คนถางทาง

ศักิดิ “นา” สามานย์ข้ามชาติ 

ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ (๒๒ พค. ๕๑) มีข่าวหนาหูว่า นายทุนไทยผู้เห่อเหิมไปชวนนายทุนแขกผู้ร่ำรวยจากการขายน้ำมันให้มาลงทุนด้านการข้าวในประเทศไทย

ถึงขนาดจะให้เป็นการทำนาสัญญาจ้างเหมากันเป็นไร่ไปเลย เช่น ไร่ละ ๕๐๐๐ บาท  ซึ่งหลายฝ่ายได้ออกมาต่อโต้ว่า มันเป็นการขายจิตวิญญาณแห่งชาติ  (ซึ่งผมเห็นด้วย)

….ไม่น่าเชื่อว่าคนเรามันจะหน้าเงินกันได้ปานนี้ มันคิดได้แต่เพียงว่าจะหา”เงิน”ให้ประเทศ (โดยกรูขอกินหัวคิวด้วยคน) ไม่ว่ารสนิยมในการหาเงินนั้นมันจะต่ำต้อยปานใดก็ตาม มันคิดว่าคนส่วนใหญ่ต้องพลอยเห็นดีเห็นงามไปด้วยเป็นแน่ โชคดีที่คนไทยเรายังมีจิตวิญญาณที่แกร่งพอควรในเรื่องนี้

คิดไปแล้วก็ให้รู้สึกสมเพทเวทนา ที่เมืองเราเป็นเมืองข้าว ซึ่งเป็นเพียงไม่กี่สิ่งที่ทำให้ทั่วโลกชื่นชมเมืองเรา แต่เราเองกลับไม่เห็นคุณค่า ปล่อยปะละเลย ปู้ยี่ปู้ยำ ทำทองไม่รู้ร้อนมาตลอด

โดยเฉพาะในช่วงปี 2543-2549 นับเป็นยุควิกฤตที่สุดของธุรกิจการทำนา เพราะนักการเมืองที่ครองอำนาจเล็งเห็นประโยชน์มหาศาลในธุรกิจค้าข้าว จึงรุกเงียบด้วยกฎระเบียยบที่เอื้อพวกพ้องเพื่อหวังยึดครองผูกขาดธุรกิจนี้ ทำให้กิจการโรงสี ซึ่งเป็นอุตสาหกรรมที่ใหญ่ที่สุดของประเทศไทย  (มีประมาณ 40,000 โรง) เกิดอาการง่อนแง่น ล้มตายกันระนาวทั่วประเทศ

อนิจจา…เรื่องใหญ่โตบนความเป็นความตายของชาติในระดับนี้แต่สื่อสารมวลชนต่างเงียบฉี่ ไม่มีใครประโคมข่าว ปล่อยให้บริษัทค้าข้าวนอมินีตั้งขึ้นมาผูกขาดการซื้อขายข้าวบนกฎเกณฑ์อัปยศที่รัฐบาลคอยเอื้ออยู่เบื้องหลัง จนโรงสีต้องล้มระนาวเพราะสู้ต่อการขาดทุนไม่ได้ ต้องปิดตัวกันเป็นทิวแถว เพราะสู้กลโกลเชิงนโยบายของพวกเขาไม่ไหว

โรงสี….เฮ้ย…ใครจะไปสงสารและสนใจพวกมัน ก็ไอ้พวกนี้ไม่ใช่หรือที่มันขูดรีดชาวนา ทำนาบนหลังคนมานานจนร่ำรวยกันเป็นแถว

นั่นคือความรู้สึกพื้นฐานของคนไทยทั่วไปเมื่อพูดถึงโรงสี และนี่คือสาเหตุหนึ่งที่ไม่มีสื่อไหนสนใจเมื่อโรงสีถูกรังแกจากรัฐบาล (สงสัยโรงสีไม่ใช่ประชาชน ถูกรัฐบาลรังแกก็สมน้ำหน้ามันเสียอีก)

เรื่องโรงสีขูดรีดชาวนานั้นมันเป็นความจริงเพียงครึ่งเดียว ส่วนชาวนาขูดรีดโรงสีด้วยการปลอมปนต่างๆนาๆ ไม่เคยมีใครพูดถึง และโรงสีลงทุนมากกว่าชาวนา 100 เท่า เสี่ยงกว่า 100 เท่า เขาก็ควรมีรายได้มากกว่า 100 เท่าตามสัดส่วน การลงทุน แล้วมันผิดตรงไหน

 ยามขาดทุน เขาก็ขาดทุนมากกว่า 100 เท่าด้วย แต่ประเด็นหลังนี้ไม่ค่อยมีใครสงสาร

ถามว่า..ถ้าโรงสีล่มหมดทั่วประเทศอะไรจะเกิดขึ้น ก็จะมีนายทุนผูกขาดซื้อข้าวเปลือก (แบบแฟรนไชส์) เพียงเจ้าเดียวในประเทศ ซึ่งเขาจะกดราคาอย่างไรก็ได้ และชาวนานั่นแหละจะเดือดร้อนที่สุด

แต่ถ้ามีโรงสีมาก โรงสีเสรี เช่นทีผ่านมา กลไกตลาดจะบังคับเองว่า ราคาข้าวจะยุติธรรม ใครที่ไม่ได้คลุกคลีกับโรงสีจะไม่รู้หรอกว่าการทำธุรกิจโรงสีลำบากแค่ไหน ต้องง้อชาวนาแค่ไหน ต้องวิ่งรถออกไปหาซื้อข้าว ข้ามอำเภอ ข้ามจังหวัด เรื่องพวกนี้ไม่เป็นข่าว ที่เป็นข่าวคือโรงสีขูดรีดชาวนาเท่านั้น

ผมรู้จักเจ้าของโรงสีรายใหญ่รายหนึ่ง เพิ่งปิดโรงสีที่ทำมาแต่รุ่นพ่อนับได้  80 ปีแล้ว ที่ปิดเพราะเจ๊งในช่วงรัฐบาล 2543-49 ที่พยายามทำลายกลไกโรงสีทุกทาง เพื่อให้พรรคพวกเขาเข้ามาสวมแทนโดยการออกนโยบายเอื้อต่อบริษัทรายใหญ่ที่ค้าข้าวระดับประเทศและโลก 

เขาเจ๊งในไทย แต่กลับได้รับการทาบทามจากรัฐบาลประเทศหนึ่งในอาฟริกา ให้ไปทำนาในประเทศของเขา โดยจะยกทีดินให้ฟรีๆเป็นแสนไร่ในการนี้ เพราะประเทศนี้คนเขาทำนาไม่เป็น

คิดไปแล้วน่าอนาถ คนไทยเราเก่งกาจเรื่องข้าวมาแต่โบราณ แต่กลับต้องเจ๊ง ไม่สามารถธุรกิจในประเทศไทยเราได้ จนต้องไปทำนาให้ต่างประเทศ ส่วนรัฐบาลไทยเรากลับจะไปเอาต่างประเทศให้มาเป็นนายทาส เป็นศักดิ”นา” ยุคทุนสามานย์ เพื่อให้คนไทยเราเป็นทาสทำนาเพื่อสร้างความร่ำรวยให้พวกเขาเหล่านั้น

โดยพวกมันขอกินหัวคิวสักเม็ดสองเม็ดก็พอแล้ว  ฤามันจะถึงคราวสิ้นชาติกันคราวนี้

…คนถางทาง

« « Prev : ด้นไปในแผ่นดิน (๔)..ตัวแลนเต็มตึก

Next : เผด็จการโดยธรรม ดีกว่าประชาธิปไตยโดยทุน » »