ลานบนเกาะ

          อิอิ…เริ่มเช้าวันนี้ไปทานอาหารเช้ากับคุณแอ๊ดและหนูนิว แล้วเอารถมาเช็คสภาพ ๘๐,๐๐๐ กิโล กะว่าประมาณ ๑ ชั่วโมงเสร็จ ไปส่งคุณแอ๊ดกับหนูนิวแล้วเข้ารถเข้าบริษัท โตโยต้าเพิร์ล ภูเก็ต อะอะ…อย่าเพิ่งงง เขามีบริการวันอาทิตย์ด้วยเจ๋งไหมล่ะ แต่พอรับรถเสร็จเขาบอกว่ารายการของผมเป็นรายการเช็คใหญ่ให้มารับรถตอนบ่าย เฮ้ย…แล้วใครจะมารับละ เพราะเจ้าเนติ์ลูกชายไปกับเพื่อนตั้งแต่เช้า เพราะเมื่อสองวันเป็นวันคล้ายวันเกิดเพื่อนมาหาก็เลยพาเพื่อนเที่ยว ไปส่งคุณแอ๊ดกับหนูนิวที่ร้าน ไม่มีรถมารับ ก็เลยบอกเขาว่าไม่มีรถมารับ เขาก็เลยบอกว่าสองชั่วโมงเสร็จ ก็คือเสร็จเที่ยง เสร็จแล้วก็ต้องวิ่งกลับบ้านเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวไปงานพระราชทานเพลิงศพคุณแม่เพื่อนที่ภูเก็ต เมื่อวานก็ไปงานศพคุณแม่เพื่อนที่พังงา ชีพจรลงเท้าจริงๆ

          ดีที่บริษัทฯมีคอมพิวเตอร์ให้ลูกค้าตรวจสอบข้อมูล อิอิ ผมมายึดเป็นคนแรก กว่าจะเสร็จสองชั่วโมง ขอโทษ..จะมีใครได้ใช้ไหมเนี่ย..อิอิ กะว่าจะค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับมลภาวะในระยองไว้ทำรายงานสักหน่อย ผมรายงานผลการไปดูงานในลานสันติสุขหลายตอนแล้วนะครับ เครียดบ้างสนุกบ้างสลับกันไป เป็นงานกึ่งวิชาการ กึ่งเหน็บแนม กึ่งเฮฮา กึ่งบ้าบอ..อิอิ ลองเข้าไปอ่านดูก็แล้วกัน จะได้ความรู้ทั้งทฤษฎีและความจริงที่ปรากฏในสังคมไทยครับ

          การที่เอารถมาตรวจสภาพคราวนี้ ได้ข้อคิดเหมือนกันว่า เราใช้รถสมบุกสมบัน พอถึงระยะเวลาที่เขากำหนดทุก ๑๐,๐๐๐ ก.ม. เราก็จะเอารถไปตรวจสภาพตามที่เขาสั่ง แต่ร่างกายเรา เราใช้สมบุกสมบันไม่บันยะบันยัง แถมมีคนบอกให้ไปตรวจสภาพทุกปี ก็ไม่ค่อยอยากตรวจกลัวเจอโรค อิอิ ถ้าภาคราชการก็จะมีการบังคับให้ไปตรวจ แต่ก็มีข้าราชการเบี้ยวไม่น้อยเพราะกลัวเข็มเจาะเลือด แล้วก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคอะไรบ้าง บางทีก็น้อคไปเฉยๆ

          แต่การตรวจร่างกายประจำปีก็หาได้หมายความว่าจะปลอดภัยเสียทีเดียว เพราะถ้าตรวจตามระบบราชการก็จะตรวจปัสสาวะ เลือด ความดัน น้ำหนัก หาค่าไม่กี่ตัวดูเบาหวาน ความดัน เอกซ์เรย์ปอด คอเรสเตอรอล ไตรกลีเซอร์ไรด์ แต่อย่างอื่นไม่ค่อยได้ตรวจ ถ้าจะให้ดีก็ขอตรวจชุดใหญ่ไปเลย เอาให้รู้ดำรู้แดงไปเลย ผมคงไปตรวจสภาพอีกทีก็ประมาณตุลาคมโน่น ตอนนี้ยังคุมเบาหวานและความดันอยู่ในเกณฑ์ที่น่าพอใจ แต่ไม่ดีเท่าที่อยากให้เป็นคือประมาณ ๙๐ เพราะตอนนี้มันผลุบโผล่ๆอยู่ที่ประมาณ ๑๐๓-๑๑๕ สาเหตุรู้ทั้งรู้คือไม่ได้ออกกำลังมานานประมาณ ๓ เดือน เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเลยชวนคุณแอ๊ดไปเดินออกกำลังเสียวันละประมาณครึ่งชั่วโมงพอให้เหงื่อซึมๆ

          มานั่งนึกอยู่เหมือนกันว่าวิถีชีวิตเราในแต่ละวันเราใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์อย่างไรบ้าง เช้าขึ้นมาดูข่าว อาบน้ำแต่งตัว ไปทานอาหารเช้า ไปทำงาน ถ้าสำนวนน้อยทำเสร็จแล้วก็มักอ่านหนังสือพิมพ์ เขียนบันทึกในสิ่งที่ไปเรียนรู้มาจากสถาบันพรปกเกล้า ซึ่งตอนนี้ใช้เวลาเขียนบันทึกมากพอสมควร เที่ยงไปทานข้าวกับคุณแอ๊ด แล้วงีบสัก ๑๕ นาที (มีบางวันที่เผลอมันไปบ้างถึง ๔๕ นาที อิอิ) กลับไปที่ทำงานตรวจงาน ถ้าไม่มีก็อ่านหนังสือพิมพ์ เลิกงานกลับบ้านแทนที่ควรจะไปออกกำลัง สระว่ายน้ำมันอยู่ใกล้ที่ทำงาน ลืมเอากางเกงว่ายน้ำไปก็ต้องกลับบ้าน ซึ่งอยู่ไกลออกไป กว่าจะถึงบ้านและออกจากบ้านกว่าจะถึงสระ โอ๊ย..ดูเคเบิ้ลทีวี ดีกว่า บางวันก็งดอาหารเย็นเพราะไม่ได้ออกกำลัง แต่ตอนนี้ก็เลยชวนคุณแอ๊ดไปเดินออกกำลังที่สะพานหินกัน

          กลับมาถึงบ้าน ก็เล่นอินเทอร์เน็ต แซวคนโน้นคนนี้บ้าง โพสต์ข้อความเข้าบันทึกบ้าง เขียนบทความบ้าง อ่านหนังสือบ้าง สักประมาณ ๒ ชั่วโมง ดูรายการทีวี แล้วนอน ไม่ค่อยได้แชทเท่าไหร่ เพราะผมชอบทำหลายอย่างในขณะเดียวกัน พอแชทแล้วทำอย่างอื่นไม่สะดวก เช่น เขียนบทความมันจะสะดุด ก็มักจะไม่เปิดเอ็ม…

          เข้าห้องน้ำก็จะมีหนังสือไว้ในห้องน้ำ แต่คุณแอ๊ดไม่ชอบเพราะกลัวว่าอ่านแล้วติดลมไม่ค่อยลุกจากโถ จะทำให้เป็น RID C DOUNG เอิ้กๆ พยายามจะใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ให้มากที่สุด แต่รู้ไหม คนเราถ้าทำอะไรที่มันเป็นสาระมากมันจะเครียด อย่าทำให้ตัวเองเครียด หามุขขำๆมาเล่นมั่ง หาอะไรที่ผ่อนคลายมาอ่านมั่ง วันๆอย่ามัวแต่จ้องจับผิดว่าใครไปลอกงานใครมามั่ง ทำจิตใจให้สบาย บางทีเพื่อนถามว่าเมื่อเช้าดูข่าวนั่นนี่หรือเปล่า ผมบอกว่าเปล่าเพราะข่าวทุกวันนี้มีแต่ข่าวเครียดๆ ตื่นขึ้นมีการระเบิดที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ทหารตายไปเท่านั้นศพ ชาวบ้านถูกยิง ครูถูกยิงขณะไปโรงเรียน ดูแล้วเครียดตั้งแต่เช้าเลย ดูจากข่าวในมือถือก็พอแล้ว ผมก็เลยดูรายการคันปาก เรื่องดารามีสาระบ้างไร้สาระบ้าง แต่ทำให้เช้าวันนั้นมันไม่เครียด มันเป็นการใช้เวลาว่างช่วงเช้าเป็นประโยชน์กับร่างกายตัวเอง เพราะถ้าเครียดทุกเช้าไม่รู้มะเร็งจะถามหาหรือเปล่า..อิอิ

          ช่วงนี้บางทีเสาร์อาทิตย์เขาเชิญไปบรรยายให้เด็กฟัง ให้ครูฟัง ให้ชาวบ้านฟัง ผมมักจะไม่ปฏิเสธ แม้บางครั้งจะเดินทางขับรถไปเองและไม่มีค่าตอบแทนวิทยากร แต่การให้ธรรมเป็นทานเป็นสิ่งที่ควรทำ ผมไม่ค่อยบริจาคเงินทำบุญสักเท่าไหร่เพราะไม่มีเงินมากพอที่จะให้ทานคนอื่น แค่ให้ตัวเองมีทานก็พอกระเหม็ดกระแหม่ เพราะตัดสินใจลงทุนกับบ้านที่อยู่อาศัยหลายตังค์แล้วยังผ่อนไม่หมด คงต้องใช้เวลาอีก ๘ ปีถึงจะหมดหนี้สิน  ดังนั้นการเอาปากไปเป็นอาวุธในการช่วยให้ผู้ฟังได้รับความรู้ ได้มีความคิดดีๆ มีความคิดในทางบวกที่จะอยู่ในสังคมอย่างมีความสุขก็เป็นเรื่องที่พอใจแล้ว

          ผมใช้ชีวิตของผมอย่างนี้ แล้วคุณล่ะ ใช้เวลาว่างทำประโยชน์อะไรให้กับตัวเองและคนอื่นบ้าง ไม่เล่าสู่กันฟังมั่งหรือครับ

« « Prev : เขาเชิญไปบรรยาย

Next : ปัญหาของผมที่ไม่มีบทความใหม่ อิอิ » »