หมอเจ๊เล่าเรื่อง

การป้องกันไม่ให้ไอคิวของผู้คนต่ำ จนกลายเป็นภาระของสังคมไม่ว่าจะในด้านใด จะอายุใด ทำได้โดยการบริโภคไอโอดีนให้เพียงพอ แต่ก่อนเมื่อเอ่ยถึงเรื่องขาดไอโอดีน คนจะนึกถึงคนคอโตแบบเหนียงวัว เดี๋ยวนี้จะหาคนที่คอโตแบบนั้นไม่ง่ายแล้วค่ะ

ความสำคัญของการขาดสารไอโอดีนอยู่ที่คนรุ่นใหม่ไอคิวต่ำ ครอบครัวจึงเป็นหน่วยย่อยที่สุดของสังคม ที่มีบทบาทสำคัญในการร่วมด้วยช่วยกันป้องกัน

เพื่อสร้างคนรุ่นใหม่ที่สมองสมบูรณ์ ไอคิวเต็ม สตรีผู้เป็นแม่จึงต้องเข้าใจว่าจะบริโภคอย่างไรจึงเป็นเรื่อง “ใช่เลย” สำหรับลูก

วิธีเติมก็ต้องเติมทุกวัน เพราะร่างกายผลิตมันเองไม่ได้ มีแต่ต้องเติมเข้าไป  ที่ต้องเติมทุกวัน เพราะไม่ว่าหลับหรือตื่น ร่างกายต้องการพลังชีวิตเพื่อดำรงอยู่ตลอดเวลา ที่ต้องเติมก็เพราะว่าตัวอ่อนในครรภ์ ๓ เดือนแรกไม่สามารถจัดการกับไอโอดีนได้เอง

จะเห็นว่า ความสำคัญของการเติมอยู่ตรงเวลา “ทุกวัน”  และรู้จักนาทีทองที่สำคัญสำหรับตัวอ่อน  ตั้งแต่เริ่มตั้งครรภ์จนถึงอายุครรภ์ ๓ เดือน คือนาทีทองที่ว่านี้นะคะ

ไม่เติมให้…..อายุสมองจริงของตัวอ่อนในครรภ์จะลดฮวบเหลือเป็นกึ่งหนึ่งของที่ควรเป็นได้เลย

ไอโอดีนเข้าไปในร่างกายแล้วไม่มีคลังสะสมนะคะ ร่างกายจะเก็บมันในจำนวนสำหรับใช้วันต่อวันเท่านั้น ส่วนเกินใช้จะถูกร่างกายขจัดออกทุกวันทางปัสสาวะ

แหล่งอาหารที่มีไอโอดีนที่หาได้รอบตัวก็มี ปลาทะเล สาหร่ายทะเล เกลือทะเล

สาหร่ายทะเล ๑๐๐ กรัมให้ไอโอดีน ๔ เท่าของปลาทะเลที่มีน้ำหนักเท่ากัน และ ๘ เท่าของเกลือทะเล ๕ กรัม

แหล่งอาหารบนบกที่สามารถให้ไอโอดีนได้ ก็เป็นพืชที่เติบโตจากดินที่มีธาตุไอโอดีน

ดินของจังหวัดทางภาคเหนือจะมีธาตุตัวนี้ต่ำกว่าภาคกลาง การบริโภคพืชผักเป็นอาหารเยอะๆของคนเหนือ จึงช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้น้อย ต้องอาศัยอาหารทะเล เกลือทะเลซะมากกว่า

นักโภชนาการเคยเทียบความต้องการต่อวันไว้ว่า ผู้ใหญ่ต้องกินปลาทะเล อย่างน้อย ๑๐๐ กรัม ( ๑ ขีด) จึงได้ไอโอดีนเพียงพอ สตรีมีครรภ์และให้นมบุตรต้องกินสาหร่ายทะเล ๒๐๐ กรัมต่อวันจึงจะพอ

ลองปรับเป็นจำนวนบริโภคเกลือทะเลดูก็ได้เป็นวันละ ๔๐ กรัม  การบริโภคเกลือทะเลในปริมาณขนาดนี้ ถือว่าปริมาณสูง บริโภคไม่ได้หรอก นอกจากคนที่กินเค็มมากๆๆๆ ซดเกลือเป็นช้อนๆ

โชคดีที่ธรรมชาติมีระบบที่ดีจัดการเก็บไอโอดีนไว้ให้มีใช้ตลอดเวลา โดยเก็บไว้ในส่วนประกอบของเลือด จึงทำให้ไม่จำเป็นต้องบริโภคจำนวนมากอย่างที่รับรู้ แค่เติมส่วนที่พร่องไปจากการใช้เท่ากับกินปลาทะเลวันละ ๑ ขีด แค่นี้ก็พอเพียงที่จะใช้ป้องกันการเกิดการขาดสารไอโอดีนแล้ว

เพื่อให้ผู้คนเข้าถึงไอโอดีนง่าย ความรู้นี้ได้ถูกนำไปประยุกต์ใช้ในเรื่องการเติมไอโอดีนในเกลือ พร้อมๆกับข้อมูลที่ว่าโดยทั่วไปคนเราบริโภคเกลือได้เค็มที่สุุดแค่วันละ ๒ กรัม  ทำให้เกิด เกลือใส่ไอโอดีน ๑ ช้อนชา ( ๕ กรัม) ที่มีไอโอดีนอยู่ในปริมาณเท่าๆกับปลาทะเล ๑ ขีด เกิดขึ้นในตลาดเกลือ

ความคาดหวังของกระทรวงสาธารณสุขในการควบคุมการผลิตเกลือ คือ เพิ่มการเข้าถึงง่ายของแหล่งไอโอดีนให้ผู้คน ซึ่งเดิมอยู่ที่ ๕๗.๖๗ % ( ปี ๒๕๕๐) เป็นสูงขึ้นๆ  ไม่ได้อยู่ที่ต้องการให้ผู้คนบริโภคเกลือเพิ่มขึ้นแต่อย่างใด

อ้อ ต่อไปเวลาบริโภคเกลือ อย่าลืมดูฉลากอย. ด้วย  เดี๋ยวนี้เกลือที่ผลิตต้องส่งให้อย.ตรวจก่อนวางจำหน่ายแล้วค่ะ

« « Prev : ไอโอดีนกับพลังงานชีวิต

Next : อันเนื่องมาจากพระราชดำริ…บทเรียนที่สอนวิชาสอบสวนโรค » »