จากเขาพระวิหาร ถึงวัดภู และ ชัยบุรี
จากเขาพระวิหาร ถึงวัดภู และ ชัยบุรี
ในช่วงพศ. ๒๕๕๓ นี้เรากำลังช้ำชอกกับแผลเก่า เขาพระวิหาร และการปักปันเขตแดนกับเขมร แต่ผมใคร่ขอสะกิดอีกแผลที่ฝรั่งเศสทำไว้กับเรา คือ ดินแดนฝั่งขวาแม่น้ำโขงเรียบชายแดนจังหวัดอุบลราชธานี
ผมดูแผนที่คราใดก็ให้ร้าวใจครานั้น ไม่อาจทำใจได้สักที
ผืนดินผืนนี้มีขนาดประมาณจังหวัดอำนาจเจริญเห็นจะได้ เริ่มมาแต่อ.โขงเจียม ที่แม่น้ำมูนไปบรรจบกับแม่โขง ณ จุดนี้ พื้นที่มันก็ราบๆ ธรรมดา แต่ฝรั่งเศสกลับไม่ยอมใช้แม่น้ำโขงเป็นพรมแดนอีกต่อไป ขีดเส้นเข้ามาหาไทย ดื้อๆ ลากยาวไปจนถึง อ.นาจะหลวย ระยะทางนับร้อยกม.
พื้นที่นี้ก็คือจำปาศักดิ์ที่คนไทยเราได้ยินชื่อมานานนั่นเอง หลวงวิจิตรวาทการ ก็คิดถึงแผ่นดินนี้มากเช่นกัน ถึงกับแต่งนิยายเรื่อง ดอกฟ้าจำปาศักดิ์ไว้ เพื่อให้คนไทยได้รำลึกถึงเมืองไทยในอดีตที่ถูกฝรั่งเศสโกงไป
วันนี้ผมเริ่มเข้าใจว่าทำไมฝรั่งเศสมันถึงโลภอยากได้พื้นที่นี้ เพราะมันเป็นดินแดนที่ตั้งของ วัดภู นี่เอง ซึ่งถ้าใช้แม่น้ำโขงเป็นเขตแดน วัดภูก็ต้องเป็นของไทย เพราะตั้งอยู่ฝั่งขวา
วัดภูนี้เป็นซากโบราณสถานที่ยิ่งใหญ่มาก นักโบราณคดีฝรั่งบางท่านสันนิษฐานอาจเป็นต้นแบบของ ปราสาทพิมาย และ นครวัด เพราะสร้างมาก่อน โดยใครก็ไม่รู้ อาจเป็น ขอม เป็น ข่า เป็น ไทย ลาว ก็ได้ เรื่องนี้ยังไม่ยุติ
ก็ฝรั่งเศสนั้นมันชอบวัตถุโบราณ มันเห็นวัดภูก็เลยน้ำลายหก ออกอุบายหยาบช้าทำมายึดจันทรบุรี ตราด เพื่อจะแลกกับจำปาศักดิ์และวัดภูนี่เอง นอกจากนี้ยังมีธรรมชาติที่งดงาม เช่น น้ำตกหลี่ผีอันยิ่งใหญ่อีกด้วย
นอกจากจำปาศักดิ์แล้ว ฝั่งขวาแม่น้ำโขงอีกแห่ง ที่เศษฝรั่งมันขีดเส้นวกมาเอาหน้าตาเฉย (กรณีสืบเนื่องจาก รศ. ๑๑๒ และการยึดจันทบุรี และ ตราด) ก็คือ จังหวัดชัยบุรี ที่ติดกับเลย น่าน ทุกวันนี้
พี่น้องไตขอมต้องแยกกันอยู่แบบนี้ แถมกลายเป็นศัตรูกันในหลายโอกาส รบราฆ่าฟันกันตายไปก็มาก จากพิษร้ายจากเศษฝรั่งที่มันฝังไว้ แต่ครานั้น
…ทวิช จิตรสมบูรณ์ (๒ พย. ๕๓)
« « Prev : ระบบทหารเกณฑ์และเรียนรด. ช่วยบ่อนทำลายชาติ
Next : ศรีสะเกษ ฟ้องศาลโลก กรณีเขาพระวิหาร » »
5 ความคิดเห็น
อาจารย์นี่รอบด้านจริงๆ หายากนะครับที่วิศวกรจะมาสนใจเรื่องประวัติศาสตร์ เห็นมีคนเดียวที่แหละ ที่กล่าวมานี่ เห็นดีนะครับ เพราะประวัติศาสตร์มันให้อะไรเราเยอะมากกว่าคะแนนสอบ โดยเฉพาะสำนึกต่อบรรพบุรุษ โคตรเหง้าของเรา หากเราขาดตรงนี้ ประเทศชาติก็ล่องลอยไปบนฟองธุรกิจ นะครับ
ขอบคุณครับพี่บางทราย ที่ให้กำลังใจ
ผมก็ด้นไปรอบๆ ตามประสาแหละครับ อาจเรียกว่าความแค้นคือพลังก็เป็นได้ แต่ผมแค้นใครให้อภัยได้เสมอในวินาทีเดียว ไม่ผูกใจเจ็บครับ รวมทั้งไอ้เศษฝรั่งด้วย ที่มันทำกับเราไว้มาก ถ้ามันขอโทษเราสักคำ ผมพร้อมคืนดี เพราะอดีตกาลนั้น คนเรามันพลาด โง่ บ้า กันได้เสมอ ..ถ้าระลึกผิดก็ขอโทษ ก็จบกันเท่านั้น เสียแต่ว่าคนเราวันนี้ทิฐิมันมากเหลือเกิน บางคนยอมตายเพื่อแลกกับการเผยอริมปากว่า “ขอโทษ”
จริงอย่างพี่ว่า ผมเป็นวิศวะแต่สนใจไปหมด ทั้งประวัติศาสตร์ โบราณคดี เศรษฐศาสตร์ ชาติพันธุ์วิทยา เกษตร ชีววิทยา และ ๙ล๙
เรียกว่าจับฉ่ายโบราณ ยังไงยังงั้นแหละครับ
พี่บางทรายเองก็ดูเหมือนว่า จะสนใจหลายอย่าง ตั้งแต่ถ่ายรูปเมฆซึ่วเป็นวิทยาศาสตร์ผสมศิลปศาสตร์ ไปจนถึงสังคมวิทยา และการบริหารสังคม ..นับว่าใกล้จะเป็นจับฉ่ายแบบผมเข้าไปทุกทีแล้วนะครับ
ท่านพุทธทาสเล่าว่า ท่านเองก็ชอบถ่ายรูปเมฆมากๆ ..ผมเองเคยลองถ่ายบ้างเหมือนกันครับ แต่สัก 1 ใน 10 จึงจะออกมาสวย เพราะ contrast มันมากเหลือเกิน ยกเว้นวันนี้ มันมี เมนูมาให้เลือกเลยว่า จะ set ให้เป็นการ dusk dawn สารพัน
อะไรๆ วันนี้มัน จำยอมต้อง automatic ไปหมด จะ set manual ก็หาปุ่มไม่เจอ ก็ต้องมั่วๆ มันไปแบบนี้แหละครับพี่
คำว่า “จำปา” ศักดิ์ นี้ ทำให้ผมอดคิดเสียมิได้ว่า อาจเป็นเมืองที่สัมพันธ์กับอาณาจักร “จำปา” (cham) ที่เคยเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ คู่เคียงกับขอม ที่รบพุ่งกันมา 500 ปี จนแพ้ต่ออาณาจักร ไดเวียต (ไทย-เวียตนาม?) ในที่สุด บัดนี้สิ้นสลายไปแล้ว เป็นอุธาหรณ์ให้คนไทยพึงคิดให้หนักว่า แม้เราเองก็อาจสลายได้หากยังไม่สนใจประวัติศาสตร์แห่งชาติพันธุ์เราให้ดี
แม้พระนาง “จาม” เทวี ที่ไปจากลพบุรีสู่ละปู๊นนั้นเล่า นั้นก็น่าพิศวงมากว่าพระนางได้นามนี้มาแต่ใด อาจเป็นพระสนมที่มาจาก “จาม”ปาศักดิ์ ก็เป็นได้ นะครับ
ผมไปจำปาศักดิ์ และไปดูวัดภูมาเมื่อสองปีก่อน เหมารถตู้จากอุบลไปเลย ลุยลาวใต้ หลี่ผี คอนพะเพ็ง ก็เข้าใจทันทีที่ฝรั่งเศษเปลี่ยนทิศการใช้แม่น้ำโขงเพื่อเข้าจีนตอนใต้เพื่อหาเรื่องเอามาเป็นอาณานิคมและเปิดตลาดการค้า แต่เจอะคอนพะเพ็ง และโขดหินต่างๆกลางน้ำโขงตบอดเส้นทางกฌเลิกล้มความตั้งใจใช้เส้นทางนี้ เปลี่ยนไปทางเวียตนามเหนือเข้าจีนแทน กระนั้นมันยังพยายามเอาเรือเหล็กทั้งลำข้ามคอนพะเพ็งไปได้โดยทำรางรถไฟแล้วเอาเรือใส่รางลากขึ้นบกแล้วเอาไปลงน้ำเหนือคอนพะเพ็ง เรือลำนี้เคยอยู่ที่สะหวันนะเขต เวียงจันทร์ต่อมาพ่อค้ามุกดาหารซื้อมาทำร้านอาหารกลางแม่น้ำโขง ผมเคยไปนั่งกินข้าวในเรือเอาบรรยากาศมาแล้วสมัยปี 2544-2545 ประมาณนั้น ต่อมาเกิดมีการยิงกันตายบนเรือ 4 คนโด่งดังมาก กิจการทำร้านอาหารบนเรือฝรั่วเศสลำนี้ก็เจ้งไปเลย จอดรอวันผุพังที่ริมโขงมุกดาหารนั่นครับ
ย้อนมาที่ปราสาทวัดภูมีทางขึ้นเหมือนทางขึ้นวัดภูสีที่หลวงพระบาง คือสองข้างทางขึ้นนั้นมีแต่ต้นจำปา ใหญ่มาก อายุนับร้อยๆปีดีเดียวและยังออกดอกส่งกลิ่นหอมฟุ้ง สวยงามมาก ทำให้จิตใจชื่นบานยามเดินขึ้นไปบูชาพระบนปราสาทนี้ ตอนนี้กำลังมีการบูรณะโดยฝรั่งเศส และญี่ปุ่นอยู่ครับ ตรงทางขึ้นปราสาทวัดภูมีพิพิธภัณฑ์แสดงของเก่า หนึ่งในนั้นมีพระอรรธนารีศวร คือพระอศวรที่มีสองเพศ ผมเกิดมาก็เห็นพระปางนี้สองแห่งเท่านั้นคือที่ปราสาทวัดภูนี้กับที่พิพิธภัณฑ์อุบลราชธานี งามมากครับ
http://www.sitkhumthep.com/index.php/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B9%8C%E0%B8%9E%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A8%E0%B8%B4%E0%B8%A7%E0%B8%B0/86-Shiva-Ardhanarisshvara-The-lord-whose-half-is-woman
ผมจ่อๆ จะไปวัดภูอยู่สองครั้ง แต่ไม่ได้ไปสักทีครับ ยุ่งยากด้านเอกสาร (อิยฮ้าย) เลยหมดความพยายาม ทำยังกะว่า เราจะไปขโมยขยะริมศาลาเอามาทำมวลสารไสยศาสตร์ เพื่อเสกขอดินแดนคืน ทั้งที่ไอ้พวกนี้ก็ขรก.ไทยทั้งนั้น ที่มีแถบสีติดหน้าอกเสื้อขาวคอตั้ง มากกว่าผมซะอีก …5๕ฮ่ะห้า