ลานสวนป่า

(ตัวจริงแต่งตัวเรียบร้อย คนจำไม่ได้)

ผมตั้งใจอยู่แล้วที่จะหาวิธีจัดคนดีให้ได้พบกัน เพื่อให้คนดีได้ต่อยอดความดี มีโอกาสเสนอความสามารถ หรือได้คิดได้ทำในสิ่งดีๆที่ตนเองอยากจะทำ และเครือญาติผมก็ล้วนแล้วแต่มากล้นความสามารถ ถ้าถูกจังหวะของใครตอนไหนผมจะไม่รั้งรอที่จะรุนหลังให้ไปแสดงอภินิหารของคนแซ่เฮ ทุกครั้งที่ชาวเราคิดทำอะไรดี ๆ ผมจำแม่นนะครับ วีรกรรมความดีในหมู่ชาวเฮนั้นบรรเจิดนัก จึงอยากจะทนุถนอมความดีงามนี้ไว้ให้สง่างามตลอดไป ใครมีอะไรรีบทำเลยนะครับ อย่างป้าหวานคิดทำซีดี “กอด” ขึ้นครั้งแรกในโลกนี่ ถ้าเป็นเมืองนอกเขาคงรีบไปจดลิขสิทธิ์แล้ว ป้าคิดได้จ๊าบจริง ๆ ขอบอก อย่าลืมนะครับคิดดีคิดได้อะไรลุยเลย

(คณะกรรมการรับปุ๊บอ่านปั๊บ)

อ่านต่อ »

(หน้าตาเจ้าหนอนยักษ์)

ชีวิตการงานเป็นโอสถขนานเอกที่ทำให้ชีวิตมีชีวา เหนื่อยบ้าง หนักบ้าง เบาบ้าง แหยบ้าง ถือเป็นเงื่อนไขปกติของการทำงาน ใช่ว่าคนเราจะหามจั่วหามเสาอยู่ตลอดเวลา แต่ก็อาจจะมีบ้างที่เผลอแบกโลกไว้ด้วยความทรนง หลงเพ้อว่า โลกทั้งใบเป็นของนายคนเดียว ผมกับควายไม่ต่างกันสักเท่าไหร่หรอก ซก ๆ ทำงาน แถมยังเซ่อเหมือนเดิม ความรู้ใหม่มันเกิดขึ้นตลอดเวลา ใครเรียนตามทันได้หมดก็โม้แล้ว ในโลกนี้ไม่มีใคร่เก่งขนาดนั้น เอาให้แค่พอรู้บ้างก็ตาเหลือกแล้ว ถ้ามีโอกาสเรียนโอกาสทดลองทำอะไรใหม่ ๆ ผมจะกระโจนใส่ทันที ถึงกระนั้นก็เบื๊อกอยู่ดี เข้ากรุงเที่ยวนี้จึงขอทดลองนั่งรถไฟฟ้าไปหานะเธอ อิ อิ

อ่านต่อ »

คนบ้านป่า อยู่สุขสบายตลอดเดือนที่ผ่านมา อากาศดี ฝนชื่นฉ่ำ พร่ำโปรยรดพืชผักให้แก่เรา ปีนี้เทวดาขยันเหลือเกิน เมนูอาหารป่าแบบง่ายๆแต่อร่อยขึ้นโต๊ะ เห็ด ผักพื้นถิ่น ยอดอวบขบเผาะ ปราศจากหนอน เพลี้ย และแมลงต่างๆ ปกติผักพื้นบ้านนั้นปลอดจากการรบกวนอยู่แล้ว ผักเหล่านี้มีภูมิคุ้มกันโดยธรรมชาติ ถ้าเราชี้ชวนให้คนชนบทและคนเมืองหันมาชอบพืชผักสายพันธุ์ไทย เหมือนที่อาจารย์แป๋วชอบยอดมะกล่ำจิ้มน้ำพริก จุดประกายเล็กๆเหล่านี้ จะนำขยายผลไปถึงสุขภาพโดยรวม ที่สามารถฟันธงว่าปลอดภัยจริงๆ แทนที่จะหวั่นระทึกว่าผักตลาดปลอดภัยจริงหรือเปล่า จ้องเลือกใบผักที่มีร่องรอยแมลงเจาะ ล้วนเป็นขั้นตอนที่อิหลักอิเหลื่ออยู่ดี ทำไมไม่อยู่กับบรรณาการจากธรรมชาติที่เรามีก็ไม่รู้นะ นิสัยการกินนี่ยุ่งยากมาตลอด ไม่เหมือนวัวกินใบไม้สับ เอาอะไรให้กินก็กินๆๆๆๆจนเกลี้ยงราง

อ่านต่อ »

เมื่อวานนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้นะครับ

มีคนมาเยี่ยมแบบแปลกๆทั้งวัน

นั่่งงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ช่วงสายมี2 ชายท่าทางประหลาดๆเดินต๊อกๆเข้ามาตรงที่ผมนั่งเล่นหลังบ้าน ยกมือไหว้ทักทายบอกว่าอยากจะมาขอเยี่ยมชม ผมจัดเก้าอี้ให้นั่ง โฉมยงไปชงชาสมุนไพรมาเลี้ยง แนะนำตัวเองว่ามาจากอำเภอจัตุฯ จังหวัดร้อยเอ็ด เป็นชายสูงวัยทั้งคู่ คนที่ท่าทางฤๅษีจะเปิดประเด็น  หันไปบอกอีกคนว่าเอาสิ ถามเลย อยากจะรู้เรื่องอะไร แถมยังออกตัวว่าไม่ได้เตรียมคำถามมา แหม! ถ้าเตรียมมาก็คงจะแปลก จะทำอย่างกับนักถ่ายทำสารคดีได้ไง ผมก็ชวนคุยว่าที่นี่ไม่มีอะไรหรอก มีแต่ต้นไม้ ปลูกเล่นๆไปยังงั้นเอง พวกผักที่เกิดที่เห็นล้วนเป็นสมุนไพรพื้นถิ่น ไม่ได้มีอะไรพิเศษ

อ่านต่อ »

เมื่อวานนี้มีอาจารย์มาหารือเรื่องการเรียนการสอนนักศึกษาทุกระดับในมหาวิทยาลัย พื้นฐานเดิมก็ดูดีมีความเหมาะสมตามที่ได้รับการอนุมัติหลักสูตรจาก สกอ. คณะ/ภาควิชาก็ต้องสอนไปตามนั้น ก็น่าจะจบถ้าไม่คิดอะไรให้ป่วนจิต แต่ถ้ายอมเหนื่อยนิดหน่อยนั่งเกาคางใจเย็นๆ จะเห็นว่ามันชักจะเฉื่อยๆ ในเมื่อโลกและสังคมเปลี่ยนแปลง เราจะย่ำเท้าซ้ำรอยเดิมก็กระไรอยู่ ที่น่ากลัวบางภาควิชายังไม่ได้รับการอนุมัติหลักสูตร ก็ทำแบบอีแอบสอนกันแล้ว ดังกรณีหลักสูตรพยาบาลที่เกิดขึ้นเมืองย่าโม ไม่เท่านี้หรอกนะ ยังแอบเม้มกันอยู่อีกหลายแห่ง  พูดไปก็ไลย์บอย ปล่อยให้ตุ๊บต้อมๆกันไปตามกรรม

แต่เรื่องที่น่าสนใจก็คือการเปิดหลักสูตร ป.เอก ในมหาวิทยาลัยขนานใหญ่ ถามว่ามีความพร้อมแค่ไหน มันก็ไอ่แค่นั้นแหละ จะเปิดเสียอย่าง เปิดเพื่ออะไร เปิดยังไง ก็คงรู้ๆกันอยู่ ผีถึงป่าช้าจะทำอะไรได้ ก็ได้แต่เห็นใจหาทางผ่อนหนักเป็นเบา ให้ข้อคิดไปว่า..น่าจะปรับวิธีการเรียนการสอน พานิสิตตระเวณเดินสายเรียนไปพบปะผู้สันทัดกรณี องค์กร หรือสถาบันต่างๆ แทนที่จะมาเรียนแบบเชิญอาจารย์จากส่วนกลางไปสอนๆๆๆ มันไม่พอเพียงที่จะเติมเต็มให้กับว่าที่ดร. การเพิ่มต้นทุนให้กับลูกศิษย์จะออกแบบยังไง เปลี่ยนแปลงจากเดิมได้อย่างไร ในฐานะคนนอกก็จะมองว่า วิธีเรียนเป็นอย่างไร การเรียนเป็นแบบไหน เหมาะสมและเพียงพอแล้วหรือยัง

อ่านต่อ »