หมอเจ๊เล่าเรื่อง

#2 withwit ให้ความคิดเห็นเมื่อ 6 มิถุนายน 2011 เวลา 23:07 (เย็น)

ว่าไปแล้วกินอะไรมันก็เป็นโรคได้ทั้งนั้นแหละครับ แม้ไม่ต้องกิน สูดอากาศหายใจอยู่ดีๆ ก็ติดเชื้อได้

สำหรับผมเห็นว่า การกินอะไรที่อยู่ระดับต่ำๆ ในห่วงโซ่อาหาร เช่น พืช สัตว์น้ำชั้นต่ำ (เช่นหอย) โดยหลักสถิติแล้ว น่าจะให้สารพิษน้อยที่สุด เพราะ “ห่วงโซ่อาหาร” ก็บอกอยู่แล้วว่า ฐานปิรามิดต้องกรองเอาสิ่งดีๆ ไปให้ยอดกิน

แต่ถ้ามนุษย์เราที่อยู่ยอดปิรามิดไปทำอะไรที่ผิดธรรมชาติ เช่น ปล่อยสารพิษสู่สิ่งแวดล้อม สิ่งที่จะดูดซับสารพิษได้ก่อน มักเป็น พืชสัตว์พื้นฐานปิรามิด เช่น หญ้า หอย เป็นต้น

ดังนั้นผมว่า น่าศึกษาวิจัยให้มาก อย่าเพิ่งไปตำหนิหอยมากนัก

โถ..ก็มันช้าปานนี้ มันจะไปตามเลห์นักลงทุนข้ามชาติที่ยอดปิรามิดได้อย่างไรเล่าครับ

#4 สาวตา ให้ความคิดเห็นเมื่อ 7 มิถุนายน 2011 เวลา 20:43 (เย็น)

# 1 พี่ค่ะ ไปถึงพื้นที่แล้วก็เข้าใจวิถีของชาวบ้านมากขึ้น ในยามที่ไร้ที่อยู่ ต้องคิดเรื่องการดำรงชีวิตต่อไปให้ดีตามที่เขาคาดหวัง
เรื่องอาหารการกินของชาวบ้านก็จะเป็นแบบง่ายๆ มีอะไรใกล้ตัวที่กินได้ ก็คว้ามาก่อน
ถิ่นที่พักอยู่ของเขาไกลจากแหล่งอาหารหลักมากมายนัก จะออกมาซื้อหาก็ต้องใช้ทุนรอน
อาหารสดที่พอหาได้ก็จะอยู่ในห้วยหนองใกล้ๆ เคยกินอะไรได้ก็ไปเก็บมาไว้กิน
เห็นแล้วก็ยังใจชื้นอยู่หน่อยว่า เขาไม่ได้กินดิบ แสดงว่ามีฐานปัญญาที่สั่งสมมาก่อนแล้ว
แต่คนที่เข้าไปช่วยแบบจิตอาสานี่ซิ ไม่มั่นใจ มีคนจากอีสานลงไปช่วยมากมายค่ะ

เรื่องมะเร็งตับกับพยาธิของคนอีสาน เป็นจากสรีระของเนื้อตับที่อักเสบ แล้วกลายต่อเมื่อผ่านเวลามานานพอควรค่ะพี่

#2 อาจารย์ที่รัก เห็นด้วยกับอาจารย์เลยค่ะ กินอะไรก็เป็นโรคได้ทั้งนั้นแหละ การไม่เป็นโรคจากการกินต้องการ “ยาปัญญา” มากินป้องกันค่ะ เรื่องพยาธิกับหอยนี่มันมาคู่กันจากธรรมชาติกำหนดมังค่ะ ความรู้เรื่องนี้มาจากคนที่เคยป่วยสอนหมอ เมื่อไล่รอยตามไปจนเจอหอย นำหอยมาชำแหละตรวจเจอตัวพยาธิ ก็ส่งต่อความรู้ผ่านกันมารุ่นต่อรุ่นหมอทางอีสานจะเก่งเรื่องนี้มากกว่าหมอทางภาคอื่นๆ

อยากรู้เรื่องการสะสมพิษในตัวหอยเหมือนกันค่ะอาจารย์ ไม่รู้มีใครศึกษาไว้บ้างมั๊ยว่ามันเพิ่มขึ้นมากน้อยแค่ไหน

#3 อุ๊ยที่รัก ไม่เคยรู้จักหอยโข่งเลยค่ะ จึงดูไม่ใคร่ออกว่าเป็นหอยอะไร เรื่องโลหะหนักในหอยนี่น่าสนใจ เพิ่งนึกได้ว่าเคยผ่านหูเมื่อไปดูงานที่ภาคตะวันออกกับ ๔ส๒ ว่าเขาศึกษาการสะสมโลหะหนักในสัตว์น้ำเหมือนกัน แต่ไม่รู้มีหอยหรือเปล่า รู้แต่ว่าเขาศึกษาสัตว์ทะเล

#6 withwit ให้ความคิดเห็นเมื่อ 7 มิถุนายน 2011 เวลา 22:32 (เย็น)

โลกวันนี้ โลหะหนักก็อันตราย
อากาศ (เบา) ก็เป็นพิษ
ผักหญ้า (ปานกลาง) ก็ปนเปื้อน
เข้ามาอินตะเน็ตก็มลพิษทางใจเต็มไปหมด

แล้วจะหนีไปไหนให้พ้นดีล่ะครับ หรือว่าทนมันต่อไปจนกว่าจะสิ้นกรรม :-)

#8 สาวตา ให้ความคิดเห็นเมื่อ 16 มิถุนายน 2011 เวลา 21:59 (เย็น)

#6 #7 มลภาวะมีรอบตัวเพราะความรักสบายของคนยุคหนึ่ง ใช้ความรู้ตามตำรามาหาประโยชน์ใส่ตน แล้วคนยุคต่อมาต่อยอดใช้ประโยชน์ จากความไม่รู้และหวาดกลัวของคนมาหาประโยชน์ต่อ

สงครามโลกทำให้คนกลัวความลำบากตัวแล้วไขว่คว้าความสบายไว้ก่อน ความกลัวสงคราม ทำให้เกิดความช่วยกันยันสงครามเย็นจนเมืองไทยไม่ติดบ่วงโดมิโน แต่ติดบ่วงลัทธิทุนนิยม ลัทธิความเชื่อแทน

มลภาวะเหล่านี้เป็นยาพิษที่ใครๆมักมองไม่เห็น คนที่สามารถมองเห็นก่อนถือเป็นปราชญ์นะคะอาจารย์ ความเป็นปราชญ์ของคนที่เห็นก่อนจะทำให้ไม่ละวางเฉย แต่จะช่วยคิดค้นทางแก้ให้ไว้ก่อนด้วยความห่วงใยที่มีต่อสังคม

อาจารย์กำลังเป็นผู้หนึ่งที่ลงมือทำแล้ว โดยไม่ทน นั่นแหละค่ะเป็นวิถีของปราชญ์ที่หมอชื่นชม

ขออนุญาตป้าหวาน ชวนอาจารย์ไปอ่านบันทึกเรื่อง “คำถามเฮงซวย” ค่ะ บันทึกนี้มีเรื่องประทับใจที่พรรคพวกในลานเขาได้เจอกันมา สงสัยว่าเรื่องที่ชวนคุยของอาจารย์จะไปแตะกับเบื้องหลังของเรื่องนี้เข้ามังค่ะ