พยงค์ มุกดา (๒) ..มหาคีตบุรุษไทย..แต่งเพลงอมตะทั้งคำร้องและทำนองไว้มากกว่า 1000
โดย withwit เมื่อ 7 August 2011 เวลา 7:30 pm ในหมวดหมู่ ไม่ได้จัดหมวดหมู่ #
อ่าน: 1814 เพลงเนวี่บลูนี้ส่วนใหญ่คงไม่เคยฟังกัน ผมฟังครั้งแรกในชีวิต แสดงสดจากวงดนตรีทหารเรือ มากล่อมพวกเราก่อนล่องเรือลอยทะเลอันแสนนาน
โอย… แทบเพ้อ ละเมอ อะไรมันจะเพราะปานนั้น แต่งคำร้องทำนองโดยพ่อครูพยงค์ท่าน
http://www.youtube.com/watch?v=91KzL0TjvAM&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=K3jzCgqVfPE
ก็เรามันชาวเรือ เลือดน้ำเค็ม เข้ม เหมือนครูท่าน …จบรับกระบี่หมาดใหม่ๆ หนุ่มน้อยลอยเรือลาดตระเวณล่องชายแดนไทย ร่ำร้องเพลงไป เหนื่อยยากเพียงใด ก็ไม่บ่น เพราะปนเสียงเพลงนี้
….คนเคยร้อง (๗ สค. ๕๔)
« « Prev : ปฏิบัติธรรม ๑๕… Imagineตนาการ
Next : การปฏิบัติธรรม ๑๖…ความจริงอย่างภววิสัย (objective reality) » »
2 ความคิดเห็น
ครูเอื้อไม่เคยแต่งเพลงให้รร. นายเรือ แต่แต่งให้ เรืออากาศ ร้อยตำรวจ ร้อยจปร. มากหลาย
ที่ไม่แต่งนั้น ผมเดาไว้นานแล้วว่า เพราะท่านแค้นที่ทหารเรือไปแย่งกิ๊กสุดรักไปจากอกท่าน คือ บุษยา รังสี …น่ามีการวิจัย ว่าจริงไหม ..แต่สังคมไทยไม่กล้าหรอก
ผมเรียกท่านว่าพี่ นายนาวาโท ท่านนั้น ที่ไปเจอผมบนเรือลาดตะเวณชายแดน ผมเป็นนายทหารจบใหม่ นั่งกินเหล้า เมากรึ่มอยู่ในห้องโถงนายทหาร กระดกแก้วแกล้มปลาดิบที่ชาวประมงเอามาฝาก ท่านมาเห็น พร้อมกับพี่บุษยา สอนผมว่า เฮ้ย..ไอ้น้อง เหล้าหนึ่งแก้ว นมลูกหนึ่งขวดนะ
คำสอนง่ายๆ ของพี่ท่านยังจำได้มาจนวันนี้ เหมือนเสียงเพลงหวานแหววของพี่บุษยา…ไม่วันมีลืม
นักร้องชายคนที่สอง ที่ร้องว่า พร้อมเอาชีพโถมเข้าโรมรัน นั้น ต่างจากเวอร์ชั่นเก่าของผมนะ ที่ร้องว่า
พร้อม”พลี”ชีพโถมเข้าโรมรัน
เป็นใครก็ไม่รู้ สุ้มเสียงก็งั้นๆ สงสัยเส้นใหญ่แน่ๆ ร้องเพลงศึก ยังตีหน้ายิ้ม มันไม่เข้ากับอารมณ์เพลงเลยนะ เจ้าหนูน้อย
เพลงนี้มันล้ำลึกพอควร ต้องการปลุกเร้าให้กล้า รบ ฆ่า ฟัน แต่อีกด้านหนึ่งก็ปลุกสำนึกแห่งชีวิต อันสวยงาม ว่า อย่าฆ่ากันเลย มาร้องเพลงสวยงามดีกว่า …นี่แหละหนา ชีวิตชาวเล