หมอเจ๊เล่าเรื่อง

อ.หลินฮุ่ยจะให้เขียนเรื่องที่เกี่ยวกับความรู้พื้นฐานของชีวิต ทำให้ฉันต้องตริตรองมากหน่อยว่า จะเขียนบันทึกอย่างไรให้ได้เรื่องเหล่านี้ครอบคลุม  แล้วในที่สุดก็ตกลงใจค่ะว่า พื้นฐานของชีวิตที่จะนำมาเขียนไว้ในลานไร้นามแห่งนี้ จะเป็นเรื่องพื้นฐานที่ทำให้คนยังชีพอยู่ได้ นั่นคือ ปัจจัย 4 ค่ะ

หากเรียงลำดับความสำคัญปัจจัยในการยังชีพทั้ง 4 กับเป้าประสงค์ในการยังชีพในแง่มุมของ “มีชีวิต” แล้ว ปัจจัยที่สำคัญที่สุด เห็นทีจะหนีไม่พ้น  “อาหาร” รองลงมาก็เป็นที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม และ ยารักษาโรค  และเพื่อให้ได้นำเอาเรื่องราว และวัตถุดิบที่มีคนบริจาคให้เป็นวิทยาทานไว้แล้วมาใช้ประโยชน์ตามเจตนาของผู้ให้ทานไปด้วย  ลานไร้นามก็จะมีเรื่องราวของการกิน การอยู่ มาพูดคุยแลกเปลี่ยนกันค่ะ

เริ่มเรื่องแรกกันที่เรื่องของชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่ง ณ เพลานี้ มีอายุย่างเข้า 27 ปี ที่มีเรื่องราวน่าสนใจให้ได้เรียนรู้ค่ะ  น้องชายท่านนี้มีภาระการยังชีพเกี่ยวกับปัจจัย 4 ตัวสุดท้ายอยู่จำนวนหนึ่ง ซึ่งสร้างความกังวลใจด้วยไม่รู้ว่า ภาระนี้มันจะสิ้นสุดลงไปเมื่อไรแน่ และก็ไม่มีใครบอกให้รู้ด้วย ได้แต่รอๆๆๆ เดาๆๆๆ กังวลๆๆๆๆ

จนอยู่มาวันหนึ่งคงปิ๊งอะไร จึงส่งอีแมวมาปรึกษาฉันค่ะ ปรึกษามาว่า ผมกำลังรักษาโรคตานี้อยู่ ใช้ยาตัวหนึ่งครับ ต้องจ่ายค่ายาทุกเดือน เข็มละ 1,000 บาท ผมจะต้องใช้ยาตัวนี้ไปอีกนานมั๊ยครับ ฉันรับอีแมวแล้วก็อึ้งกิมกี่ค่ะ อึ้งค่ะ อึ้ง ไม่อึ่งเลยค่ะ  อึ้งด้วยว่า ไอ้ชื่อโรคตานี้ที่ส่งมาปรึกษาอ่ะค่ะ มันเป็นชื่อย่อภาษาอังกฤษแค่ 3 ตัวค่ะ  เอาละซีจะช่วยยังไงละนี่  เดาชื่อเต็มผิดโรคก็แนะนำผิดโรคได้นะ ไม่มีรายละเอียดอื่นให้ซะด้วยซิ  ฉันเลยตอบอีแมวไปว่า ขอเวลาไปหาข้อมูลก่อน ไม่คุ้นๆ เพราะไม่ใช่ผู้ชำนาญการโรคตา

แล้วฉันก็ได้ข้อมูลที่จะแนะนำให้กระจ่างได้มา จึงตอบอีแมวคุณน้องเขาไปค่ะท่านเจ้าขา  คุณน้องท่าจะดีใจรีบตอบเล่ามาอีกว่า เขากำลังจะไปทำอะไรต่ออีกบ้าง  และเขาสัญญาว่าจะเอาเรื่องราวที่ไปพบหมอบอกฉันเพิ่มมาเพื่อใช้เป็นวิทยาทานค่ะ  อ้อ! ลืมบอกไปโรคของเขานี้มันมีรากมาจากเรื่องราวเกี่ยวกับการกิน การอยู่ ประจำวันค่ะ

« « Prev : ตอบถ้อย…ถ้อยทีถ้อยอาศัย…ใจอาสา

Next : เบิกโรง » »