หมอเจ๊เล่าเรื่อง

อาจารย์หลินฮุ่ย เข้ามาให้ความเห็นว่า  ขอให้เติมคำว่า “จึง” ในชื่อบันทึกแรก “เหตุไฉนไร้นาม”  จึงกลายเป็น “เหตุไฉนจึงไร้นาม” ค่ะ เอาใจซะหน่อยค่ะ ในฐานะแควนที่เข้ามาอ่านบันทึกเป็นคนแรก

ทีแรกที่ฉันใช้ชื่อ “เหตุไฉนไร้นาม” นะน่ะ ในหัวไปติดกับ การใช้ภาษาอังกฤษ คือ ไปคิดว่า ก็ทำให้ไร้นามแล้วนี่ (เป็นแล้วก็คือ past ) ก็ไม่ต้องมีอะไรต้องไปขยายเติมน่าจะใช้ได้  สารภาพค่ะว่าไม่ได้คิดถึงการใช้คำให้ถูกภาษาไทยซักเท่าไรค่ะ  อาจารย์กรุณามาบอกก็เลยได้คิดว่า ผิดหลักภาษาไทยละมั๊งเรา เปลี่ยนแล้วนะค่ะเปลี่ยนแล้ว

เข้าไปที่ลานเจ๊าะแจะ อาจารย์ก็ได้กรุณาประชาสัมพันธ์ไว้ให้ ก็ต้องขอขอบคุณค่ะ

ในบันทึกนี้ ขอนำบันทึกนั้นมาแลกเปลี่ยนกันที่นี้นะค่ะ เอามาแลกเปลี่ยนเพื่อชวนกันมาทำให้ลานไร้นามแห่งนี้มีชีวิตชีวาและมีสีสันขึ้นค่ะ  บันทึกของอาจารย์มีดังนี้ค่ะ

อ.หลิน : เข้าไปอ่านบล็อก “เหตุไฉนไร้หนาม” ของหมอเจ้

ชักจะงงงงงงงงง ว่าอาจารย์จะเสนอให้เปลี่ยนชื่อต่อหรือไรค่ะ ขอไม่เปลี่ยนแล้วนะค่ะ ต่อเรื่องอื่นกันต่อดีมั๊ยค่ะ

อ. หลิน : ทำให้เกิดความคิดว่าเรามีหมอคนดีที่มีจิตอาษา

เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว รอสักครู่ ขอวิ่งไปเอาตะกร้าก่อน จะเอามารองรับลูกยอที่หล่นเกลื่อนลานค่ะ เสียดายค่ะ  เอ้าๆ เต็มตะกร้าแล้ว ดีเลยค่ะจะเอาไปคั้นน้ำมากินบำรุงสุขภาพ  ขอบคุณนะค่ะที่เอาลูกยอมาฝากอ่ะค่ะ

อ.หลิน : จึงขอความรู้พื้นฐานของชีวิตเป็นเบื้องต้นก่อน

อู๊ย โอ๊ย เอายังงี้กันเลยเหรอ ความรู้พื้นฐานอะไรดีน๊อ  เอางี้มั๊ยค่ะ  เอาเรื่องปัจจัย 4 ก่อนก็แล้วกัน  ได้มั๊ย ได้มั๊ยค่ะ

อ.หลิน : ตามมาด้วยการดูแลรักษาสุขภาพ ในแต่ละช่วงวัยของชีวิต

กว๊างกว้างจริงๆค่ะ  ใจคอจะให้เขียนยาวแบบนิราศเลยเหรอค่ะ  กลัวจะอ๋อ เหรอ แล้วมีนกแก้วมาแอบเอาไปนินทาว่า อิอิ…ย๊าวยาว…กลัวจะมีคนมาบอกให้สั่นขา สั่นแขน แก้…..อิๆๆๆ…เมื่อย…อ่ะค่ะ  เอาแค่เรื่องสั้นก่อนได้มั๊ย ขอต่อรองหน่อยค่า….อ๊ะ..อ๊ะ…ใจอ่อนแล้ว….ตกลงเอาเรื่องสั้นที่เขียนตามใจฉัน…ตามใจเธอ…ตามใจแขก…ก่อนละกันนะค่ะ

อ.หลิน : เพื่อเป็นการป้องกันโรคภัยไข้เจ็บ

เฮ้…เฮ้…โย้…โย…โย….ดีใจ๊ ดีใจ ที่ได้พบเจอคนยางงงงงงงงงงงี้  เจอคนอย่างนี้เยอะๆก๊าดีซิค่ะ  ช่วยลดงานหนักของคนเป็นหมอได้ชะงัดเลยค่ะ…..ดีใจ….สบายใจจังค่ะที่ได้รับรู้ความตั้งใจของพี่ค่ะ

« « Prev : เหตุไฉนจึงไร้นาม

Next : โหมโรงซะหน่อย » »