บทความนี้เป็นของโกไข่ (จุมพล ทองตัน) น้องชายผมเอง เขียนถึงแม่ในหนังสือที่ระลึกที่เราทำเล่มล่าสุดนี้ เป็นบทความใหม่เอี่ยมและจะแจกแขกที่มาร่วมงานในวันที่ ๒๔ ม.ค.นี้ เอามาให้อ่านกันก่อนครับ อ่านต่อ »
ในสมัยเรียนเนติบัณฑิต ลูกเห็นเพื่อนๆเขาเรียนกันด้วยทำงานกันด้วยก็เกิดความรู้สึกว่า ความรู้เราก็มีถึงขนาดหากินได้ทำไมยังจะต้องแบมือขอเงินป๋าเรียนหนังสือ ลูกจึงขอฝึกงานทนายความโดยป๋าเป็นคนพาลูกไปฝากกับคุณจรูญ สุวรรณรัตน์ ซึ่งเป็นทนายความที่มีคุณธรรม เป็นแม่แบบที่ดีมากของลูก ทำให้ลูกได้รับรู้สิ่งดีๆมากมาย นับว่าสายตาในการมองคนของป๋าไม่ด้อยไปกว่าใครและป๋ายังได้ทำหน้าที่ในการเป็นพ่อที่ดีได้สมบูรณ์มากและส่งผลให้วิชาชีพทนายความของลูกเป็นที่ยอมรับนับถือ อ่านต่อ »
ในสมัยลูกอยู่ในวัยเรียน ป๋าชอบที่จะให้ลูกกล้าแสดงออก ป๋าชื่นชมในลักษณะการเป็นผู้นำ ป๋าชอบที่จะให้ลูกเรียนทางด้านวิทยาศาสตร์ เพราะป๋าเชื่อว่าคนที่เก่งทางวิทยาศาสตร์และคำนวณจะมีความก้าวหน้ามากกว่า อ่านต่อ »
บทความชุดนี้ เขียนขึ้นเมื่อคุณพ่อของผมมีอายุ ๖๐ ปี (๒๐ ปีที่แล้ว) เราทำหนังสือที่ระลึกด้วยเครื่องโรเนียว ซึ่งไม่ค่อยมีความคมชัด แต่ก็เก็บต้นฉบับไว้ ไม่กี่วันนี้คุณพ่อผมจะมีอายุครบ ๘๐ ปี คุณแม่จะครบ ๗๖ ปี ก็เลยคิดทำหนังสือที่ระลึกแจกกันอีกจึงชวนกันเขียนบันทึกใหม่อีก แต่เนื่องจากเรารู้สึกว่าของเก่ายังมีคุณค่าเพราะเป็นการเขียนจากใจของลูกๆก็เลยเอามารวมพิมพ์ไว้ด้วย และบันทึกของผมชุดนี้ เป็นบทที่ผมเฮี้ยวเอาเรื่องเมื่อตอนเป็นวัยรุ่น เอามาลงเพื่อเตือนใจตนเอง เพื่อเป็นตัวอย่างให้กับเด็กรุ่นหลังที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างในบางเรื่อง และควรเอาอย่างในบางเรื่อง อ่านต่อ »
