ลานฅนฟื้นฟู

เย็นวันนั้น ท้องฟ้าทิศตะวันตกสวยอย่างในรูป แต่ขอบฟ้าโน้นก้อนเมฆตั้งเค้าก้อนใหญ่

ทีมงานนัดกรรมการกลุ่มผู้ใช้น้ำไว้ เพื่อปรึกษาหารือเรื่องโครงสร้างกลุ่ม และการคัดเลือกกรรมการชุดใหม่ ชาวบ้านเสนอให้ใช้เวลากลางคืน เพราะกลางวันชาวบ้านทำนาทำไร่กัน เพื่อมิให้เป็นภาระแก่ชาวบ้านจึงทำอาหารไปเลี้ยง ทีมงานตัดสินใจเอากาแฟไปด้วย…

งานนี้ผมมอบให้ทีมงานแสดงบทบาทเต็มที่ ซึ่งแต่ละคนก็ผ่านงานมามากจึงไม่เป็นปัญหา เพียงแต่มีประเด็นที่เราต้องไปแลกเปลี่ยนกัน เชิงสาระ และการทำหน้าที่ fa เพื่อยกระดับการทำงานให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ก็เป็นเรื่องปกติของการทำงานร่วมกัน

การคุยกับชาวบ้านในเวลาค่ำคืนนั้น เป็นเรื่องปกติของเรา ตั้งแต่ ปาลียน อยู่ดงหลวงแล้ว บางคืนคุยกันเพลินเอาซะดึกเลยก็มี มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีคือ เราให้เกษตรกรเป็นผู้ตัดสินใจเองว่าจะคุยกันเมื่อไหร่ ช่วงเวลาไหน เมื่อเขาตกลงก็เป็นไปตามนั้น เพราะชาวบ้านทราบดีว่า ช่วงเวลาเขาเหมาะสม คือช่วงไหน เอาชาวบ้านเป็นตัวตั้ง เราแปรตาม นี่คือข้อดีของเอกชน.. ส่วนข้อเสียก็คือ หากมีสาระที่ต้องปรึกษาหารือกันหลายเรื่อง จะไม่เหมาะ เพราะเกษตรกรปกติจะนอนแต่หัวค่ำ สมาธิในการพูดคุยกันจะไม่ดี สั้น ผู้รับผิดชอบต้องเข้าใจและต้องทำหน้าที่ fa ให้ดี

เราขอยืมเก้าอี้ อบต. แล้วให้ชาวบ้านหยิบไปนั่งกันเอง ใครอยากนั่งตรงไหนก็เอาตามสบาย ก็ออกมาดังรูปที่เห็นนั่นแหละ เราเน้นความไม่เป็นทางการ

คณะกรรมการแลกเปลี่ยนกันเองต่อโครงสร้างกลุ่มจากเดิมที่เน้นโครงสร้างตามแบบสากล แต่หลังจากดำเนินงานมาแล้วเห็นว่าโครงสร้างนั้นเทอะทะมากไป ก็ยุบส่วนที่ไม่เป็นประโยชน์ออกไป คงเหลือส่วนที่จำเป็น แบ่งบทบาทหน้าที่กันใหม่ตามความเป็นจริงมากกว่าหลักการสากล.. โดยให้เกษตรกรปรึกษากันเองว่าใครเหมาะที่จะเป็นผู้นำ ตามลำดับโครงสร้างใหม่ ใช้เวลาไม่นานก็ได้คำตอบครบถ้วน

เกือบห้าทุ่ม ก้อนเมฆใหญ่ที่ขอบฟ้าเมื่อเย็นก็มาปกคลุมท้องฟ้าที่บ้านพังแดงจนมิด ฟ้าแลบแปล๊บปล๊าบ หลายคนในเมืองกำลังเพลิดเพลินกับรายการที่ตนเองชื่นชอบในทีวี หลายคนพักผ่อนสบายหลังจากทำงานเต็มที่ในช่วงเวลาราชการ แหล่งธุรกิจในเมืองจำนวนไม่น้อยยังมองหาลูกค้าเข้าไปสนับสนุนกิจการของเขา ผู้บริหารหลายคนมุ่งหวังว่าคนทำงานชุมชนจะสร้างความสำเร็จให้เกิดขึ้นตามวัตถุประสงค์ของโครงการ…แต่ไม่เคยสัมผัสชีวิตเช่นนี้เลย… ความฝันของเขาลอยอยู่บนหลักการสวยหรู

การพูดคุยเลิกราแล้ว ชาวบ้านต่างก็กลับไปพักผ่อน….

กลางสี่แยกในหมู่บ้านยังมีไฟฟ้าทำหน้าที่ส่องสว่างถนนยามค่ำคืน

แมลงกลางคืนบินเล่นไฟ… เสียงสุนัขบ้านทำหน้าที่ตามสัญชาติญาณของเขา

พี่น้องกะโส้หลับตาเถอะ..พรุ่งนี้ งานหนักในไร่นายังรอท่านอยู่…

ผมรำพึงกับตัวเอง…สามสิบกว่าปีแล้ว..ที่เราวนเวียนกับชีวิตแบบนี้..

ผมยืนนิ่งมองไฟดวงนี้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่น้องๆจะเรียกขึ้นรถเดินทางกลับที่พัก..

เราก็เป็นแค่ไฟบนยอดเสากลางหมู่บ้านดวงนั้น ส่องสว่างให้พี่น้องมองเห็นทางเดินไป

พี่น้องตัดสินใจเองว่าจะเดินไปทิศไหน… ชนบทไทย สังคมไทย ประเทศไทย… อีกไม่นานนักหรอกที่ไฟบนยอดเสากลางชุมชนนั้นก็มอดไหม้ไปตามกาล..แห่งสัจจะ..

……….

น้องๆบางคนนั่งหลับไปในรถ ทุกคนเงียบกับความคิดตัวเอง

คืนนี้พระจันทร์ขมุกขมัว แต่เราก็อิ่มใจที่ได้ทำหน้าที่ของเรา….

« « Prev : คิดไม่ถึง…

Next : สระในนาคือหลักประกันการมีข้าวกิน » »