ลานสวนป่า

(มีรูปดาราที่เคยมาพักไว้อวดแขกด้วยนะ)

มาอุบลเที่ยวนี้โชคดีที่จ้าวถิ่นพาตระเวนไปดูของดีเมืองอุบล นับตั้งแต่เลือกโรมแรมอุบลราชธานีเป็นที่พักอยู่กลางเมือง สะดวกที่จะไปชมพิพิธภัณฑ์ ไปร้านค้า ด้วยการเดินฉุยฉายไม่ต้องใช้รถ ช่วงสายท่านนิกร วีสเพ็ญ เจ้าถิ่นคนเก่าคนแก่เมืองอุบล มารับพาไปตระเวนดูงานพัฒนาชุมชน เป็นวันสุดท้ายของการจัดงานโฉนดชุมชน ถามที่ไปที่มาทราบว่า หลักฐานที่ดินเป็นโฉนดรวม อยู่อาศัยได้เอาไปขายไปจำนองไม่ได้ แต่ละหลังติดป้ายแสดงเลขที่บ้าน มีกิจกรรมหลายอย่าง ออกร้านขายของ มีร้านขายปลาจากหมู่บ้านในลุ่มน้ำโขง ขายพันธุ์ไม้สมุนไพร ต้นสาวหลงเพาะใส่ถุงดำต้นละ 20 บาท

(ออมสินไผ่ซางที่ยาวที่สุดในโลก)

เดินไปเจอไม้ไผ่ซางชนิดปล้องยาว เอามาทำเป็นออมสินยาวเมตรกว่า จึงน่าจะเป็นออมสินที่ยาวที่สุดในโลก พรุ่งนี้จะไปขุดต้นพันธุ์ไปขยายที่สวนป่า จำไม่ได้ว่าเคยไปเห็นที่พิพิธภัณฑ์ที่น้าอึ่งเคยพาไปชม ทำด้วยไม้ไผ่ปล้องยาวเอามาทุบเป็นฟากแล้วม้วนได้เหมือนเสื่อ ยังสงสัยว่าไม้ไผ่พันธุ์อะไรฟะปล้องยาวเกือบ2เมตร วันนี้ได้เจอแล้วด้วยตนเอง เลยซื้อมาปล้องหนึ่ง ราคา 60 บาทขาดตัว จะเอาไปแขวนไว้ในห้อง แล้วค่อย ๆ เอาเงินเหรียญหยอดทุกวัน ๆ แบบน้ำหยดลงหิน กว่าจะเต็มคงได้หลายกะตังส์  งานนี้เด็กสนุกกับกิจกรรม มีบ้านเฮาเด็กรักบ้านสร้างด้วยดินหลังใหญ่ มีรูปปั้นการ์ตูนสวยแปลกตา

ออกจากงาน ตรงไป ม.อุบล แว่ปไปดูสถานที่ ๆ จะปลูกต้นไม้ ขับรถตระเวนรอบ แล้ววกกลับมาในตัวเมือง ได้เวลาอาหารเย็น ไกด์กิติมศักดิ์พาไปยังถิ่นเมืองเก่าซึ่งอยู่ติดกับลำแม่น้ำมูล เข้าใจว่าน่าจะเป็นพื้นที่เป็นตลาดร้านค้าเมืองอุบลในอดีต สภาพตึกรามบ้านช่องดูเก่าแก่เหงา ๆ ในความเก่าเก็บนี่เองที่มีสิ่งพิเศษซ่อนอยู่ นั่นก็คือร้านข้าวต้มรูปหล่อ

เป็นร้าน 1 คูหา ด้านหน้าวางกับข้าวต้มเมนูทั่วไป ประมาณ 10 ชนิด ข้างในตั้งโต๊ะประมาณ 10 ตัว มีคนนั่งรับประทานประมาณครึ่งร้าน คุณนิกรสั่งกับข้าว 5 อย่าง มีจับฉ่าย ไข่เค็ม หมูแดง ผัดไก่ใส่หอมใหญ่ ตักข้าวสวยใมในถ้วยกาไก่เล็ก ๆ ได้บรรยากาศซึมซับความหลัง นอกจากอร่อยแบบง่ายๆแล้วยังประทับใจเป็นบ้า

คุณนิกรเล่าว่า คุณเตี่ยของร้านนี้ สมัยมาจากเมืองจีนก็มาหาบข้าวต้มขายในเมืองอุบล คงมีกับข้าวอย่างวันนี้แหละ ใช้ถ้วยกาไก่เล็ก ๆ ตักเสิรฟ์ลูกค้า มีลูกค้าประจำเยอะแยะ เพราะพ่อค้าข้าวต้มเจ้านี้รูปหล่อ เปรียบกับสมัยนี้ก็คงเป็น “โจเหวินฟะ” คุณเฮียหาบข้าวต้มขายด้วยความอุตส่าห์เก๋บเล็กผสมน้อย รวบรวมเงินมาซื้อตึกที่เราไปนั่งวันนี้ ประจวบกับอายุมากขึ้นจึงยกหาบเข้าร้านตั้งแต่นั้นมา แต่เมนูอาหาร เอกลักษณ์ต่าง ๆ ยังคงไว้แหมือนเดิม ปัจจุบันปล่อยให้ภรรยาคู่ชีวิตกับลูก ๆ รับมรดกตกทอด กิจการข้าวต้มร้านเล็ก ๆ นี้สามารถส่งลูกเรียนจบปริญญา 5-6 คน วันนี้จึงอิ่มอร่อยที่สุดแสนประทับใจ เสียดายมองหาภาพเก่า ๆ โจเหวินฟะอุบลไม่เจอ จึงถ่ายป้ายมาไว้เป็นหลักฐาน

จบข่าว

« « Prev : นกขมิ้นเหลืองแก่ยักแย่ยักยัน

Next : : เงินดินดิ้นสู้กับเงินดาวน์ (2) » »