ลานบนเกาะ

บทความนี้เป็นของโกไข่ (จุมพล ทองตัน) น้องชายผมเอง เขียนถึงแม่ในหนังสือที่ระลึกที่เราทำเล่มล่าสุดนี้ เป็นบทความใหม่เอี่ยมและจะแจกแขกที่มาร่วมงานในวันที่ ๒๔ ม.ค.นี้ เอามาให้อ่านกันก่อนครับ

“กุ๊กกุ๊กกรู ๆ ๆ” เสียงผู้หญิงวัยกลางคนร้องเรียกเด็กน้อยตาดำๆที่นั่งเรียงรายเกือบเป็นวงกลม เชิญชวนแกมล่อหลอกให้กินข้าวสวยร้อนๆที่คลุกกับปลาทอดเนื้อนุ่มเป็นคำๆ ก่อนจะส่งไปโรงเรียน

พลันที่เด็กๆออกไปเรียนหนังสือ การจัดการกับเสื้อผ้ากองพะเนินก็เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องทันทีทั้งๆที่ในตอนเช้ามืด เธอต้องออกไปตลาดเพื่อเตรียมหุงหาอาหารและจัดการกับเครื่องแต่งกายของเด็กๆกลุ่มนี้

เด็กน้อยในวงล้อมแห่งความรักนั้น หาได้มีแต่ลูกของตัวเองไม่ ภารกิจอันหนักหน่วงในยามนั้น ไม่ได้ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเหนื่อยหน่าย ท้อแท้ หรือแม้แต่เสียงบ่นสักนิดให้สามีได้ยิน เธอกลับทำด้วยความเต็มใจ ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่า เธอจะเข้ามาเป็นสะใภ้ของสกุลนี้ และจะปฏิบัติหน้าที่ของศรีภรรยาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

นั่นคือเรื่องราวเพียงเศษเสี้ยวของชีวิตมะราตรีในอดีต มะที่ดูแลลูกและหลานไปพร้อมๆกันเกือบ 11 คน ในสมัยที่ยังไม่มีเครื่องซักผ้าและหม้อหุงข้าว…..

ผมก็เป็นหนึ่งในเด็กน้อยกลุ่มนั้น ที่มะดูแลทั้งกายและใจมาอย่างใกล้ชิด

หลังจบจากการศึกษาระดับปริญญาตรี ช่วงหนึ่งของชีวิต ผมได้เข้าไปทำงานในสตูดิโอบันทึกเสียง โดยเป็นคนอัดเปียโน หรือเล่นคีย์บอร์ดเลียนแบบเครื่องดนตรีต่างๆให้กับบทเพลงของศิลปิน

งานบางงาน ใช้เวลาทำมาสเตอร์ด้วยเวลาอันน้อยนิด ผมเองก็ต้องเร่งบันทึกเสียงหามรุ่งหามค่ำไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพื่อให้เขาส่งงานได้ตามกำหนดเวลา มีงานอยู่ชิ้นหนึ่งที่ผมต้องอัดเสียงจนถึงเช้าของอีกวัน เช้าวันนั้นวันที่ 29 เดือนพฤศจิกายน ปีไหนผมไม่แน่ใจ

เสียงโทรศัพท์โนเกียร์รุ่นกระติกน้ำที่ผมเหน็บเอวไว้ดังขึ้น ขณะที่ผมเดินประคองคีย์บอร์ดรุ่นเอ็มวันออกจากห้องอัดแถวคลองตันเพื่อไปเรียกแท็กซี่กลับที่พัก ด้วยสภาพร่างกายที่อ่อนระโหยโรยแรง
(บรรทัดต่อไปนี้ กรุณาอ่านด้วยสำเนียงคนพังงา)
“ฮัลโหล่วว…จุมอือลูก อย่าลืมไปตักบาตรนะ…”

เสียงผู้หญิงคนที่ผมได้ยินมาแต่เกิด สดใสแต่เช้า ขณะที่ผมตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่
“อ๋อ..มะหือ ไซรต้องไปตักบาตรวันนี้เอ้า..”
“ก็วันนี้วันเกิดลูกไม่ใช่อื้อ……..”
ผมไม่ทันได้ตอบมะ เพราะน้ำตามันไหลออกมาเสียก่อน

ระยะทางไกลแสนไกล ไม่อาจกั้นความรักความห่วงใยของแม่กับลูกคนหนึ่งได้ กวีบางคนบอกว่า บางครั้งความรักอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ แต่เหตุการณ์ในวันนั้นผมยังจำได้ไม่ลืม

ทุกวันนี้ พอถึงวันเกิดผม ผมเลยชิงโทรไปหามะแต่เช้า เพื่อขอพรจากมะ และบอกมะว่าเดี๋ยววางสายจากมะแล้ว จุมจะไปตักบาตร

วันที่ 12 สิงหาคม 2549 ที่สวนอัมพร มะได้รับพระราชทานรางวัลแม่ดีเด่นแห่งชาติ จากพระองค์โสมฯด้วยความสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณของสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถครอบครัวเรามีแต่ความซาบซึ้งและประทับใจ เพราะรางวัลอันทรงคุณค่านี้ประกาศให้สังคมได้ทราบว่า มะของเราเป็นแม่ดีเด่นของชาติแล้วนะ ทั้งๆที่พวกเราทุกคนต่างรู้อยู่แล้วว่า มะราตรี…เป็นแม่ดีเด่นในใจลูกมาตั้งแต่จำความได้

« « Prev : บทความที่ลูกๆเขียนถึงพ่อและแม่(๓)

Next : ย้อนอดีตเมืองภูเก็ตปี2552 » »