ชนบทชนหน้าชนหลัง
นะจังงังอยู่กับการพัฒนา..
ทำมากทุกข์มากลำบากหนักหนา
หนี้สินพัวพันผูกเรื่อยมา
ไปถามพ่อค้าราคาก็ร่วงรูด
ทีวีก็ดีแต่พูด ๆๆ ชวนให้กินไก่ขี้โรค
บ้างก็ชวนให้เสี่ยงโชคกับหวยเอื้ออาทร
ข้านอนไม่หลับ
บังคับให้ตัวเองฝัน
แต่คืนนี้กลับฝันร้าย
ฝันว่าควายร้องไห้ไม่อยากไปโรงงานลูกชิ้น
ทุยเอ๋ย
เจ้ากับข้าชะตาเดียวกัน
เจ้าเข้าโรงงาน
ข้าก็เข้าโรงงาน
เจ้าเป็นลูกชิ้น
แล้วข้าล่ะจะเป็นลูกอะไร ?
(มีรูปดาราที่เคยมาพักไว้อวดแขกด้วยนะ)
มาอุบลเที่ยวนี้โชคดีที่จ้าวถิ่นพาตระเวนไปดูของดีเมืองอุบล นับตั้งแต่เลือกโรมแรมอุบลราชธานีเป็นที่พักอยู่กลางเมือง สะดวกที่จะไปชมพิพิธภัณฑ์ ไปร้านค้า ด้วยการเดินฉุยฉายไม่ต้องใช้รถ ช่วงสายท่านนิกร วีสเพ็ญ เจ้าถิ่นคนเก่าคนแก่เมืองอุบล มารับพาไปตระเวนดูงานพัฒนาชุมชน เป็นวันสุดท้ายของการจัดงานโฉนดชุมชน ถามที่ไปที่มาทราบว่า หลักฐานที่ดินเป็นโฉนดรวม อยู่อาศัยได้เอาไปขายไปจำนองไม่ได้ แต่ละหลังติดป้ายแสดงเลขที่บ้าน มีกิจกรรมหลายอย่าง ออกร้านขายของ มีร้านขายปลาจากหมู่บ้านในลุ่มน้ำโขง ขายพันธุ์ไม้สมุนไพร ต้นสาวหลงเพาะใส่ถุงดำต้นละ 20 บาท
(กรรมการสภาฯมอบภาพที่ระลึกให้ ศ.ดร.ประกอบ วิโรจนกูฏ เนื่องในวาระครบเทอมอธิการบดีมหาวิทยาลัยอุบราชธานี)
วันนี้ลุ้นระทึกหลายเรื่อง นับตั้งแต่ไม่ได้กินข้าวเช้ารีบวิ่งไปประชุม ยังดีที่ไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อย ทันแจกหนังสือครูแห้วให้คณะกรรมการได้อ่านกัน เช่น คุญหญิงสุมณฑา พรหมบุญ คุณโสภณ สุภาพงษ์ อาจารย์อมร จันทรสมบูรณ์ อาจารย์อรวรรณ ชยางกูร คณบดีและกรรมการสภาโดยตำแหน่ง ฯลฯ อาจารย์กนกเล่าว่า เมื่อคืนนี้เข้าไปลานปัญญา เจอครูบารายงานเรื่องครูพันธุ์แห้วในบล็อค รายงานละเอียดยิบไวไฟมาก อาจารย์แกล้งชมว่า “ครูบานี่เป็นนักรบไซเบอร์ตัวจริง” โอ้โห อาจารย์! ผู้น้อยมิกล้า
ผู้ที่อยู่ในสังกัดชุมชนคนรากหญ้า จะโดนพาดพิงฉิวไปเฉี่ยวมาในหลายกรณีหลายวาระ เป็นเสมือนกระโถนท้องพระโรง ใครมีอะไรเอะอะก็จะเอาขยะมาโยนทิ้งไว้ บางครั้งก็ถูกดึงไปร่วมก่อการในกระบวนการต่าง ๆ ถูกมองว่าเป็นพวกดินพอกหางหมู เป็นตัวถ่วงความเจริญ และเป็นพวกที่ต้องถูกพัฒนา เป็นหนูลองยาขนานแล้วขนาดเล่า
พวกกระผมนั้นเปรียบเสมือนยอดหญ้า
ผู้ว่าเปรียบเสมือนส้นตีน
ถ้าส้นตีนเหยียบยอดหญ้า
หญ้าก็แหลกราญไม่มีชิ้นดี
มนุษย์เราเก่งกว่าสัตว์ประเภทอื่น ตรงที่ใช้สมองสร้างเครื่องมือมาใช้ในการทำมาหากิน เมื่อเทคโนโลยีเจริญขึ้นจึงมีการแบ่งกลุ่มสาขา เช่น สาขาเครื่องยนต์เครื่องไฟฟ้าเป็นต้น ผมมีชีวิตอยู่ระหว่างรอยต่อการมีการใช้เครื่องมือแบบดั้งเดิม มาเป็นอุปกรณ์สมัยใหม่ที่สะดวกสบายหลากหลายชนิด เริ่มตั้งแต่ใช้แรงงานสัตว์ล้วน ๆ มาเป็นใช้กำลังเครื่องจักรกล
สมัยเด็ก ๆ เห็นเตี่ยปลูกใบยาสูบใส่ปุ๋ยขี้ไก่ ที่มาจากการเลี้ยงไก่พื้นบ้านไว้ต้มกินตามประสาคนอยู่ป่า รวบรวมมูลไก่ใต้คอนเอาไปใส่หลุมยาสูบ ทำให้ใบยาสูบฉุนหอมเป็นที่รู้จักของหมู่บ้านใกล้เคียง ช่วงที่ใบยาแก่เตี่ยจะมาอบไว้ แล้วเอาออกมาซอยด้วยมือในช่วงเย็นถึงกลางคืน เช้ามาก็เอาใบยาที่ซอยมาตาก แห้งได้ที่แล้วก็เก็บใส่กระชุไว้จำหน่ายและสูบเอง มาถึงวันนี้นึกย้อนหลัง เตี่ยนี่เป็นนักวิจัยชั้นยอด ค้นคว้าวิธีปลูกวิธีแปรรูปจนได้ยาสูบชั้นดีด้วยการค้นคว้าด้วยตนเอง ชาวบ้านถามว่าปลูกยังไง ใบยาสูบถึงโตหนาสม่ำเสมอ แถมยังมีกลิ่นหอมฉุน ภาษาชาวบ้านเรียกว่า “รสเข้มแรง” คงหมายถึงกลิ่นฉุนเมาได้ที่
