาดห่างลูกแค่คืนเดียวยังนอนร้องไห้คิดถึงลูกเลย..(อิอิ)

๑๓ สิงหาคม ๒๕๒๖

วันนี้ ป้านวลมาหา ซื้อขนม ส้มตำ มาเยอะแยะ ตกบ่ายเราไปเที่ยวห้างพาต้าปิ่นเกล้ากัน ดูนก ดูสัตว์กัน เดินดูของแล้วกลับบ้านพัก ลูกดูท่าทางตื่นๆแปลกๆกับที่ซึ่งมีคนเยอะก็ได้ (บ้านนอกเข้ากรุง อิอิ) นี่ลูกก็ย่างเข้าแปดเดือนเข้าไปแล้ว ยิ้มเก่งและซนเก่ง พ่อก็ได้แต่ดูลูกเติบโตขึ้นทุกวัน แต่ลูกอย่าลืมว่าลูกเป็นผู้หญิง อย่าซนเป็นลิงนะลูกนะ…

« « Prev : ดงผู้ดี(๕)

Next : บันทึกถึงลูกสาว๕ » »